Archief van de auteur
De illusie van deregulering
Je zou denken dat door privatiseren van overheidsinstellingen de behoefte aan controle afneemt? Merkwaardig genoeg is het tegenovergestelde waar. Op het weblog ‘De vrije economie’ staat een uitstekend artikel waarin, als voorbeeld, de toegenomen regeldruk in ziekenhuizen wordt uitgelegd: ‘De illusie van deregulering’. Een waarheid als een koe. Lezen!
Citaat: ‘Een tekenende tendens hierin is het sentiment dat meer privatisering ook meer regulering vereist. Er is geen vertrouwen in de markt. Men wil niet de zaken aan de ziekenhuizen overlaten en zeggen zoek het maar uit samen met de consumenten. De slechte ziekenhuizen zullen failliet gaan en kwaliteit zal uiteindelijk overleven. Dit is voor de meeste mensen geen aanvaardbare optie. Dus wordt er gekozen voor een model waarbij de privatisering ingebed wordt in een strakke omgeving van regelgeving. Daarbij vraag ik mij sterk af of we hier nog wel het woord privatisering moeten gebruiken. Dat is hetzelfde als zeggen dat de NS geprivatiseerd is. De NS rijdt op rails van de staat, wordt gesubsidieerd door de staat, heeft een prestatiecontract met de staat en de staat is de enige aandeelhouder. Toch wordt dit privatisering genoemd en dat maakt het heel erg verwarrend.’
4. Nick Drake – River Man
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Nick Drake was bij leven al een vergeten artiest. Of laat ik het beter zeggen: zijn liedjes verdienden meer dan die paar elitaire geitewollensokkenhippies die trouw zijn plaatjes kochten. In 1974 overleed de singer/songwriter aan een overdosis antidepressiva. Sindsdien is zijn gevolg weliswaar groter geworden, maar het staat nog altijd niet in verhouding tot de ongekende schoonheid van het drietal albums dat hij bij leven maakte. Nou geef ik wel toe dat Drake luisteren geen eitje is: de liedjes ontsproten uit een letterlijk zieke geest – en hoewel ze lang niet altijd even neerslachtig klinken, moet je er wel voor in de stemming zijn, zeg maar. Eén liedje overstijgt wat mij betreft iedere gemoedstoestand en dat is River Man.(…)
Censuur en regelzucht
In zijn column op Geenstijl.nl schrijft bankencriticus Peter Verhaar de frustratie van zich af. Peter is boos op de overheid. Boos over het voorstel van de ministers De Jager en Opstelten om de oproep tot een ‘bankrun’ strafbaar te stellen. Of, zoals verwoord in de brief van de ministers: “Publieke uitlatingen die tot een ondergang van een bank kunnen leiden, is dan ook uiterst laakbaar en dient strafbaar te worden gesteld”. Nederland is veranderd in de Goelach Archipel volgens Verhaar. De voorgenomen censuur op bankencritici is daar volgens hem het zoveelste bewijs van.
De Jager en Opstelten proberen het controleprobleem op te lossen door het ontwerpen van een nieuwe wet. Typerend voor de Nederlandse overheid. Als we dan toch voor het gemak even aannemen dat regels en wetten in dit land de oplossing zijn voor alle problemen, dé manier om controle te houden op de steeds verder ontsporende samenleving, dan mag Den Haag beginnen met wat wetten en regeltjes voor zichzelf bedenken. Ik weet er nog wel een paar: een niet-in-de-hol-van-Amerika-kruip regel; een verbod op wachtgeld regel; een bij wet geregelde vacaturestop voor alle functies bij de besturende overheid; een verbod op gedogen; een verbod op proefballonnetjes; een verbod op achterlijke volksvertegenwoordigers…
De behoefte aan regels en wetten komt voort uit de naïeve gedachte dat regels en wetten controle vergroten. Tijd voor bijscholing. Tweede kamer, doe eens gek! Ga een keer op cursus. Met z’n allen. Honderdvijftig man op de hei. Vooruit, het mag. Google eens op ‘behoefte aan controle bij organisaties’ en sla bij de eerste de beste workshop rechtsaf van de digitale snelweg. Of begin voorzichtig, met een boek.
