DirkZijn

Het was al weer jaren geleden. Zonder te overdrijven. In het vierde elftal van Purmerland op zondag. Dat is denk ik wel vijf jaar geleden. Het stond me toen tegen om elke zondag volledig aan voetbal te wijden. Dat wil zeggen, ‘s ochtends voetballen en ‘s middags en ‘s avonds niks meer waard zijn. Naar mate ik ouder word lijkt dat veld steeds breder en langer te worden. Trainen zou helpen, al was het maar een keer in de week. Maar dat lukte in dat laatste jaar bijzonder slecht vanwege een druk weekschema.

Elk jaar als het lente wordt – en het gras steeds groener – dan heb ik heimwee naar voetbal op gras. De geur, het buiten sporten en de lauwe thee met suiker in de afgetakelde kleedkamers. Dat allemaal, en nog veel meer. Het natte gras van de ochtenddauw, strijd met de tegenstander op het scherpst van de snede, een biertje na afloop. Ik mis het.

Zo langzamerhand heb ik steeds meer zin om weer te gaan voetballen bij een club. Helemaal na vandaag. Met zes docenten hebben we een partijtje gespeeld op de velden van Purmersteyn. De klassen van het Da Vinci College hebben daar gymles vanaf april. Heerlijk was het. Ik was kopot, al na vijf minuten. We hebben het bijna anderhalf uur volgehouden. In het begin wat onwennnig, maar het gevoel kwam wonderwel snel terug. De vlijmscherpe korte pass heb ik nog in huis. Ook weer zonder te overdrijven. Twee voorzetten vanaf de zijkant werden mooiteloos tot doelpunt gekopt.

Ik geloof dat er in Ilpendam nog wel een leuk elftal is waar ik misschien in zou passen. Maar eens horen binnenkort.