Archief van de auteur
Moraalridder Balkenende is billenman
‘U kijkt zo lief,’ zei CDA-lijsttrekker en demissionair premier Jan Peter Balkenende tegen interviewer Mariëlle Tweebeeke tijdens het Carré-debat. Die opmerking leidde tot enorme verontwaardiging, ook bij GroenLinks-leider Femke Halsema.
Halsema zou na afloop van het debat woensdagavond tegen Balkenende hebben gezegd dat zij zo’n opmerking niet zou pikken. ‘Ik had u een knietje gegeven,’ aldus de emancipatievoorvechter.
Artikel HIER.
De fliterige opmerking van Balkenende komt niet uit de lucht vallen. Balkenende is eerder in het nieuws geweest vanwege zijn flirtgedrag. Zo zou hij op feestjes met enige regelmaat de billen van jonge vrouwen beroeren. Lang leve de moraalridders van het CDA!
Op feestjes beweegt Balkenende zich behoedzaam in de persoonlijke ruimte van één of twee jonge vrouwen. Eerst reageren de meiden verheugd op de aandacht van de hoge functionaris. Dan legt hij zijn hand op een onderrug. Langzaam daalt de hand af naar het grijze gebied tussen rug en billen, tot de vlezige bolling wordt bereikt waar normale mensen vanaf willen blijven, zeker als zij ouder zijn en een machtige positie bekleden.
Artikel HIER.
Wesley Sneijder liegt (weer eens)
Wesley liegt. Hij zegt dattie Internazionale trouw blijft en níet naar Real Madrid vertrekt. Yeah Right! Zijn mattie, meneer de coach José Mourinho wordt de grote baas bij de koninklijke van Madrid. De man die Wesley redde van de ondergang in Spanje, de man die hem vertrouwen gaf en als geen ander weet dat Wesley’s grote droom nog steeds is te slagen bij het grote Real Madrid, juist die man zou Wesley achter laten in Milan? Echt. Niet. Wesley is de eerste die ja zegt als baas Mourinho hem vraagt mee te gaan. Nou wordt er in de voetbalwereld met de regelmaat van de klok gelogen, maar als Wesley het doet erger ik me dood. Gewoon, omdat het Wesley is.
30 second iPad stand
Tja, daar is nog geen accessoire voor op de markt. Dat er behoefte aan is blijkt wel uit de tientallen video’s met oplossingen die op internet verschijnen. Deze kan je zelf thuis maken van een metalen klerenhanger.
Gaudí Night in De Purmaryn
De afgelopen weken zijn Damiaen, Patrick, Frank en meneer Olsthoorn (ikke) druk geweest met de voorbereiding voor de talentenjacht van SG Antoni Gaudí, Gaudí Night. De Green Day fanaten Damiaen en Patrick wilden niets liever dan een liedje van hun helden spelen op het podium van het Purmerendse theater Purmaryn. Een – zelfbenoemde – drummer vonden ze al gauw in eersteklasser Frank. De bassist was moeilijker te vinden. Toen Damiaen aan het eind van mijn les vertelde dat hun avontuur bij gebrek aan bassist dreigde te stranden, smolt mijn muzikantenhart. “Ik heb een basgitaar”, floepte er zomaar uit. De ogen van Damiaen begonnen te glimmen en ik was verkocht. Het avontuur was begonnen.
Hoe graag de mannen ook wilden spelen, het moeilijkste onderdeel van de voorbereidingen was wel het maken van afspraken. Vooral met vage Frank was dat geen doen. Ergens in maart, vlak voor de eerste auditieronde, was het wonderwel toch gelukt. In de oefenruimtes van P3 hebben we gerepeteerd. Drummer Frank had (toen nog) twee drumstokken maar geen idee wat hij er mee moest doen. Ik heb het ritme voorgespeeld. Boem-tik-tik-boem. Zoiets. Meer kon ik er niet van maken en Frank al helemaal niet. Het was een nuttige repetitie. De mannen waren leergierig tot op het bot en verwerkten mijn aanwijzingen bliksemsnel. Eén ding was duidelijk, er was nog veel werk te verzetten.
Ranzigheden
Naar aanleiding van de affaire-Jack de Vries geeft Elsevier columnist Bart Jan Spruyt zijn analyse over de ranzigheden van politici die openbaar worden gemaakt. En over hun eigen rol in dit fenomeen. De kern van zijn analyse staat in de laatste alinea’s.
Het welbehagen waarmee het slechte nieuws rond Jack de Vries is uitgevent, laat nog iets anders zien. In de week waarin De Vries aftrad, verscheen een nieuw blad, het politieke roddelblad Binnenhof. Daarin staan alle dingen over politici die we niet van hen mogen weten. Over hun geheime relaties, hun declaraties, hypotheken, eetgewoonten en drankzucht, over hun kinderen en over de inhoud van hun vuilniszakken.
