Archief van de auteur
Bonbons van Pucinni Bomboni
Het water loopt in mijn mond als ik er aan denk. En ik dacht er dus net aan. En nu ga ik er een stukje over schrijven, dus heb ik er maar een doekje bij gepakt. 
Bij Pucinni Bombini in de Staalstraat in Amsterdam verkopen ze de lekkerste bonbons. Zonder twijfel. Je loopt er langs als je binnendoor vanaf het Waterlooplein naar de Munt loopt. Een gevaarlijk stukje Amsterdam voor een snoepkont zoals ik. Als ik langs de winkel van Pucinni loop dan lukt het nooit om door te lopen. Hoezeer ik het me ook voorneem. Doorlopen Dirk! Doorlopen doorlopen DOORLOPEN, mislukt! Vanille-maanzaad komt er dan in mij op en automatisch sla ik rechtsaf en sta ik in de winkel. “Wat mag het zijn”, vraagt de mevrouw achter de toonbank. En voor ik door heb dat ik per abuis in de winkel sta heb ik al besteld. De winkel ziet er ook mooi uit, alles klopt. Presentatie, uitstraling, verpakking, en okay, je krijgt de bonbons niet voor niks, maar ze zijn dan ook zo groot als een gebakje. ”Hoeveel wilt u er?” Doe maar van alles twee. Vanille-maanzaad, rabarber, port, peper, ennuh.. ohja, natuurlijk! framboos! Er zijn nog meer spannende smaken. Wat ik ook probeer, het valt nooit tegen. Ik geloof dat ik maar weer eens naar Amsterdam moet. Red ik het nog voor zessen?
De jeugd van tegenwoordig
‘De jeugd van tegenwoordig’ is de naam van de weblog van José van der Sman, op Elsevier.nl. Deze keer gaat het over het falen van minister Rouvoet als Jeugdminister. Nou is Rouvoet niet in zijn eentje verantwoordelijk voor de puinzooi bij Jeugdzorg Nederland. Vele ministers gingen hem voor. Al bestaat het ministerie voor Jeugdzaken pas vanaf het laatste kabinet. Misschien is dat juist wel de reden dat het zo moeizaam loopt. Een nieuw ministerie opzetten lijkt mij ook niet zo eenvoudig. Je kan in ieder geval wel stellen dat het Rouvoet niet gelukt is orde op zaken te stellen bij Jeugdzorg. Een paar feiten worden op een rijtje gezet in dit opiniestuk.
Hulp nodig
Ik heb het hier over kinderen en jongeren met zulke ernstige geestelijke problemen en storend gedrag dat hun ouders er geen raad mee weten en dringend professionele hulp nodig hebben. Maar het gaat ook over normale kinderen waarvan juist de ouders zo gestoord zijn dat ze er van hogerhand tegen beschermd moeten worden.Misère
Voor beide groepen heeft Rouvoet niet hard genoeg zijn best gedaan, met als gevolg dat hun situatie niet wezenlijk verbeterde en er kostbare tijd verloren ging om ze uit hun misére te helpen en ze in het goede spoor te krijgen.Eerst de groep van kinderen met een ernstige psychiatrische stoornis. Bij gebrek aan goede hulp- en opvangmogelijkheden werden ze de afgelopen jaren van het kastje naar de muur gestuurd, tot wanhoop van de ouders, en belandden uiteindelijk vaak in de jeugdgevangenis. Waar ze niet thuis horen en natuurlijk ook niet veel beter van worden.
Rompslomp
Eind vorig jaar bleek uit onderzoek dat maar liefst negentig procent van de jongeren in de gevangenis een psychiatrische stoornis heeft die eerder in het hulpverleningscircuit niet herkend was of vanwege bureaucratische rompslomp niet aangepakt kon worden, waardoor deze jongeren op het verkeerde pad raakten.
Lees het volledige artikel HIER.
De veilige school (2)
De term ‘veilige school’ wordt veel gebruikt in voorlichtingsmateriaal van scholen. Maar wat is dat eigenlijk, een veilige school? Staan er dan metaaldetectoren bij de ingang, is er beveiliging ingeschakeld om de rust in school te bewaren? Wordt er nooit gevochten of gepest? Je kan wel zeggen dat je een veilige school hebt, maar hoe zie je dat dan?