5. Living Colour – Cult of Personality
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Er zullen legio popprofessoren zijn die vinden dat een nummer als Cult Of Personality nog niet in de schaduw mag staan van échte hardrockklassiekers als Whole Lotta Rosie, Smoke On The Water of Stairway To The Overkant. Misschien hebben ze wel gelijk. Maar hé, dit is toevallig mijn lijst. En waar ik die andere nummers ooit voor kennis heb aangenomen, daar heeft dit nummer mijn leven veranderd. Dus roep ik bij deze Cult Of Personality van Living Colour officieel uit tot beste hardrocksong ooit. Het zal ergens eind ’88 begin ’89 geweest zijn. Ik was alleen thuis en keek naar MTV. Voor de jongsten onder ons: MTV zond vroeger alleen videoclips uit en daar ging je dan je hele vrije dag naar zitten kijken(…)
6. Billie Holiday – Stange Fruit (1956)
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens Patrick Oxsener. Het aftellen is begonnen.
Het gebeurt niet vaak meer de laatste jaren, dat ik zó overdonderd wordt door een liedje dat ik naar lucht loop te happen. Februari 2010 was het weer eens zo ver. Vervelend, want ik zat net in de auto en ademloos autorijden is een hachelijke bezigheid. Dus parkeerde ik mijn ouwe Japanner voor de plaatselijke supermarkt (waar ik toevallig toch moest zijn) en luisterde het nummer tot de laatste seconde uit. En daarna nog een keer. En nog een keer. Bij de eerste keer wist ik eigenlijk al dat Strange Fruit van Billie Holiday een van de meest revolutionaire nummers was die ooit is gemaakt. Lady Day (vreemde bijnaam voor een onverbeterlijke nachtbraker) heeft meerdere versies van Strange Fruit opgenomen. De eerste uit 1939 is de bekendste: prachtig, maar hij haalt het niet bij deze vergeten versie uit 1956. Waar het origineel nog een redelijk geëikte jazzorkestratie heeft, daar is het arrangement in de latere uitvoering volledig teruggebracht tot een onheilspellend laag brommende piano en een Mexicaanse trompet. Daar overheen zingt Holiday met een stem die een nieuwe dimensie toevoegt aan het begrip ‘doorleefd’. (…)
Populisten kabinet
Regeren, dat is verantwoordelijkheid nemen voor de troep die is ontstaan in de kabinetten voor jouw tijd. Bij het kabinet Rutte hebben ze daar een heldere opvatting over: puinruimen. Dat klinkt stoer, maar is makkelijker gezegd dan gedaan. Niet alles uit het verleden kan je afschuiven op je voorgangers. Vaak zijn er meerdere kabinetten betrokken geweest bij het ontstaan van een probleem. De kans is dus groot dat je zelf medeverantwoordelijk bent voor de rotzooi. Wie kwam er op het idee om de Nederlandse Spoorwegen te privatiseren? Dat moet de VVD zijn geweest. Wie roept nu dapper dat de top van NS/Prorail moet worden vervangen? De VVD opnieuw. Maar is het vervangen van de directie een realistische oplossing voor dit probleem? Ik vraag het me sterk af, maar het maakt de VVD niet uit. Die is bezig de frustratie van de afgelopen jaren te botvieren. Het criterium is: als er draagvlak voor is bij onze kiezers, dan doen we het.
7. The Beatles – I Want You (She’s So Heavy)
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens Patrick Oxsener. Het aftellen is begonnen.
7. THE BEATLES – I Want You (She’s So Heavy)
Zoals er een Beatles- en een Stones-kamp is, zo heb je onder Beatles-fans onderling ook altijd onderscheid tussen Lennon- en McCartney-aanhangers. Ik doe daar niet aan mee, maar toch viel het me bij het samenstellen van deze lijst op dat mijn favoriete Beatles-liedjes stuk voor stuk door John Lennon geschreven zijn – de credit Lennon, McCartney is ooit overeengekomen om de inkomsten zo netjes mogelijk te verdelen, maar feitelijk schreven de twee nauwelijks samen. I Want You (She’s So Heavy) staat op Abbey Road, het laatste album dat the Beatles samen opnamen. Dat hadden ze zo afgesproken en op een of andere werkte dat bevrijdend voor de bandleden, die elkaar tijdens de opnames van The White Album en Let It Be nog bijkans de tent uit hadden gevochten.