Uitgerangeerd
Soms heb ik het gevoel dat ik helemaal niet meer meetel in deze verharde, zakelijke maatschappij.
Met de MS die af en toe mijn lichaam teistert is het voor mij (blijkbaar) onmogelijk een reguliere baan vast te houden. Een aantal maanden geleden was ik blij dat ik weer een baan had. Via een uitzendbureau, dat wel, maar het was in de buurt en het werk leek mij niet verkeerd.
Het was ontzettend wennen voor mij, weer werken, nadat ik afgelopen zomer weer een terugval had gehad. Maar ik was gemotiveerd, wilde geld verdienen om mijn leven en dat van mijn gezin weer iets aangenamer te maken dan het was.
Ik vond het zwaar, maar weet het aan een gewenningsproces. ‘Geef jezelf tijd om te wennen’ was een mantra die ik in die tijd veel herhaalde.
Tot ik 14 april een flauwte kreeg op mijn werk. Op 11 april had ik aangegeven het aantal uren niet vol te kunnen houden. Met in mijn achterhoofd alle lof hoopte ik dat er mogelijkheden waren voor mij bij het bedrijf. Niets bleek minder waar. Ik lag er een week uit met een beginnende burn out en het advies was om minder te gaan werken. Mijn werkgever zou kijken wat hij zou kunnen doen.
Een loze belofte lijkt het. Vandaag, 25 april kijk ik op de site van mijn uitzendbureau omdat mijn werkgever mij op 21 april te kennen had gegeven mij geen positie met minder uren te kunnen geven. Het was druk en er was echt iemand nodig voor die uren. Zolang er geen vervanging was mocht ik 3 dagen per week komen werken. Om mezelf niet helemaal te laten kennen en omdat er toch brood op de plank moet komen ging ik akkoord. Vandaag was ik dan ook aan het kijken voor een andere baan.
Wat schetst mijn verbazing: Al op 14 april is er een vacature geplaatst voor mijn positie. Voor minder uren dan ik er nu werk. Ik heb zo ongelovelijk mijn best gedaan om tussen het team te passen, om het werk goed te kunnen doen, om mezelf te bewijzen en dit is mijn dank.
Ik wordt afgeserveerd.
De derde keer dat ik wegens de MS mijn werkzaamheden niet vol kan houden.
Weer een gat in mijn C.V. En natuurlijk weer iets wat ik uit ‘moet’ leggen tijdens een volgende solliciatie. Van het UWV hoef ik niet veel te verwachten. Die hebben al aangegeven dat het heel vervelend is maar dat er vast wel ergens een baantje is die aan mijn beperkingen voldoet.
Geen arbeidsgehandicaptenstatus zodat de werkgever in ieder geval financieel gecompenseerd wordt als ik ziek ben of andere subsidies waarmee ze zo te koop lopen om iemand met beperkingen weer aan een baan te helpen, niets. Met twee maanden WW moet ik mezelf maar redden.
Wie weet er nog een baan die bij mij past?