Archief van de auteur
Uitgerangeerd (2)
Ik dacht kom, laat me een update schrijven.
Afgelopen maandag werd ik geacht op het spreekuur van de verzekeringsarts te komen. Met rolstoel en al toog ik dan ook naar het UWV te Breda. Geen minuut te vroeg rolde ik, nadat ik door een voor mij onbekende voetganger het trottoir opgeholpen moest worden omdat de oprit zo stijl was dat ik er niet bij omhoog kon komen, het gebouw binnen. De arts die mij sprak vroeg weinig en wist mij meerdere malen te vertellen dat hij ‘de regels’ volgde en dat ik te maken had met een ‘verzekering’, what ever that means. Ik werd binnen tien minuten geschikt geacht voor het werk wat ik bij mijn laatste werkgever deed. Mijn protesten dat ik burn-out raakte van de werkdruk maakten niets uit. Dingen als werkdruk en reistijd zijn even subjectief als ‘slechte dagen’ en ‘vermoeidheid’. Hij zou kijken of ik in aanmerking kon komen voor de arbeidsgehandicaptenstatus waar ik het in mijn eerdere blog al over had. Ik moest dan voldoen aan drie strenge criteria en hij wist niet met zekerheid te zeggen of ik daar aan zou voldoen. Hij zou een arbeidsdeskundig mijn (vorige) functie in kaart laten brengen en uitzoeken of ik eventueel ook voor een urenbeperking in aanmerking zou kunnen komen. Ik hoefde nergens op te rekenen.
Op mijn vraag of ik, wanneer ik een baan zou vinden van zegge 24 uur, voor de overige 10 uren (ik werkte gemiddeld 34 uur per week bij mijn vorige werkgever) nog een uitkering zou kunnen ontvangen en of mijn aanvraag voor een arbeidsgehandicaptenstatus dan gewoon door kon gaan, moest hij ontkennend antwoorden. Als ik met 24 uur per week evenveel verdiende als nu in de ziektewet zou de uitkering komen te vervallen en nog erger, werd mijn aanvraag voor de status als ongegrond beschouwd. Lekker, want, als ik nou bijvoorbeeld een baan van 24 uur zou vinden en dan weer zou uitvallen, zou mijn ziektewetuitkering dan nog maar 70% van dat loon zijn. Een steeds kleiner wordend inkomen dus. En de laatste keer dat ik keek, daalden mijn vaste lasten niet evenredig met mijn inkomen. En geloof me, ziek zijn is duur…
Vandaag ben ik dus op een eerste gesprek geweest bij een bedrijf voor een functie voor 20 – 24 uur per week. Ontzettend leuk en ik hoop dan ook dat ik het krijg. Hoe het moet als het weer misgaat wil ik niet over nadenken. Als hulpeloos schepsel in de klauwen van het UWV te blijven en te moeten blijven smeken en vechten voor wat ik nodig heb, zie ik al helemaal niet zitten. Ik verdom het nog meer zelfstandigheid en autonomie op te geven omdat ‘de regels’ er blijkbaar alleen maar zijn om me zowel emotioneel, fysiek en financieel uit te kleden. Ik ben verdomme geen crimineel. Ik ben iemand met beperkingen die hulp wil om te kunnen blijven werken. Eigenlijk ben ik gek dat ik nog mee wil doen in deze maatschappij…
Androgyne mens
Mannen mogen niet huilen, doen ze dit wel zijn het watjes. Huilen wordt gezien als iets vrouwelijks, wat niet bij mannen past. Jammer, want op die manier mis je een fysieke uitlaatklep om spanningen los te laten. Huilen is maar 1 van de vele, vrouwelijke emoties of gedragingen die we niet zo snel van mannen zouden verwachten. Toch merk ik steeds meer om me heen dat er iets aan het veranderen is. Vrouwen die zich mannelijker gedragen en mannen die steeds meer in contact komen met hun vrouwelijke kant. De androgyne mens dus.
Ik ging hier voor het eerst over nadenken nadat ik het boek ‘Seksuele Intelligentie’ van Sheree Conrad en Michael Milburn had gelezen.
Toch is er op dit gebied nog genoeg werk te verrichten.
Mannen die in contact komen met hun vrouwelijke kant vinden dit eng, het vrouwelijke is van oudsher verbonden met zwakte. En dat is jammer, want de vrouwelijke kant heeft juist enorm veel energie in zich. Energie die te transformeren is in alles wat je doet. Compassie, intuïtie, empathie, kwaliteiten die toegeschreven worden aan vrouwen. Toch zou de man er enorm veel baat bij kunnen hebben deze kwaliteiten in te zetten in zijn werk en zijn prive leven.
Andersom natuurlijk ook.
Vrouwen moet niet meer bang zijn leiding te nemen, zich te laten horen. Voor al op de werkvloer ontbreekt het de vrouw nog wel eens aan daadkracht en een stukje brutaliteit.
Al met al een reuze interessant onderwerp waar ik zeker nog over door ga lezen en filosoferen.
Uitgerangeerd
Soms heb ik het gevoel dat ik helemaal niet meer meetel in deze verharde, zakelijke maatschappij.
Met de MS die af en toe mijn lichaam teistert is het voor mij (blijkbaar) onmogelijk een reguliere baan vast te houden. Een aantal maanden geleden was ik blij dat ik weer een baan had. Via een uitzendbureau, dat wel, maar het was in de buurt en het werk leek mij niet verkeerd.
Het was ontzettend wennen voor mij, weer werken, nadat ik afgelopen zomer weer een terugval had gehad. Maar ik was gemotiveerd, wilde geld verdienen om mijn leven en dat van mijn gezin weer iets aangenamer te maken dan het was.
