DirkZijn

Vanavond ben ik naar het theater geweest. Michel had een kaartje over voor de show van Ricky Koole en Leo Blokhuis. Ik ben fan van Leo Blokhuis bij Top 2000 à gogo. Wat kan die man mooie verhalen vertellen over muziek. Zo ook nu, in theater de Purmaryn. Het mooiste verhaal was over David Bowie en het ontstaan van een liedje. Door Bowie geschreven in Berlijn, waar hij een plaat aan het opnemen was. Tijdens een korte onderbreking van de opnames schreef hij het nummer Heroes. Geïnspireerd door zijn Engelse producer die in de pauze een vrouw, die niet zijn eigen vrouw was, stond te zoenen. In de schaduw van het IJzeren Gordijn dat op instorten stond.

I, I can remember
Standing, by the wall
And the guns, shot above our heads
And we kissed, as though nothing could fall
And the shame, was on the other side
Oh we can beat them, for ever and ever
Then we could be heroes, just for one day

Het podium zag er uit als een rommelige huiskamer uit de jaren zeventig. Die sfeer bleef niet helemaal overeind tijdens de show. Het informele decor was in contrast met de strak geregisseerde monologen van Ricky en Leo. Er was een verhaal dat vertelt moest worden. Een verhaal over het ontstaan van de country, blues en soul in Amerika. Een mooi verhaal ook. Afgewisseld door prachtige liedjes. Even prachtig gezongen door een even prachtige Ricky Koole. Prima, nee, uitstekende band. Maar toch… er waren momenten dat ik, heel even, de aandacht verloor. Om vervolgens weer op het puntje van mijn stoel te zitten als Leo weer over muziek vertelde. Dan kwam die fonkeling in zijn ogen en rolde de woorden ontspannen over zijn lippen. Geen maniertjes of quasi nonchalante danspasjes maar gewoon: Leo vertelt. Heerlijk. Dat mag van mij de hele avond duren. Dan maar geen band, dan maar geen Ricky. Gewoon Leo. Kaal op het podium. Achter een lessenaar met muziek.