Archief van de auteur
Voetbal op gras
Het was al weer jaren geleden. Zonder te overdrijven. In het vierde elftal van Purmerland op zondag. Dat is denk ik wel vijf jaar geleden. Het stond me toen tegen om elke zondag volledig aan voetbal te wijden. Dat wil zeggen, ‘s ochtends voetballen en ‘s middags en ‘s avonds niks meer waard zijn. Naar mate ik ouder word lijkt dat veld steeds breder en langer te worden. Trainen zou helpen, al was het maar een keer in de week. Maar dat lukte in dat laatste jaar bijzonder slecht vanwege een druk weekschema.
Elk jaar als het lente wordt – en het gras steeds groener – dan heb ik heimwee naar voetbal op gras. De geur, het buiten sporten en de lauwe thee met suiker in de afgetakelde kleedkamers. Dat allemaal, en nog veel meer. Het natte gras van de ochtenddauw, strijd met de tegenstander op het scherpst van de snede, een biertje na afloop. Ik mis het.
Zo langzamerhand heb ik steeds meer zin om weer te gaan voetballen bij een club. Helemaal na vandaag. Met zes docenten hebben we een partijtje gespeeld op de velden van Purmersteyn. De klassen van het Da Vinci College hebben daar gymles vanaf april. Heerlijk was het. Ik was kopot, al na vijf minuten. We hebben het bijna anderhalf uur volgehouden. In het begin wat onwennnig, maar het gevoel kwam wonderwel snel terug. De vlijmscherpe korte pass heb ik nog in huis. Ook weer zonder te overdrijven. Twee voorzetten vanaf de zijkant werden mooiteloos tot doelpunt gekopt.
Ik geloof dat er in Ilpendam nog wel een leuk elftal is waar ik misschien in zou passen. Maar eens horen binnenkort.
Gerrit Rietveld Academie
Maandag was ik op bezoek bij de Rietveld Academie in Amsterdam. De hogeschool voor de kunsten is ook ontworpen door de man die er zijn naam aan gaf: Gerrit Rietveld. Van meubelmaker tot kunstenaar tot architect, dat was de ontwikkeling die Rietveld doormaakte. Ik was al op jonge leeftijd onder de indruk van dat onmiskenbare vakmanschap. Ver voordat ik in Delft bouwkunde studeerde, was Rietveld mijn grote voorbeeld. Vooral de stoelen die hij heeft ontworpen vond ik prachtig. Functioneel en sierlijk tegelijk. Zijn meest bekende stoel vind ik het mooist zonder de verf. De blauwe, rode, gele en zwarte kleuren zijn later op de stoel gekomen, toen Rietveld zich aansloot bij kunstbeweging De Stijl. Piet Mondriaan en Theo van Doesburg waren aangesloten bij de beweging, en dan ontkom je niet aan die kleuren. De kleuren maken de stoel potsierlijk. Ongeverfd komt het functionele ontwerp mooi naar voren. De schoonheid van de eenvoud.
Maargoed, de Rietveld Academie. Wat een prachtige school! Ze ligt verscholen tussen tamelijk saaie kantoorgebouwen in Amsterdam Zuid, een stukje van de openbare weg. Als je aan komt rijden valt gelijk op dat het hier niet om één van die saaie gebouwen gaat. De kwaliteit druipt er vanaf, zonder dat je precies kan benoemen waar dat in zit. Dichter bij het gebouw voel je de energie van de studenten. Er wordt ook buiten druk gewerkt, je wordt er als het ware door naar binnen gezogen. Binnen vallen voor een oplettend oog de prachtig ontworpen details van het gebouw op. Ze zijn zó functioneel dat je er makkelijk aan voorbij gaat.
Het gebouw bruist. De tientallen werplaatsen die horen bij evenzoveel kunstrichtingen staan bol van creativiteit en levendigheid. Het lijkt in niks op de steriele ruimtes op de foto’s van de website. Misschien aan het begin van het jaar, als de jaarlijkse schoonmaakbeurt net is geweest. Een bijzonder prettige omgeving om te zijn. En bijzonder goed uitgerust met materiaal, machines en noem maar op. Ik was wel een beetje jaloers op mijn oude studievriendin die er nu directeur bedrijfsvoering is. Wie weet, kom ik er nog eens te werken.
Zoowhé! Het leeft
De gedichtenwedstrijd in het kader van Purmerend 600 jaar leeft! Na drie maanden niks geen reactie – nog geen ontvangstbevestiging – vandaag dit mailtje. Man man man.
Beste dichter,
Wij hebben het zeer op prijs gesteld, dat u heeft deelgenomen aan de gedichtenwedstrijd Purmerend in Poëzie, die is uitgeschreven naar aanleiding van 600 jaar Purmerend.
De driekoppige jury had een enorme klus aan het beoordelen en selecteren van de circa 350 ingezonden gedichten.
Helaas moeten wij u mededelen dat het door u ingezonden werk niet in de prijzen is gevallen.
Wij danken u vriendelijk voor uw inzending, inzet en enthousiasme en wensen u veel plezier en succes met uw poëtische liefhebberij.
Namens Dichterskring Waterland en het Feestcomité P 600.
