DirkZijn

Ik dacht kom, laat me een update schrijven.

Afgelopen maandag werd ik geacht op het spreekuur van de verzekeringsarts te komen. Met rolstoel en al toog ik dan ook naar het UWV te Breda. Geen minuut te vroeg rolde ik, nadat ik door een voor mij onbekende voetganger het trottoir opgeholpen moest worden omdat de oprit zo stijl was dat ik er niet bij omhoog kon komen, het gebouw binnen. De arts die mij sprak vroeg weinig en wist mij meerdere malen te vertellen dat hij ‘de regels’  volgde en dat ik te maken had met een ‘verzekering’, what ever that means. Ik werd binnen tien minuten geschikt geacht voor het werk wat ik bij mijn laatste werkgever deed. Mijn protesten dat ik burn-out raakte van de werkdruk maakten niets uit. Dingen als werkdruk en reistijd zijn even subjectief als ‘slechte dagen’ en ‘vermoeidheid’. Hij zou kijken of ik in aanmerking kon komen voor de arbeidsgehandicaptenstatus waar ik het in mijn eerdere blog al over had. Ik moest dan voldoen aan drie strenge criteria  en hij wist niet met zekerheid te zeggen of ik daar aan zou voldoen. Hij zou een arbeidsdeskundig mijn (vorige) functie in kaart laten brengen en uitzoeken of ik eventueel ook voor een urenbeperking in aanmerking zou kunnen komen. Ik hoefde nergens op te rekenen.

Op mijn vraag of ik, wanneer ik een baan zou vinden van zegge 24 uur, voor de overige 10 uren (ik werkte gemiddeld 34 uur per week bij mijn vorige werkgever) nog een uitkering zou kunnen ontvangen en of mijn aanvraag voor een arbeidsgehandicaptenstatus dan gewoon door kon gaan, moest hij ontkennend antwoorden. Als ik met 24 uur per week evenveel verdiende als nu in de ziektewet zou de uitkering komen te vervallen en nog erger, werd mijn aanvraag voor de status als ongegrond beschouwd. Lekker, want, als ik nou bijvoorbeeld een baan van 24 uur zou vinden en dan weer zou uitvallen, zou mijn ziektewetuitkering dan nog maar 70% van dat loon zijn. Een steeds kleiner wordend inkomen dus. En de laatste keer dat ik keek, daalden mijn vaste lasten niet evenredig met mijn inkomen. En geloof me, ziek zijn is duur…

Vandaag ben ik dus op een eerste gesprek geweest bij een bedrijf voor een functie voor 20 – 24 uur per week. Ontzettend leuk en ik hoop dan ook dat ik het krijg. Hoe het moet als het weer misgaat wil ik niet over nadenken. Als hulpeloos schepsel in de klauwen van het UWV te blijven en te moeten blijven smeken en vechten voor wat ik nodig heb, zie ik al helemaal niet zitten. Ik verdom het nog meer zelfstandigheid en autonomie op te geven omdat ‘de regels’ er blijkbaar alleen maar zijn om me zowel emotioneel, fysiek en financieel uit te kleden. Ik ben verdomme geen crimineel. Ik ben iemand met beperkingen die hulp wil om te kunnen blijven werken. Eigenlijk ben ik gek dat ik nog mee wil doen in deze maatschappij…