DirkZijn

Dat was lachen zeg. Net wakker en even kijken naar Dirty Jobs op Discovery. Het vuile werk deze keer: waterslangen vangen bij Lake Erie. Met de blote hand?! Gewoon even onder die rots in het water voelen, waar je net nog dat schattige koppie naar je zag gluren. Respect voor presentator en slachtoffer Mike Rowe. Dit is de eerste baan in Dirty Jobs die ik hem niet na doe. Mike werd vol in zijn hand gebeten. Het leek wel dat de waterslang er uren in bleef hangen voordat hij losliet. Mijn lijf verkrampte alsof ik bij de tandarts in de stoel lag. Ik bescheurde het van het lachen, een combinatie van zenuwen en leedvermaak. Met de nadruk op zenuwen.

Ik heb een slangenfobie, opgelopen in de Provence, Frankrijk. Als jochie van 7 jaar bracht ik het grootste deel van de dag door aan de ruige en betoverende oever van de rivier Le Glandon d’Anduze. Af een toe een duik in de rivier om af te koelen, maar het grootste deel van de tijd stenen doormidden hakken in de zinderende hitte. Ronde stenen, gladgeslepen door de rivier in de loop der eeuwen. Bij elke steen was het weer een verrassing wat er in verscholen zat. Grijs zwart gespikkeld met zilveren glinsters, turquoise blauw kristalvormig, strepen met koper er door, maar vaak ook niks bijzonders. Het was de kunst om de stenen die bijzonder waren te herkennen. Ik had mijn zinnen gezet op een steen aan de rand van de rivier. Een grote grijze steen die mij opviel vanwege de gestreepte structuur die je ondanks de gladgeslepen buitenkant nog kon herkennen. Het was een zware steen dus met al mijn kracht tilde ik het ding een eindje boven het water. AaAAAHHHhh! Slaááng! Ik liet de steen in een fractie van een seconde vallen en kon nog net zien dat de opgerolde kluwen slang gekleurde ringen had. In één adem ben ik door het hoge dorre gras naar de camping gerend. Bij de caravan kwam ik langzaam bij van de schrik. Ik heb die vakantie geen steen meer aangeraakt.