DirkZijn

Het alarm in school gaat af. Ik ben op de hoogte van de brandoefening en loop met mijn klas de kortste weg richting de uitgang. Buiten worden we door een BHV’er verzocht door te lopen, het schoolplein af.  Als we richting de straat lopen legt iemand een stevige hand van achteren op mijn schouder. Ik draai mij om en kijk omhoog, naar het gezicht van een donkere jongen. Hij is net zo breed als hij lang is, draagt een bril met een zwart montuur en dikke glazen en heeft een grof gebreide wollen muts op. De jongen kijkt mij ernstig aan, alsof hij iets van mij wil. “Meester, herkent u mij nog?”, vraagt hij met een donkere stem. “Jazeker, jij bent Tom!”, zeg ik enigszins opgelucht.

Tommy is misschien wel de liefste leerling die ik ooit in de klas heb gehad. Hij had een bijzonder talent. Tommy kon zomaar uit het niets in slaap vallen. Dan hoorde je een doffe knal en lag Tommy weer languit over de tafel heen, te slapen. Narcolepsie heet dat. Het gebeurde soms wel vijf keer op een dag.
Tommy was op jonge leeftijd al verantwoordelijk voor een groot deel van de opvoeding van zijn jongere broertjes en zusjes. Zijn famillie kwam uit Ghana. Hij woonde bij zijn tante omdat zijn moeder ernstig ziek was. Zijn vader werkte in Frankrijk en hij miste hem vreselijk.

Vanwege de brandoefening heb ik Tom maar heel even kunnen spreken. Hij kwam zijn kleine nichtje ophalen van school. De zachtaardige uitstraling van vroeger heeft hij nog steeds. Nu hij zo groot is, doet hij mij denken aan die grote neger uit ‘The Green Mile’. Wat een schatje.