DirkZijn

Ik had me voorgenomen rustig aan te doen. Echt!! Maar je laat je er niet zomaar af fietsen, toch? Vijfentwintig kilometer was het worstelen tegen een harde en ijzig koude noordwestenwind. Kop over kop met Olaf, Jerry en Lester. De rest achteraan. Toen het op z’n kant ging verloren we de eerste van de groep. Met verzuurde benen draaien we richting de dijk bij Scharwoude. Even let ik niet op, even iets te ver naar achter. Dom! In de bocht versnellen Jerry en Olaf. Ik zet de turbo aan maar krijg het gat niet kleiner dan vijf meter. Er neemt niemand over en we moeten ze laten gaan. Met vier man zetten we de achtervolging in, maar de groep is wat vermoeid. Leegwater senior hoor ik hijgend nog iets roepen van “Even rustig aan, mannen!” En toen waren er nog maar drie. Langzaam zien we het gat groter worden. 
“Was het afgesproken werk?” vraag ik bij de koffie in Edam. Nee, natuurlijk niet. En anders zouden ze het nooit toegeven. Jerry nam in het stuk met tegenwind lamlendig de kop over, alsof hij slechte benen had. Olaf vertelde uitgebreid over zijn knieklachten en de marteling die hij moest ondergaan bij Rob de sadist. Wrijvend over zijn knie, zich afvragend of het wel zou lukken vandaag. Dan weet je het wel, het is oppassen geblazen. En toch er nog ingetrapt. Getverdegetver. Maar wat fijn dat ik er weer bij ben! En wat héb ik er van genoten. Met dank aan de Firma List en Bedrog.