Jaahooorr: Dirk Zijn & Speciale Saus
Het is zo ver. Het jaarlijks terugkerende oefenritueel. De band met de ambitie om minstens eens per jaar te reperteren. En vooruit, ook elk jaar een nieuw liedje. Als we dit volhouden – en dat doen we – dan hebben we over vijf jaar genoeg materiaal om een heul album vol te spelen. Dan nog vijf jaar om de opnames te maken en toch wel zeker tien om ze ook te mixen. Kijk! Dat noem ik nog eens carrièreplanning.
Het leven begínt pas bij 37 (of 41). Dirk Zijn!!!111!1!
Dirk Zijn was jarig
Nouja, half jarig dan. Op 14 oktober 2009 ging dit weblog in de lucht. Gisteren was dat precies een half jaar geleden. Tijd voor wat statistieken. In totaal 14.340 bezoeken door 8.530 absoluut unieke bezoekers uit 62 verschillende landen, die samen 32.485 pagina’s bezochten. Hofleverancier is Google met 4.077 bezoeken. Daarna volgen Nujij.nl (2992), direct verkeer (1735), Twitter (1219) Facebook (555), Hyves (540) en Ekodus.nl (439).
Best bezochte pagina’s: 1. homepage 2. dirk zijn 3. wesley sneijder is een eikel (met dank aan @dijkshoorn) 4. lily allen (onverklaarbare stormloop via bing.com) 5. bah! initium, navarra 6. wallpapers national geographic (categorie) 7. drecul: de zon is boos 8. drecul in da mix: de middeleeuwen hebben nooit bestaan 9. islam is geen religie maar een haatdragende ideologie 10. bijzondere bimbo.
De leerling staat centraal
Het is een veel gebruikte slogan in onderwijsland: de leerling staat centraal. Maar wat betekent het eigenlijk? Bedoel je daarmee dat de school het beste met de leerling voor heeft? Dat is zo vanzelfsprekend dat het idioot zou zijn daar aan te twijfelen. Als je echt de leerling centraal stelt, dan heeft hij iets te vertellen over zijn opleiding. Dan bespreek je wat hem interesseert en waar hij goed of slecht in is. Wat wil je leren en hoe ga je dat doen? De docent is dan de expert die hem begeleidt bij dat leerproces. Dat vraagt om maatwerk en een andere houding van de docent. Dan ben je niet meer alleen de persoon die uitleg geeft voor de klas en het tempo bepaalt. Daar hoort een andere organisatie bij, een andere manier van werken. Niet alleen voor de docent dus, maar voor de hele school, als organisatie.
Zolang leerlingen in klassen voor 99% allemaal dezelfde lesstof in hetzelfde tempo tot zich nemen is er geen ruimte voor ontwikkeling van het eigen talent. Scholen zijn als leerfabrieken. Je gaat er aan de ene kant in en komt er als eenheidsworst, aan de andere kant weer uit. Dat wisten de muzikanten van Pink Floyd ook al in 1979, toen zij Another Brick in The Wall schreven. Er zijn maar weinig scholen in Nederland, die anno 2010 veel verder komen.
Andere auto
Ik ben op zoek naar een andere auto. We hebben genoeg van onze rammelbak. We kochten het ding in Hellevoetsluis, een stukje voorbij Rotterdam. Ruim 95 kilometer van Purmerend. Geen idee wat ons bezielde. De door ons ingegeven zoekcriteria in AutoTrader leidde ons ver van huis. Iets ruimtelijks, niet te oud, station of mpv, met airco, niet te zwaar en het liefst een beetje zuinig en met flink wat garantie. Wisten wij veel. We hadden een krap budget en daar ga je al. Het werd een Ford Escort Station. Nou zijn er weinig auto’s die ik mooi vind, maar dit is zo’n beetje de lelijkste auto die ik kan verzinnen.
Meteen na het wegrijden bij de Ford-dealer in Hellevoetsluis had ik door dat er iets niet klopte. De remmen trilden en piepten dat het kraakte. Goedverdoeme, ik had het nog zo op de koopovereenkomst laten zetten: remmen repareren!!!!1!!1! Nog voor Rotjeknor rechtsomkeert. U-turn op de snelweg. Met de wegligging was in ieder geval niks mis. Die prutsers van de Ford garage hadden geen idee waar ze mee bezig waren. Ze hebben het echt geprobeerd. Binnen de garantietermijn ben ik vier keer terug geweest naar de garage. Twee keer in Hellevoetsluis en twee keer bij Ford in Purmerend. Remschijven afgedraaid en uiteindelijk vernieuwd, zeiden ze. Ik geloof er niks van. En mijn eigen vertrouwde garage, Jan Wals in Ilpendam, ook niet. Die kwamen er bovendien achter dat er welliswaar vier kersverse banden op zaten – zoals afgesproken – maar dat in alle vier een hoogteslag zat. Ik ben echt een sukkel als het om auto’s kopen gaat.
Drie jaar en ruim 40.000 km later is het nu. Na een een lange historie van schade en reparaties zijn we toe aan iets anders. De zoekcriteria zijn veranderd. Misschien kopen we wel een nieuwe of bijna nieuwe auto. Niet dat ik ineens rijk ben, ik wil gewoon geen gezeur meer. Ik heb er zelfs een lening of een leaseplan-dinges voor over. Iemand een suggestie voor een auto?