Ik vond het zwaar, maar weet het aan een gewenningsproces. ‘Geef jezelf tijd om te wennen’ was een mantra die ik in die tijd veel herhaalde.
Tot ik 14 april een flauwte kreeg op mijn werk. Op 11 april had ik aangegeven het aantal uren niet vol te kunnen houden. Met in mijn achterhoofd alle lof hoopte ik dat er mogelijkheden waren voor mij bij het bedrijf. Niets bleek minder waar. Ik lag er een week uit met een beginnende burn out en het advies was om minder te gaan werken. Mijn werkgever zou kijken wat hij zou kunnen doen.
Een loze belofte lijkt het. Vandaag, 25 april kijk ik op de site van mijn uitzendbureau omdat mijn werkgever mij op 21 april te kennen had gegeven mij geen positie met minder uren te kunnen geven. Het was druk en er was echt iemand nodig voor die uren. Zolang er geen vervanging was mocht ik 3 dagen per week komen werken. Om mezelf niet helemaal te laten kennen en omdat er toch brood op de plank moet komen ging ik akkoord. Vandaag was ik dan ook aan het kijken voor een andere baan.
Wat schetst mijn verbazing: Al op 14 april is er een vacature geplaatst voor mijn positie. Voor minder uren dan ik er nu werk. Ik heb zo ongelovelijk mijn best gedaan om tussen het team te passen, om het werk goed te kunnen doen, om mezelf te bewijzen en dit is mijn dank.
Ik wordt afgeserveerd.
De derde keer dat ik wegens de MS mijn werkzaamheden niet vol kan houden.
Weer een gat in mijn C.V. En natuurlijk weer iets wat ik uit ‘moet’ leggen tijdens een volgende solliciatie. Van het UWV hoef ik niet veel te verwachten. Die hebben al aangegeven dat het heel vervelend is maar dat er vast wel ergens een baantje is die aan mijn beperkingen voldoet.
Geen arbeidsgehandicaptenstatus zodat de werkgever in ieder geval financieel gecompenseerd wordt als ik ziek ben of andere subsidies waarmee ze zo te koop lopen om iemand met beperkingen weer aan een baan te helpen, niets. Met twee maanden WW moet ik mezelf maar redden.
Wie weet er nog een baan die bij mij past?
Reclames….
‘U vertrouwt ons, dus wij vertrouwen u’.
Met deze slogan probeert D-reizen ons alweer een tijdje over te halen onze vakantie bij hun te boeken. Kleurige tv commercials wapperen ons weer om de oren. De ene bestemming nog mooier dan de andere. Vrolijke, gezond uitziende mensen proberen ons vertrouwen te winnen.
‘Nu tijdelijk niet aanbetalen’. Tijdelijk?, bedacht ik me…..
Dus dan vertrouwen ze ons ook maar tijdelijk?
Nee, mijn vakantie boek ik dus NIET bij D-reizen. Die slaan we ‘tijdelijk’ maar even over…
Ook het volgende stukje advertisement wil ik u niet onthouden:
*PROEST*
Chinees Gezondheidscentrum komt naar Den Haag
Vanmorgen bij het wakker worden las ik op nu.nl dat er binnenkort een Chinees Gezondheidscentrum geopend gaat worden in Den Haag. Een steeds groter wordende glimlach speelt op mijn gezicht. Super!
Hopelijk nog een anker in het steeds groter wordend bewustzijn dat lichaam en geest 1 zijn en ook dienovereenkomstig behandeld moet worden. Ook het woord Gezondheidscentrum is natuurlijk al een stuk positiever dan ziekenhuis.
Natuurlijk ben ik bevooroordeeld. Ikzelf ben al jaren fan van complementaire geneeswijzen en heb ook al de nodige cursussen achter de rug. Op dit moment ben ik zelfs natuurgeneeskunde aan het studeren en ook daar komt Traditionele Geneeskunde aan de orde.
Om het nog even een stukje persoonlijker te maken; ik wordt op dit moment zelfs behandelde door acupunctuur. De aandoening die mij nu alweer meer dan 4 jaar plaagt, MS, was met reguliere geneeskunde niet te behandelen. Alle remmende medicatie reageer ik allergisch op. En ik ben ook niet zo voor medicatie, hoewel ik het op dit moment nog wel gebruik.
Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me, na 2 behandeling echt onwijs goed voel! Bijna geen pijn en gevoelsstoornissen, meer en meer energie. Morgenavond ga ik weer en ondanks mijn heftige reactie op de behandeling heb ik er zin in. Sinds lange tijd zie ik weer wat licht aan het einde van de tunnel.
Mijn hoop is dan ook dat dit soort Gezondheidscentrums meer en meer geaccepteerd en geïntegreerd gaan worden in niet alleen Nederland, maar in de hele westerse maatschappij. De angst die veel mensen hebben voor complementaire geneeskundige is veelal eentje aangepraat door de westerse geneeskunde en door onwetendheid. Regelmatig lees ik artikelen waarbij gewezen wordt op de gevallen waarbij iemand is komen te overlijden doordat deze complementair behandeld werd, zoals Sylvia Millecam.
Uit ervaring weet ik, dat dit veelal had kunnen voorkomen door meer en beter overleg tussen de reguliere en complementaire behandelaars. Veel artsen staat nog steeds sceptisch tegen diverse, inmiddels wetenschappelijk beproefde methodes en kweken zo een situatie waarin hun patiënten niet meer of niet voldoende meer durven vertellen over de andere wegen die zij bewandelen om weer in evenwicht te komen. Erg jammer. Het egoïsme en arrogantie van veel van deze geneesheren staat een goede samenwerking danig in de weg. Maar jah, stel je voor dat je je inkomsten misloopt. Stel je voor dat een patiënt weer gezond wordt en je hulp niet meer nodig heeft. Dat kan toch niet?