Fietsbruggetje
Wanner het écht glad is waag ik mij niet op de racefiets. Met die dunne bandjes is dat gekkenwerk. Zelfs extra brede 4 season-banden van Continental veranderen daar niks aan. De laatste keer dat ik mij zulke ernstige gladheid kan herinneren was in de winter van 2018.
Als de pekelwagen is langs geweest en de dooi heeft ingezet waag ik het erop. Alleen op het fietsbruggetje, op weg naar het gepekelde fietspad, ligt nog een dik plakkaat ijs. Onhandig op m’n fietsschoenen met zonder profiel, ga ik voetje voor voetje al schuifelend over het bruggetje. Of eigenlijk begint bij sneeuwval de gladheid al ver voor het bruggetje en gaat het door tot aan de gepekelde wet. Bij elkaar zo’n 150 meter ijsbaan. De gemeente heeft het ijsvrij maken van dit stukje duidelijk niet in de planning staan.
Mijn fietstocht verloopt verder zonder problemen, op de terugweg vermijd ik het bruggetje. Ik kom veilig thuis. Ik begrijp dat de gemeente niet alle wegen en fietspaden sneeuwvrij kan maken. Maar in dit geval was de situatie ronduit gevaarlijk. Het is evengoed een drukke route. Vanuit onze woonkamer zien we regelmatig fietsers en voetgangers onderuit gaan. Het duurde zeker nog een week voordat de ijsbaan was gesmolten. Mevrouw Olsthoorn heeft via de website van de gemeente melding gedaan. Er volgde geen reactie. Totdat we uiteindelijk dit bord naast het bruggetje zagen staan. “LET OP!!! brug kan glad zijn”… Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
In het late voorjaar, met de bermen vol in bloei en de temperatuur boven de twintig graden, moet ik altijd even grinniken als ik langs het bord fiets. En dat is ook wat waard. 