Limburgs mooiste niet
Soms zit het mee, soms zit het tegen. Ik had behoefte aan een fietsdoel, om motivatie uit te putten. Een nieuwe baan vergt energie. Dan lukt het mij niet altijd om mezelf na het werk nog eens van de bank te hijsen. Terwijl ik altijd enorm geniet van een stukje fietsen. Het zorgt ook voor nieuwe energie. Dus daarom: op zoek naar een doel.
Het beste werkt een groot doel, iets waarvoor je flink aan de bak moet. Zo heb ik vorig jaar de Viking Tour gereden in Noorwegen. Een amateurwedstrijd over zes etappes. Dan begint het trainen daarvoor al in de winter, met virtuele fietstochten op Zwift. Daarnaast gezonderder eten en natuurlijk trainingsschema’s, met intervallen. Je bent zo met de voorbereiding zeker wel een half jaar zoet.
Nu viel mijn oog op Limburgs Mooiste, in het weekend van 15 juni. Ik heb ‘m twee keer eerder gereden. De tocht doet zijn naam eer aan, het landschap is schitterend. En het prachtige weer maakte die ritten toen nog mooier. Ik besloot mij in te schrijven voor de langste afstand, met 255 km de op één na langste afstand die ik ooit heb gefietst. Maar vooral de combinatie met de 3664 hoogtemeters maakte het een uitdaging van formaat. Met twee maanden voorbereidingstijd was dit nog nét realistisch. Zéker een doel dus om voor te trainen. Precies wat ik zocht.
Het trainen begon in april toen Olaf mij wist te verleiden om de Ronde van Noord-Holland te fietsen met hardrijders van de OKP. Begin mei maakte ik vervolgens een driedaagse fietstocht met bepakking, en zo legde ik een aardige basis. Aangevuld met pittige intervaltraining, samengesteld met behulp van Today’s Plan. De grootste stap in de voorbereiding zette ik drie weken voor Limburgs Mooiste. Toen fietste ik vanuit Purmerend naar de Amerongse berg en daarna langs de Lek en ander water weer richting huis. Met ruim 7 uur op de fiets en een afstand van boven de 200 km een flink eind in de goede richting van mijn doel.
Helaas kreeg ik na afloop wat last van een oude knieblessure. Niet heel erg, maar genoeg om mij wel een beetje zorgen te maken. Meer zorgen maakte ik mij over de plannen van de weergoden. De voorspelling beloofde flinke regen- en onweersbuien voor vrijdagnacht tot zaterdag de ochtend van de tocht. Ik had een plek gereserveerd op de camping en zag mezelf met iglotent en al van de camping af drijven. Het vooruitzicht om daarna de eerste drie uur door de stromende regen te moeten rijden vond ik ook niet bepaald aantrekkelijk.
Het duurde tot die vrijdagochtend totdat ik de knoop door hakte. Ik had er letterlijk pijn van in mijn buik. Toen ik het besluit had genomen kon ik eindelijk weer ontspannen. Het werd een heerlijk rustig weekend met bonustijd om vrij in te vullen. De oranje route heb ik inmiddels gedownload van de website van Limburgs Mooiste. Ik blijf nog even doortrainen. Er komt deze zomer vast nog wel een keer een mooi weekend voor de herkansing.
