Archief van de auteur
PSG-lezing Wim Veen: onorthodox leren
Professor Dokter Wim Veen weet wat serieuze gamers weten. Van online games kun je veel leren. Wim Veen speelde het spel World of Warcraft , ook vanwege een beroepsmatige interesse, samen met zijn zoon. In de garage bij het huis werd een permanente LAN-party opstelling geïnstalleerd. Samen met vrienden van zoonlief speelde de professor regelmatig mee tijdens 24 uur of 36 uur durende non-stop LAN-parties. De grijze Wim Veen werd vanwege zijn leeftijd af en toe tien minuten pauze gegund. Niet meer, want dat zou ten koste gaan van het speldoel.
In een online game leer je behalve over fantasiewerelden vooral veel over jezelf en over je medespelers. Communiceren is naast het bedienen van de gamepad de belangrijkste vaardigheid. Vaak in het Engels, want behalve met de spelers in de garage speel je met teams over de hele wereld. Omdat er verschillende rollen in het spel zijn kan iedereen de rol kiezen die bij zijn persoonlijkheid past. Dwarves, Gnomes, Orcs en Elves, ze hebben allemaal hun eigen karakter en specialisme. Je kan de avatars bovendien aanpassen naar eigen voorkeur. De mate van invloed die je als persoon of team kan uitoefenen op het spel en de spelomgeving is kenmerkend voor alle online games. Het motiveert enorm. De snelheid waarmee geleerd wordt is daardoor verbluffend.
Wim Veen gebruikte deze inzichten bij de faculteit Bestuurskunde van de TU Delft om te werken aan projecten met serious gaming en andere onorthodoxe leerstijlen. Belangrijkste conclussies: mensen leren beter als hun leerprogramma gepersonaliseerd is; De aangeboden lesstof kan het beste worden aangeboden in vrij te kiezen multi media modules van niet langer dan 15 minuten; Leren wordt krachtiger als het non-linear plaatsvindt en er veel gelegenheid is om informatie uit te wisselen met leergenoten.
Niet geheel toevallig hebben alle grote bedrijven in Nederland hun opleidingsmodules al op deze manier ingericht. De resultaten zijn beter en er wordt vooral efficienter geleerd. Als je je via een multi media module of serious game kan verplaatsen in de leeromgeving dan bén je de leeromgeving. Je wordt er in ondergedompeld. Heel anders dan dat je de casus leest en moet onthouden hoe je in dat geval moet handelen. Onder andere bij Philips en Shell wordt altijd gewerkt in peer groups. Samen met lotgenoten over de hele wereld werken research teams aan de ontwikkeling van nieuwe producten en oplossingen. Het uitwisselen van informatie is daarbij een belangrijk onderdeel. Door informatie te delen ontvang je zelf ook informatie waardoor je jezelf kan verbeteren. En zie daar een directe vergelijking met de online gamers van World of Warcraft.
Er komen steeds meer educatieve modules beschikbaar op internet. Wim Veen geeft een paar voorbeelden: Een taal leren gaat makkelijk met www.livemocha.com. Dat is een Language Learning Community waar echte taalcoaches gesproken en geschreven commentaar geven op ingesproken spraakvaardigheidsoefeningen. Op www.rekentuin.nl staan honderden oefeningen die geschikt zijn om rekenen en wiskunde te leren. Het aangeboden programma sluit aan bij de curricula die op scholen worden gehanteerd. Rekentuin is in spelvorm, en bij iedere goed gemaakte opdracht verdienen leerlingen nieuwe plantjes voor in de virtuele rekentuin. Een ander voorbeeld is het Engelstalige Khanacademy.org. Ontwikkeld door een wiskunde docent maar inmiddels uitgebreid met andere disciplines. Zelfs de Engelse taal hoeft volgens Wim Veen geen belemmering te vormen. Die leren leerlingen er en passant bij door op Kahnacademy.org de lessen te volgen. Net als rekentuin werkt Khanacademy adaptief. Leerlingen kunnen in hun eigen tempo en op hun eigen niveau door de stof.
