DirkZijn

Gisteren werd mij weer eens duidelijk hoe de marktwerking in de zorg ervoor gezorgd heeft dat niet de patienten tellen maar de centen. En ditmaal in ons eigen Purmerend in een uitzending van de rijdende rechter. waarin zorginstelling-directeur Thom de Jager feilloos laat zien waarom hij niet in de zorg thuis hoort.

De laatste tijd worden we al doodgegooid met berichten over bejaarden die wekenlang niet gedoucht worden of de hele dag in hun luier zitten, of demente bejaarden die voedsel krijgen dat ver over datum is. Als gehandicapte verdien je niet veel beter, teminste als het aan Thom de Jager ligt.

Wat is er gaande, Ernst Sieswerda woont in de aangepaste zorginstelling van De Jager in Purmerend en lijdt aan een spierziekte. Ernst zou graag zelfstandig willen koken maar moet het doen met een keuken die de naam keuken niet mag dragen. Het keukenblad bestaat uit twee soorten hout en staat op twee onafgewerkte houten palen. Tal van apparatuur is niet aangesloten en de stopcontacten zitten te hoog.

Thom de Jager vindt Ernst maar lastig en vindt dat hij niet moet zeuren. Bovendien is het Ernst zijn eigen schuld want die heeft zijn vorige standaard inbouw keuken aan gort gereden. Dat heb je wel eens met een spierziekte Thom, in combinatie met jouw gierigheid om een aan de rolstoel aangepaste keuken te plaatsen. Daarbij vindt Thom zelfstandig koken maar onzin, want Ernst kan gewoon een vorkje meeprikken in de gezamelijke keuken.

Dus naast dat je van Thom als gehandicapte geen smaak mag hebben wat inrichting betreft, heb je ook al geen recht op privacy, zelfstandigheid en voedselkeuze. En net als je denkt het kan niet schaamtelozer kan worden, weet Thom nog even te vertellen dat Ernst maar moet gaan verhuizen naar een gewone woning als hij zelfstandig wil en kan koken. Alsof dat de enige reden is dat Ernst in zo’n aangepaste woning zit. De Jager waarschuwt als Ernst doorgaat met zeuren, Ernst maar ergens anders in Nederland moet gaan wonen omdat de relatie tussen hem en Ernst te ernstig beschadigd is.

Te zot voor woorden.

Hoeveel tonnen strijkt u jaarlijks op aan uw uiterst lucratieve slecht ingerichte zorginstelling? Waarin uw huurders maar niet teveel moeten zeiken op straffe van herplaatsing?

Volgens de Jager geeft Ernst er niets om als hij morgen dood valt voor zijn rolstoel, ik zou in zijn situatie zelfs gas geven.