DirkZijn

Zit je lekker op de racefiets, mooi weer, mooie omgeving, lekker in het ritme, zegt de hartslagmeter dat je te hard gaat. Volgens schema. Of te langzaam. Constant naar die cijfers op dat stomme ding staren helpt niet echt om te genieten van het fietsen. Ik heb op een gegeven moment zo’n pleurishekel aan de hartslagmeter gekregen, dat ik de borstband niet meer om deed. Of nee, eerlijk, eigenlijk ben ik de borstband kwijt geraakt. Toen ik daarna voor het eerst zonder harstlagmeting fietste, voelde dat als een bevrijding. Weg ermee dus. Nou ja goed, dat was ie dus al, weg. Ligt misschien nog in de kelder van een rode Honda Civic. Daar achtergelaten na de mislukte Amstel Goldrace van 2009. Dat was de laatste keer dat ik een hartslagmeter heb gebruikt. Je voelt het vanzelf wel, wanneer je forceert. Als je tong tussen de spaken komt moet je het wat rustiger aan doen.

Maar ik moet er toch weer aan geloven, geloof ik. Voor de hardlooptraining is het toch wel handig. Je kan trainen op een bepaald percentage van je maximale hartslag. Als je snel resultaat wilt zien van je trainingsinspanning is dat nodig. Met intervaltraining afgestemd op de juiste hartslag, bouw je snel conditie en snelheid op.
Ik zou een nieuwe borstband kunnen bestellen natuurlijk. Maar zo simpel is het helaas niet. Mijn Ciclosport Hac4 fietscomputer met hartslagmeter, heeft al voor heel wat frustratie gezorgd. Vooral omdat hij niet werkt bij regen. Als het even vochtig wordt dan stopt de snelheidsmeter ermee. Héél irritant. Ik had al een haat-liefde relatie met dat ding, dus dan moet hij wel werken, anders slaat de balans door naar haat. Dat komt dus nooit meer goed. Bovendien zijn zowel borstband als Hac4 nergens meer op internet te koop. Het merk is op zijn retour. Gggh. Gek!

Op zoek naar wat nieuws dus. Over Polar heb ik nog nooit iemand horen klagen. Die dingen zijn gewoon goed. Ik denk dat het deze wordt. Wel weer pokke duur.