“Wat betekent dat voor de organisatie van een school”, vroeg ik aan Wim Veen toen er gelegenheid was om vragen te stellen. Nou, dat de boel op de schop gaat, was zijn antwoord. Dus: rooster afschaffen, individuele leerprogramma’s, geen gestandaardiseerde (eind)examens, de docent als coach, en nog belangrijker, het verdwijnen van de hiërarchische lagen in de organisatie. Practice what you preach. Als je wilt dat leerlingen meer samen en van elkaar leren op een gelijkwaardig niveau, doe dat dan zelf ook. Waarom er nog maar een paar scholen in Nederland zijn die een poging doen om volgens deze principes te werken is mij een raadsel. Liever gisteren dan vandaag als je het mij vraagt.
De PSG-lezing is een onderdeel van de PSG-expeditie van de Purmerendse Scholengroep.
Tori Amos
Ik ben geen fan, maar ik vind haar een intrigerende vrouw. Bij toeval raak ik verzeild bij het concert van Tori Amos in Eindhoven. Ze ziet er raar uit op de poster die in de lobby van het Muziekgebouw hangt. Er klopt iets niet, ik herken de vrouw op de poster niet. Is dit Tori Amos? Het doet vermoeden dat er wel een facelift nodig is geweest, in een krampachtige poging de sexy Tori van begin jaren negentig te benaderen. Er staan opvallend veel roodharige vrouwen van boven de dertig in de lobby. Net als hun idool hebben deze vrouwelijke fans de behoefte om de werkelijkheid te veranderen. Door hun haar te verven worden zij een beetje zoals hun grote voorbeeld. Het rode haar is een van de handelsmerken van Tori. Een ander handelsmerk is het in een (lange) jurk met de benen wijd achter de piano zitten. Als een trotse zelfverzekerde vrouw, bewust van haar seksualiteit. Een voorbeeld voor elke moderne geëmancipeerde vrouw. En -een beetje tegenstrijdig- een sekssymbool voor de zelfverzekerde man die hier niet van afschrikt.
Beide Tori’s zijn verdwenen. Een geëmancipeerde vrouw laat haar gezicht niet liften? Een sekssymbool draagt geen verhullende legging onder haar lange jurk. Wat overblijft is prachtige muziek met een dikke vleug nostalgie. De stem van Tori klinkt nog kraakhelder. Net zo prachtig als vroeger. Zoals bijvoorbeeld bij haar grootste hit Cornflake Girl. Het pianospel is nog even indrukwekkend. Het optreden duurt ruim twee en een half uur. Terwijl het begeleidende strijkkwartet twee keer van het podium gaat voor een korte pauze, speelt Tori schijnbaar onvermoeibaar door. Ze weet van geen ophouden. Tot drie keer toe komt Tori terug op het podium voor een toegift. Opgewonden en opgezweept door haar eigen muziek, die vroeger nog net een tikje opwindender moet zijn geweest.
Het nieuwe pinnen!
Het zal vanzelf wel wennen, dacht ik. Dat nieuwe pinnen. Maar het went maar niet. Nog steeds vergeet ik mijn pinpas uit de kaartlezer te halen. Gelukkig zijn de kassieres scherper dan ik ben. Ze helpen mij altijd vriendelijk herinneren. Ik ben nou eenmaal niet zo handig met stukjes plastic op creditcard formaat. Ooit. Ooit zal ook ik gewend zijn. Als het nieuwe pinnen oud is geworden.
En toch, ik vraag me nog steeds af. Waarom? Heb ik iets gemist in de campagne, of hebben ze de reden van het nieuwe pinnen nooit verteld? Zoals bij het nieuwe rijden. Dat je dan zuiniger rijdt en dat dat beter is voor het milieu. Dat snap ik. Bij het nieuwe pinnen kan ik er alleen maar naar gissen. Heeft het misschien iets met veiligheid te maken? Dat je bankpas minder makkelijk geskimd kan worden – moeten we dan over een paar jaar weer nieuw leren pinnen als de techniek van de skimmers weer up-to-date is? Of is het nieuwe pinnen misschien efficiënter? Nou. Dat laatste zeker niet.
Bij het oude pinnen kon je de pas al door de kaartlezer halen zodra de eerste boodschap gescand was. Je kon dan ook je pincode al intoetsen. Het enige wat je nog hoefde te doen als alle boodschappen langs de scanner waren gehaald, was op OK te drukken. Dat scheelt per klant toch al gauw een halve minuut, misschien wel langer. Als het druk is in de winkel moeten de klanten langer wachten. Of de winkel moet een extra kassa openen. Ik kan me niet voorstellen dat de winkels daar blij mee zijn.