Het blad presenteert zijn inhoud zonder enige gêne als ‘vuilnisbakkenjournalistiek’. Het toont aan dat politici in toenemende mate alle gezag en respect verliezen. Dat hebben ze voor een belangrijk deel aan zichzelf te danken. Door zichzelf te presenteren als oplossers van alle problemen en keer op keer zo ontzettend veel te beloven, hebben zij kiezers en burgers gedegradeerd tot consumenten. Een consument wil waar voor zijn geld. En als politici die waar niet kunnen leveren, worden ze weggehoond en op den duur zelfs voorwerp van afkeer.
Wie op dit moment een stap in de politiek overweegt, en kennisneemt van de affaire-Jack de Vries en de inhoud van Binnenhof, weet dus dat hij een wereld betreedt waarin reputatieschade en afbraakrisico ongekend groot zijn. Mensen van eer en goede naam, mensen die dus wat te verliezen hebben, zullen ervan afzien; mensen die weinig te verliezen (denken te) hebben, zullen het risico nemen.
Toekomstige kamerleden zullen dus steeds vaker mensen zijn voor wie niet alleen een salaris van 80.000 euro het hoogst bereikbare is, maar die ook niet terugschrikken voor de ranzigheden van persoonlijke publiciteit. Politici hebben dus hun eigen neerwaartse spiraal gecreëerd. Ze hebben in hun ongeloofwaardigheid minachting over zichzelf afgeroepen en een ruimte gecreëerd die mensen die het beter zouden kunnen, niet graag meer betreden.
Hedwiges Maduro
Of het nou gaat over Van Basten of over Van Gaal, over Wesley Sneijder of Lionel Messi: Henk Spaan heeft altijd gelijk. In zijn wekelijkse rubriek ‘Spaan geeft punten’ geeft hij vlijmscherp commentaar op de voetbalactualiteit. Spaan is met afstand de meest ondergewaardeerde voetbalanalist van Nederland. Zijn heldere kijk op voetbalzaken zie ik zelden terug in de media. Vreemd.
Ook over de merkwaardige afwezigheid van Hedwiges Maduro bij de selectie van het Nederlands voetbalteam ben ik het roerend met Spaan eensch.
8 Hedwiges Maduro
Dinsdagmiddag was ik ergens waar Ruud van Nistelrooy ook was. Hij had de holle ogen en het benige gezicht van een door en door afgetreende topsporter. Ondanks het begrip dat valt op te brengen voor Van Marwijks beslissing hem niet mee te nemen, dacht ik bij het zien van dit toonbeeld van eerzucht: we laten wel een doelpunt of drie thuis. Elke verdediging die twintig minuten voor tijd Van Nistelrooy naast Van Persie ziet opduiken, schrikt zich de beroerte. Het is een keuze, zeggen trainers dan. Het zijn andere woorden voor: Ik ben hier nu eenmaal de baas.
Ook het thuislaten van Emanuelson is zo’n keuze, die des te merkwaardiger wordt bij het wel selecteren van Anita. Van Bronckhorst, de aanvoerder nota bene, krijgt in de eerste wedstrijd al grote problemen met Dennis Rommedahl. De vreemste keuze is wat mij betreft de beslissing om Hedwiges Maduro straal te negeren. Bijna twintig keer stond hij in de basis bij Valencia, voornamelijk in de tweede helft van het seizoen. Soms hield hij Marchena, die wel naar het WK gaat, op de bank. Vergelijk de prestaties van Maduro met die van Braafheid, Ooijer en Boulahrouz en je kunt alleen maar constateren dat de logica ver te zoeken is.
De smerige school
Ach, je went eraan. Stofnesten, muizenkeutels, naar urine riekende toiletten, ondoorzichtige ramen, vlekken van tien jaar geleden in gordijnen van twintig jaar geleden. Scholen in Nederland zijn viessss. Of in ieder geval, de scholen waar ik heb gewerkt.
Prima. Ik heb geen smetvrees en ben ook niet allergisch voor de huisstofmijt. Dat scheelt. Maar ga dan niet net doen of de school schoon is. Nu wordt er flink geïnvesteerd in een schoon schoolklimaat. Scholen maken er goede sier mee. Wat het precies inhoudt? Zet een paar ondermaatse ventilatoren neer die net genoeg zuigkracht hebben om stofnesten en andere vulligheid door de ruimte te jagen. De stofnesten zelf worden namelijk niet aangepakt. Wat dachten we van meer tijd (geld!) voor de schoonmaaktroepen?! Of een actievere rol voor leerlingen bij het schoonhouden van hun eigen school?! Op dit moment heeft een schoonmaker volgens de norm één minuut om het toilet schoon te maken. Daar gaat die pislucht niet van weg. Voor het reinigen van toetsenborden is al helemaal geen tijd gereserveerd. Ook niet één keer per jaar. Het toetsenbord wordt pas weer schoon als hij wordt vervangen. En dat kán even duren met een afschrijfperiode van vijf jaar. En als het toetsenbord nog goed is, dan gaat hij ook makkelijk twee afschrijftermijnen mee. Dan ben je blij als dat toetsenbord een keertje wordt gesloopt door een overenthousiaste leerling.