DirkZijn

De boze vrouw is in mijn beleving niks anders dan een blije vrouw na therapie. Een blije vrouw herken je aan een kaki afritsbroek, stevige wandelschoenen, slobbertrui en opgestoken haar. Ze doet boodschappen bij de natuurvoedingswinkel, is milieubewust, zorgzaam, één met de natuur, maar is vooral: blij. Altijd een glimlach op het gezicht met daarboven een blik van meewarigheid. Hoezeer zij de ander ook veracht, ze blijft lachten en heeft altijd de hoop een ander tot inzicht te brengen.

De boze vrouw is uitgelachen. Na jarenlang niet te zeggen wat haar dwars zit is ze ingestort. Teleurgesteld in de wereld, de medemens, maar vooral in zichzelf, komt ze bij therapeut. Die leert haar dat ze niet goed voor zichzelf opkomt. Manlief heeft haar genaaid, en daarna nog wat andere vrouwen. Kinderen zijn de deur uit, net nu ze wel wat aandacht terug kan gebruiken. Jarenlange opgkropte frustratie wordt door de therapeut ontstoken. Gooi het eruit, maak van je hart geen moordkuil, zeg het! als iets je niet bevalt.

Dat neemt de blije vrouw zich voor. Ze staat op scherp en bij het minste of geringste haalt ze de trekker over. Assertief zijn moet je leren, dat is dus oefenen geblazen. Boos kijken, iets harder praten dan je gewend bent, goed articuleren en vooral: met overtuiging.

Laatst zag ik er weer eentje. Ze zat op een yogamatje en deed een poging om te ontspannen. Het was aan het begin van mijn training onder begeleiding van de fysiotherapeut (nog steeds die achillespees). De les Body Balance was dik aan het uitlopen en terwijl de laatste rek- en strekoefeningen werden gedaan, begonnen ik en mijn medekneusjes in de aangrenzende ruimte aan een geruisloze warming-up op de hometrainer. “HET ZOU FIJN ZIJN ALS JULLIE DAARMEE ZOUDEN WACHTEN TOT ONZE LES IS AFGELOPEN!” Aha, deze had duidelijk geoefend. Ik had haar niet herkend in haar gympakje. Toch even opletten hoe ze uit de kleedruimte zou komen. En ja hoor, afritsbroek,  gebreide slobbertui, wandelschoenen en het grijze haar opgestoken.