Een veilige school is een school waar leerlingen en medewerkers zich veilig voelen. Maar hoe bereik je dat? Vaak zijn maatregelen die worden verzonnen repressief. Zorgen dat er geen onrust in de gangen is door extra surveillance, pestcontracten om pestgedrag te bestrijden, kluisjescontrole. Niet dat dit allemaal zinloos is, maar echt helpen doet het niet.
In het beste geval wordt er voorlichting gegeven. Over pesten, drugsgebruik en criminaliteit. Het maakt leerlingen bewust van hun rol en verantwoordelijkheid, maar of het effect heeft? Wat doet die bewuste leerling als hij straks deel uit maakt van een groep pesters? Is hij dan ineens wél dapper en durft hij in te grijpen? Dacht het niet.
Als je écht iets wilt met het veilig maken van de school begin je bij de medewerkers. Docenten, concierges, schoolleiding. Zorg er bijvoorbeeld voor dat die onervaren docent niet meer als een bang muisje voor de klas staat en telkens aan de noodrem moet trekken. In een klas waar orde en rust heerst is weinig ruimte voor pesten. In een school met veel van die klassen is het al gauw veilig.
Niet alleen orde en rust zijn van belang, ook de aandacht voor de leerling is dat. Als woede of pestgedrag in een vroeg stadium wordt gesignaleerd dan is het nog bespreekbaar. Er zit altijd iets achter. Als de leerling zich veilig voelt bij de leerkracht, alleen dan aanvaart de leerling hulp.
Met het in rap tempo naderende lerarentekort zal het onderwerp ‘veilige school’ nog wel eens terugkomen op de agenda. Meer onervaren, onbevoegde en onbekwame docenten, dragen niet bepaald bij aan de veiligheid in school. Ik hoop maar dat meer mensen het inzicht krijgen dat een veilige school begint bij de medewerkers. Als ze advies nodig hebben over hoe ze dat moeten aanpakken kunnen ze contact met mij opnemen.
De veilige school
Twee jaar geleden is men bij mij op school een onderzoek gestart naar veiligheid. Ik was waarnemend deelschoolleider toen het verzoek binnenkwam. Het leek mij wel wat, dus… Vlak voor de meivakantie zijn de laatste enquettes afgenomen bij de leerlingen. Ik ben benieuwd. Onze school fungeert in het onderzoek als controle school. Een vernieuwend onderwijsconcept zonder interventie (wij) tegenover een vernieuwend onderwijsconcept mét interventie van het ministerie. Op die school heeft een programma gedraaid waarbij de leerlingen leskregen in conflicthantering. Ik weet er niet veel meer vanaf, het interesseert mij ook niet zoveel.
Wel ben ik heel nieuwsgierig naar de conclusie van het onderzoek. Ik vermoed dat onze leerlingen zich behoorlijk veilig voelen op school. Met name verwacht ik dat ze zich veilig voelen bij de docenten en in de ruimtes waar wij werken met het vernieuwende onderwijsconcept. Ik ben zeer benieuwd of interventie daar iets aan kan toevoegen. Ik denk van niet, en ik hoop dat ik gelijk heb. Het is één van de meetbare voordelen van het nieuwe concept.
De Purmerendse ScholenGroep (PSG) waar mijn school onder valt, heeft moeite de zegeningen van het nieuwe onderwijsconcept te tellen. Ik merk daar in ieder geval weinig van. Ze zijn haast verbaasd als we van de onderwijsinspectie een pluim krijgen. ‘De parel van de PSG’ zijn we volgens de inspecteur. Als we iets meer steun en medewerking zouden krijgen valt er nog heel veel meer uit te halen. Ik weet hoe het moet, en ik kan het ook. Maar zelfs in de rol van waarnemend deelschoolleider kon ik de bestuurders niet overtuigen er werk van te maken. Frustrerend.
Iedereen is gelijk
Uit de rubriek Brieven van het Noordhollands Dagblad.
