DirkZijn

“Zorg dat je later nooit van je man afhankelijk wordt,” drukte mijn moeder me vroeger meer dan eens op het hart. Die raad kwam natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Zoals heel veel vrouwen van haar generatie had mijn moeder allerlei plannen gehad, maar die noodgedwongen moeten bijstellen. Toen namelijk bleek dat zij zwanger was, volgde ontslag. Een getrouwde vrouw met een kind hoorde thuis, achter het aanrecht. Zo ging dat blijkbaar in de provincie in de jaren zestig. Ambities werden voor het altaar met gouden ringen aan banden gelegd en anders wel gesmoord in de echtelijke sponde. Stand by your man.

Twintig jaar later kwam ik op de arbeidsmarkt terecht. Niemand ontsloeg mij omdat ik trouwde – het idee alleen al! Werkende vrouwen – eigen bedrijf, freelance, in loondienst, parttime – vond en vind ik maar heel normaal. Want het ís heel normaal. Er is geen enkele reden om vrouwen aan huis te kluisteren als ze dat niet willen – evenals er geen reden is waarom een man niet fantastisch voor de kinderen zou kunnen zorgen als hij dat liever doet. We leven niet meer in de oertijd. tegelijkertijd besef ik dat wat ik als basisrecht beschouw, een verworven recht is, dat we danken aan de doortastendheid en het werk of zelfs de strijd van de generaties vrouwen voor ons.

Niet geheel toevallig ben ik blijven plakken aan mijn onconventionele manlief. We besloten al vroeg dat we geen boodschap hadden aan de klassieke rolverdeling. Kinderen en carrière, we willen het allebei en we willen het samen (ver)delen. Dat betekent soms flink aanpakken. Maar dat zal bekend in de oren klinken voor iedereen die werk en zorg voor een gezin probeert te combineren. We vonden onszelf een lichtend voorbeeld voor het kroost. Dat wil zeggen: tot gisteren.
“Later wil ik héél veel kinderen, minstens vijf,” zei mijn tienjarige dochter.
Ik reageerde: “Vijf? Zo! Dan ga je het héél druk krijgen, met je werk en zo.”
Ze keek me niet-begrijpend aan. Schudde daarna stellig har hoofd. “Eh… ik ga niet werken, mam.”
“Niet werken? Maar hoe kom je dan aan geld?”
Ze haalde haar schouders op. “Gewoon. Ik zoek een man die werkt. Werken en kinderen tegelijk is gewoon veel te druk!”
Wat kon ik zeggen? Fulltime moeder willen zijn, ook dat is keuzevrijheid, besef ik. Ik kneep haar zacht in haar hand en fluisterde: “Laat oma het maar niet horen.”