Doe normaal!
De raadsleden van de gemeenteraad in Purmerend waren laatst uitgenodigd voor een training met als thema morele oordeelsvorming. Fascinerend. Ik heb alleen moeite om me voor te stellen wat dat eigenlijk is, een moreel oordeel vormen? Dan vind ik dus ergens iets van en vorm dan niet zomaar een oordeel, nee, ik vorm een moreel oordeel. Dan denk ik bij mezelf, heb ik dat goed gedaan? Is dit oordeel moreel juist? En dan zeg ik tegen mezelf, ja Dirk, dat is een moreel juist oordeel? Zoiets stel ik mij voor bij morele oordeelsvorming.
De training was nog maar net begonnen toen er op Twitter ruzie uitbrak tussen twee Purmerendse raadsleden. Om een beetje vertrouwd te raken met de materie stuurde de een vanaf de training een tweet naar de ander die thuis zat: ‘denk jij dat het moreel juist is onderuit op de bank aan een wijntje te zitten terwijl de meeste raadsleden in de raadszaal zijn?’ Dat schoot de ander in het verkeerde keelgat. Hij reageerde: ‘Vanavond avond gemeenteraad over morele oordeelsvorming. Hoop dat iedereen die het nodig heeft er is. #purmerend #gemeenteraad’ De ruzie op Twitter duurde nog wel even voort. De een verdedigde zich ermee dat hij alleen maar een vraag had gesteld en geen oordeel had gegeven, de ander vond de vraag suggestief en legde uit dat hij thuis zat vanwege privé omstandigheden. Een paar dagen en een commissievergadering later meldden de kemphanen dat het geschil was uitgepraat: ‘Gisteren na een interessante Commissie AZ even samen alle plooien gladgestreken! #gewoonevenuitpraten’ En dat is waarschijnlijk moreel gezien juist gehandeld. Maar of je dat leert in een training morele oordeelsvorming?
‘Moreel oordelen gaat er over of een bepaalde handeling in een bepaalde situatie het moreel juiste is om te doen.’ Dat staat geschreven op de website van Governance & Integrity. Als je op Google zoekt op “morele oordeelsvorming” vind je meer van dat soort bedrijven. Eentje er van heeft waarschijnlijk de training verzorgt voor de raadsleden in Purmerend. Een commercieel bedrijf dat geld verdient met het geven van dure trainingen, betaald van publiek geld, gaat mensen in publieke organisaties leren wat moreel juist is en wat niet? Doe eens even normaal man!
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
FNV Jong: “Daar gaan wij nooit mee akkoord.”
“Uitgangspunt is dat jongeren over 40 jaar nog een goed pensioen hebben.” En daar gaat FNV Jong voor zorgen? “Het zou onverkoopbaar zijn dat er enorm grote risico’s worden genomen en dat jongeren straks geen pensioen hebben. Dat is onacceptabel en daar gaan wij dan ook nooit mee akkoord.”
Maar hoe doe je dat, niet akkoord gaan, als je geen gesprekspartner bent? Geen vakbond maar een netwerkorganisatie. Niemand die je serieus neemt, toch? Waar is het geluid van de ECHTE jongeren in de discussie over de pensioenen?
Spurd Leeghwaterbad
Het Spurd Leeghwaterbad is er voor iedereen, maar net iets meer voor senioren en ouders met kinderen. De laatste weken heb ik het zwembad een aantal maal bezocht. Het leek mij zomaar eens leuk om wat baantjes te zwemmen. Duikbrilletje gekocht, zwembroek onder uit de la gevist en ik ben klaar voor het avontuur. Nu nog in het programma een tijdstip vinden dat schikt. De eerste keer kies ik voor conditiezwemmen. Dat valt niet mee. “Begin maar met twaalf baantjes inzwemmen,” zegt de trainer. Ik vraag me af of ik het inzwemmen zal overleven. Daarna volgen borstcrawl met een arm, borstcrawl met de andere arm, twee slagen onder water en twee erboven, sprinten tot het trappetje, pfff, iets te pittig voor deze ongeoefende zwemmer. Bij de gecombineerde rugslag probeer ik onder water adem te halen. Ik zink nog net niet naar de bodem van het sportbad.
