DirkZijn

Ga je mee naar Pinkpop? Vroeg mijn broertje mij een maand geleden. Ja leuk, dacht ik nog. Ik heb in mijn leven een paar festivals bezocht maar was nog nooit naar Pinkpop geweest. En eens moet toch de eerste keer zijn en in dit geval tevens mijn laatste keer.

De lol begon al aardig minder te worden bij het kaartje. Prijs voor een dagkaart: 80 euro. Nou kan ik 80 euro wel missen, maar voor veel mensen is 80 euro toch een hoop geld. Zeker gezien het programma die dag. Het programma bestond uit jaren 80/90 bands die bezig waren met een reünie en uit een aantal 13 in een dozijn bandjes waar ik nog nooit van gehoord had. Na het beluisteren van een aantal van die bandjes wist ik ook waarom. Laffe nietszeggende muziek zonder ruggegraat.

Een band als Mika bijvoorbeeld leek regelrecht te zijn weggelopen van het zongfestival. Danko Jones, slappe voorspelbare gitaarrock waarbij de zanger zo vol van zichzelf was, dat hij nog net niet op het podium klaar kwam. En ga zo maar door.

Bij het bekijken van de Pinkpop site, werd ik ook al niet vrolijk. Je mag niks en moet van alles. Geen eten of drinken mee naar binnen want het is de bedoeling dat je dit tegen woeker prijzen op het festivalterein aanschaft. Dit is ook de reden waarom ze met bonnen werken zodat je niet elke keer een hartverzakking krijgt als je iets aanschaft.
Je wordt bij de poort zo langerzamerhand als een crimineel behandeld, kaart en ausweis gereed en natuurlijk gefoullieerd. En een Jointje roken anno 2010 is er op festivals niet meer bij. Want dat is natuurlijk: verboden. Nee, je mag je helemaal in coma zuipen aan het commerciele Pis-festivalbier à 5 euro per bekertje. (€2,50 per bekertje maar met de helft minder alcohol) Maar foei, een jointje?

Lang leven het CDA zullen we maar zeggen…

Was er dan helemaal niets positief aan Pinkpop editie 2010? Jawel gelukkig wel, want ondanks alles heb ik toch een geweldige dag gehad. En dat kwam door 2 dingen: allereerst: De Pixies, Slash , Skunkenansie en de Prodigy hebben het nog niet verleerd en hebben een spetterende show geleverd. Ten tweede: het publiek. Dat is namelijk als vanouds, zoals je op een popfestival gewend bent, tollerant, meelevend en uitermate vriendelijk. Ik stond gelukkig niet alleen in mijn verhaal want iedereen die ik sprak had hetzelfde gevoel over de strenge maatregelen en belachelijke prijzen.

Zo wil ik in het bijzonder een aantal mensen bedanken die mijn dag alsnog van een fijne roes hebben voorzien.

Tony uit Kerkrade! (zoals beloofd)
De biogas meneer uit zwolle (sterk spul!)
En het koppel uit Grunning dat spontaan aanbood mij te helpen. (Wat scheelt eraan? vroeg zijn vriendin. Ehhh ik ben 41 en moet een smsje sturen naar mijn broertje die ik kwijt ben en het lukt me niet! Tja….)

Video killed the radiostar.
En de commercie de popfestivals.
Punt.