DirkZijn

Durf het bijna niet hardop te zeggen, MAAR IK KAN WEER FIETSEN!!! Na ruim zes weken blessureleed. Dat was wel even slikken. Als je gewend bent om elke week gemiddeld 225 km te fietsen, gemiddeld 8 uur per week op de fiets te zitten en al twee jaar lang 10.000 km per jaar fietst.

Als ik met Ellen een weekje op vakantie ben, dan heb ik het al zwaar na drie dagen. Dan moet er toch echt ergens iets gevonden worden waarop ik een stukje kan fietsen. Onmiddellijk! Een antieke mtb of piepende krakende toeristenfiets, als er maar gefietst kan worden. Na zes weken blessureleed piep ik wel anders. Ik raak totaal van slag. Ik wordt chagrijnig, heb minder energie en mijn eetpatroon begrijpt mij niet. Als je blijft eten wat je gewend was kom je per week wel een kilo aan, omdat je al die calorieën niet meer verbrandt. Daar ben ik te ijdel voor, dus zit ik al een paar weken aan de bonen, sla, linzen, rauwkost en meer van die gezonde bende zonder koolhydraten. Best lekker. Zeg ik vooral om mijzelf te overtuigen.

Het begon ergens in januari. Het was winter en dan fiets ik binnen. Zwiften tot ik een ons weeg, dat was het idee. Met een nieuw zadel op de ‘binnenfiets’ was het even wennen om de goede houding te vinden. Dat deed mijn knie de das om. Ik zat te ver naar voren en dat verstoorde de balans in mijn knie. Die balans was toch al erg wankel, bleek achteraf. Maar door veel fietsen bleven de spieren rond mijn knie sterk en mijn knie stabiel.

Het kostte me een manueel therapeut, een bikefitting en een echo, maar dan heb je ook niks. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Rob Janssen. Volgens mijn fietsmaatjes Jerry en Olaf een wonderdokter. Dat hij aan dry needling deed vertelden ze er gelukkig niet bij. De analyse was snel gemaakt. Omdat ik -tachtig jaar geleden- mijn achillespees had afgescheurd heb ik ongeveer 20 procent minder kracht in mijn linker onderbeen. Dat compenseer ik vanuit mijn heup. Daardoor staat mijn bovenbeen scheef en raken de spieren aan de rechterkant van mijn knie overbelast. Ik had het zelf kunnen bedenken. *not*

Toen begon de slager met het echte werk.
“Ga maar even op je zij liggen, dan zet ik er wat naaldjes in.”
“Ik háát naalden”, zeg ik angstig.
“Ik ook”, antwoordt Rob doodleuk.

Ik lag te kreunen en te steunen op de behandeltafel. Het zweet brak mij uit. Bij dry needling plaats je acupunctuur naalden direct in de overbelaste spier. Herhaaldelijk. De fysiotherapeut gaat op zoek naar zogenaamde triggerpoints. ‘De fysiotherapeut zoekt naar deze plaatsen, omdat ze vaak de hoofdoorzaak kunnen zijn van uw klachten.’ In het echte leven betekent dat: net zo lang in de spier poeren tot je denkt dat het wel genoeg is. Nou, Rob heeft ze gevonden hoor, die triggerpoints. Dat kan ik je verzekeren. Eerst in mijn bil en rond mijn heup. En, “Oh ja, ik zal ook nog even die spier in je knie doen.” Maar het heeft geholpen, ik zit weer op de fiets. Zo kon ik zondag, bij stralend weer, genieten van mijn favoriete Rondje Beemster. Wat een feest.