De volgende keer kies ik voor het rustige banen zwemmen. Maar waar zijn de baantjes? De enige manier om de overkant van het bad te halen is door te slalommen tussen de groepjes senioren door. Die zwemmen meestal niet, maar keuvelen gezellig kletsend kris kras door het warme water van het doelgroepenbad. In de enkele aparte baan die na een half uur wordt gemaakt, wordt wel gezwommen. Maar voor een gezonde Hollandse jongen is dat tempo weer veel te langzaam. En voor inhalen is te weinig ruimte.
Een alternatief in het programma is er niet. Wat in algemene zin opvalt is dat veel van de activiteiten overdag worden aangeboden. De onderdelen ‘meer bewegen voor ouderen’ en ‘BabyPeuterZwemmen’ staan dagelijks overdag geprogrammeerd. Nou is dat voor senioren en ouders met kinderen misschien geen probleem. Voor waterliefhebbers die overdag andere verplichtingen hebben is het lastiger om een passend onderdeel te vinden. Mensen die graag aan trimfitness doen of aquajoggen – aanbevolen bij hardloopblessures, ik kan er over meepraten – hebben een probleem. Dat kan alleen overdag tussen negen en tien uur. Andere activiteiten, zoals aquarobic en aquasculpture, worden slecht op enkele dagen ’s avonds aangeboden. Als het banen zwemmen dan ’s avonds ook niet echt geschikt is om banen te zwemmen, blijft er weinig ruimte over voor de wat minder geoefende sportieveling.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Ilpendams talent steelt de show op Parckpop
De cliënten van de Prinsenstichting hebben geen moeite met het nog half lege veld in het Burgemeester van Oorschotplantsoen. Uit volle borst speelt de Pretband punkrocknummers van Nirvana en Pennywise. Het zorgt voor een spetterende openingsact van Parckpop 2011.
Met hulp van vele vrijwilligers wordt het Ilpendamse popfestival elk jaar een stukje mooier. Zo worden dit jaar voor het eerst de live beelden vertoond op grote schermen achterin het park. Het hoofdpodium is vergroot en de lichtshow is uitgebreid. Bijna de helft van de deelnemende bands komt uit het dorp. Hans Dekker, nestor van het festival, is daar best een beetje trots op. “Het is toch ongelooflijk dat er in zo’n klein dorp zoveel muzikaal talent rond loopt.” Van half twee ’s middags tot middernacht treden er non-stop twintig regionale bands in het park.
Het festival komt tot leven bij het optreden Blueberry Nights. De covers van onder andere Amy Winehouse en Norah Jones worden vrijwel perfect neergezet. De zangeres heeft een mooie stem en is bovendien in staat de nummers over te brengen op het publiek.
De zon schijnt en hier en daar vleien mensen neer in het gras op zelf meegenomen kleedjes. De gezellige ongedwongen sfeer, die kenmerkend is voor Parckpop, zit er al vroeg in. Als de Amsterdamse band Tess and The Chiefs beginnen aan hun optreden is het veld inmiddels behoorlijk volgestroomd. Zelfs achteraan het festivalterrein valt de zang op van singer-songwriter, Tess. Van dichter bij wordt duidelijk dat het hier om een bijzonder gezelschap gaat. De mannelijke vocalist is de tweelingbroer van Tess en heeft een uniek geluid. De jazzy nummers liggen aangenaam in het gehoor. De jeugdige band swingt van begin tot eind. Hot Dang Dilly brengt heuse rock ’n roll. Niet de platgedanste evergreens maar wel herkenbare klassiekers van Elvis, Johnny Cash en Buddy Holly. De energie spat er van af en het publiek reageert door te dansen. De Ilpendamse band Sticky Notes beleeft een super debuut op Parckpop. Zangeres Stephanie Dekker heeft een prachtig stemgeluid dat zeer geschikt is voor de trendy nummers van Amy MacDonald en Lilly Allen. Het publiek is er dol op. Het is moeilijk voor te stellen dat deze band nog maar een half jaar samen speelt.
Parckpop gaat bruisend de zwoele avond in. Afsluiter van het festival is traditiegetrouw de Ilpendamse band Hansie & The Young Ones.
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad Waterland.