Gratis Parkeren
Met kromme tenen las ik het artikel ‘Parkeren met GPK bijna overal gratis’. Al jaren wordt er in de Nederlandse politiek gediscussieerd over of gehandicapten wel of niet gratis mogen parkeren. Bijna kwam er eindelijk een eind aan het – letterlijk – stand en land afbellen, voordat je als gehandicapte je auto ergens met een gerust hart kan parkeren. Maar nee, onder het mom van Nederlands favoriete stelling ‘Iedereen is gelijk en regels zijn immers regels’, haalde het wetsvoorstel het niet. En waar ik me hierbij het meest aan erger is dat er over een specifieke groep mensen in ons land wordt besloten zonder te weten waar het eigenlijk om gaat. Ik zit in een rolstoel, verdien m’n eigen geld en ben sinds een half jaar de trotse eigenaar van een aangepaste auto. Ik beschouw mezelf dan ook niet als een ‘armlastige gehandicapte’ en wil best als trouwe burger ook centjes in een parkeerautomaat gooien. Alleen zit daarin nu juist het probleem, dat politiek Nederland over het hoofd lijkt te zien. Hoe kan ik vanuit m’n rolstoel en met beperkte armfunctie nu geld in dat apparaat stoppen? Onmogelijk. En het maakt daarbij niets uit of de automaat binnen enkele meters van de gehandicapten-parkeerplaats staat, of niet. Melina
Gast-column WebRegio.nl – P600 mist flair
Vandaag is er een gastcolumn van mij geplaatst op WebRegio.nl.
De opening van Purmerend 600 jaar, met een bomvolle koemarkt, was spectaculair. Artiesten uit Purmerend en omstreken maakten er een groot feest van. Onder andere Ten Sharp, de 3J’s en Danny de Munck, zorgden voor spetterende optredens. Het knallende vuurwerk aan het einde van de avond paste daar prima bij. Ik was razend enthousiast en had zin om erbij te horen. Dit zou een mooi jaar worden voor Purmerend. Graag was ik bereid om een bijdrage te leveren. Meehelpen met het feest.
Het programma van Purmerend 600 ziet er op papier niet slecht uit. Gedichtenwedstrijd, concerten, klaverjastoernooi, sportactiviteiten, puzzeltochten, poorterfeesten, operette, wijkfeesten, het klinkt allemaal gezellig. Wat opvalt, is dat heel veel programma-onderdelen al jaren plaatsvinden in Purmerend. Ze worden georganiseerd door verenigingen, kunstcentra en andere clubs. De organisatie heeft de evenementen opgenomen in het programma en er hun stempel op gedrukt. Zelfde evenement ander etiket. Daar is op zich niks mis mee, het zijn tenslotte de mensen zelf die het feest maken. Als de bevolking zich verbonden voelt met P600, dan ontstaat het feest vanzelf.
Lees meer op www.webregio.nl.
Blues Brothers meets Sister Act
Voor wie het wat lijkt?! Helaas heb ik dit jaar de boot gemist. De jaarlijkse voorstelling door docenten van Da Vinci College en SG Antoni Gaudí. Vorig jaar speelde ik mee in de musical Mama Mia. Nou ja, speelde… ik heb me er doorheen geworsteld. Ik had de enige repetitie gemist. Op de generale rekende ik op improvisatie – zoals het jaar daarvoor bij Doe Maar – maar het was toch de bedoeling dat ik tekstvast was. Nou, dat was ik niet. En daarom kon het gebeuren dat ik de drie regels tekst die ik had allemaal van een papiertje heb voorgelezen. Inclusief de zin: “Wil je met me trouwen?” Hoe romantisch is dat!?! Op mijn knieën, dat dan weer wel. Misschien komt het daardoor dat de uitnodiging om mee te doen mij dit jaar niet heeft bereikt. Ik had graag een liedje van de Blues Brothers gezongen. Raw Hide ofzo. Dat zingen ging vorig jaar ook helemaal niet verkeerd. Toch?
Vanavond is het weer zover. In de nieuwe theaterzaal van het Da Vinci College. Verdere informatie ontbreekt. Ik weet dat het is in het gebouw aan de Johanna Naberstraat in Purmerend, dat er twee voorstellingen zullen zijn, waarvan de eerste begint om 19.30 uur. Geloof ik. Op internet kan ik er niks over vinden en het mailtje dat ik erover kreeg heb ik alweer verwijderd. De opbrengst gaat volledig naar een goed doel. Vorig jaar was Kika het goede doel. Dus: wees daar of wees vierkant… Als ik na de rapportbesprekingen vanmiddag niet heel erg instort, dan ga ik er heen. Misschien.
Update: Ow, toch wat informatie online hier.
