DirkZijn

Kater Karel eet niet. Al vanaf zondag heeft hij geen trek meer. Zelfs de kattensnoepjes, die hij normaal samen met je vingers op eet, laat hij links liggen. Dat is niet goed. Katten kunnen daar slecht tegen, krijgen ze leververvetting van en dan raken ze in een neerwaarstse spiraal. Karel is ook wat sloom en heeft een doffe vacht. Afgelopen woensdag dus maar even naar de dierendokter. Dat is feest. De dierenarts zegt dat hij temperament heeft. Ja, zo kan je het ook zeggen. Een monster, dat komt meer in de buurt. Zodra ik het reismandje in de auto zet begint hij te janken en te krijsen als een speenvarken. En als er dan ook nog een hond in de wachtkamer van de dierenkliniek zit dan is de stress compleet.

In het systeem van de dierenarts staat er inmiddels een waarschuwing bij zijn digitale dossier. Pas op! Agressief! Hoe bedoel je agressief? Hij heeft juist een heel lief karakter. Hij wil het mandje natuurlijk niet uit. Op zijn kop houden en een tijdje wachten. Tot zijn nageltjes geen grip meer hebben op het harde plastic en hij eruit valt. Blazen dat je er bang van wordt. In ieder geval de dierenarts wel. Ik kan hem nog steeds aaien en probeer te voorkomen dat hij van de behandeltafel afspringt terwijl de dierendokter om assistentie roept. Met vrouw en macht wordt Karel in bedwang gehouden. Ja, nou weet ik het zeker. Zo klinkt een speenvarken. Ik zie nog iemand voor het raampje verschijnen om te kijken of het wel allemaal goed gaat. Nu doe ik ook een stapje achteruit. Ik ben tenslotte geen dierenarts. Karel zit verstopt. Even rectaal de temperatuur opmeten maakt Karel niet speciaal vrolijker. Laxeermiddel in hetzelfde gat al helemaal niet. Hoe stevig de assistent hem ook in zijn nekvel vast houdt, hij ziet kans om even flink uit te halen en een paar nagels diep in wat mensenvlees te zetten. “Het meeste zit erin”, zegt de dierenarts, nog met de tube laxeermiddel in de hand.

Ik krijg een spuitje mee en een blikje voer dat ik met water moet aanmaken. Elke dag zes spuitjes van dat spul in zijn mikkie zien te krijgen is de opdracht. En twee centimeter laxeerpasta, gelukkig oraal. Een beetje zenuwachtig verlaat ik de dierenkliniek. Hoe gaan we dat in godesnaam aanpakken? Maar geen probleem. Zoals ik al zei, hij heeft een lief karakter. Het gaat al weer wat beter met Karel.