Gemeente Purmerend
Pestkoppen
Het was de afgelopen week hommeles op Twitter. Purmerendse gemeenteraadsleden beschuldigden elkaar over en weer. Iets over het niet nakomen van afspraken en te vaak afwezig zijn bij vergaderingen, doet er verder niet toe. Het begon plagerig maar het werd al gauw onaangenaam. De kritiek van Bart van Elden (VVD) en Frank Alberts (PvdA) werd door Arie-Wim Boer (Leefbaar) opgevat als verraad. Hoogst verontwaardigd kondigde Arie Wim aan dat-ie niks meer met de twee te maken wou hebben. Een ‘block’ op Twitter, zodat ze zijn tweets niet meer konden lezen, dat was hun verdiende loon. In totaal bemoeiden wel vijf Purmerendse politici zich met de cyberruzie. ‘Is dit het niveau van de Purmerendse politiek?’, vroeg ik de heren kemphanen. Er werd wat lacherig over gedaan, behalve door eentje dan. Als leraar in het voortgezet onderwijs herken ik snel wat er aan de hand is. Grapjes maken ten koste van de ander, iemand openlijk terechtwijzen, dat is geen plagen maar pesten. Pesten gebeurt niet alleen op scholen. Uit onderzoek blijkt dat meer dan een half miljoen Nederlanders zeggen weleens gepest te worden op het werk. De gemeenteraad van Purmerend is dus geen uitzondering.
Ik vind het geen fraai beeld van de raad. Natuurlijk, het is een vertekend beeld. De raad bestaat uit meer leden en de meesten doen niet aan cyberpesten. Over het algemeen is de sfeer onderling juist goed te noemen. Toch heb ik er in dit geval meer moeite mee. Gemeenteraadsleden hebben een voorbeeldfunctie. Als je kritiek hebt, bewaar die dan voor in de raadsvergadering. Of spreek elkaar er in de wandelgangen op aan. Dat is wel zo veilig. Ik vraag mij soms af of alle raadsleden wel doorhebben dat Twitter een openbaar medium is. Dat u en ik ze kunnen volgen. Dat er mensen zijn die de volksvertegenwoordigers in de gaten houden. Of ze wel een beetje lief voor elkaar zijn en zich aan de normale omgangsvormen houden. Misschien is het na de cursus ‘morele oordeelsvorming’ voor de gemeenteraad nu tijd voor een cursus sociale media en cyberpesten? Misschien moet ik dan ook maar aanschuiven, na deze openlijke kritiek.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Purmerend punt NL
Ik heb ruzie met de “nieuwe” website van de gemeente Purmerend. De website van de gemeente is zogenaamd vraaggestuurd. Zoeken op trefwoorden, in plaats van navigeren met koppen en knoppen. Maar welke vraag ik ook stel, de website stuurt mij altijd de verkeerde kant op. Of ik nou zoek naar een video-opname van een raadsvergadering of naar informatie over de bouw van het woonzorgcomplex, ik zoek me telkens een ongeluk.
Het begint me te irriteren dat ik niet kan vinden wat ik zoek. Wat is er mis met mij? Stel ik te moeilijke vragen? In het begin dacht ik dat het onwennigheid was. Dat ik door de nieuwigheid een soort faalangst had ontwikkeld die mij blokkeerde. Ik heb er een keer over gemaild met de afdeling voorlichting van de gemeente. Die reageerden onmiddellijk, en na hun eenvoudige antwoord voelde ik me nóg stommer. De link naar de video van de raadsvergadering stond gewoon op de pagina waar ik zocht. Ik besloot dat ik wat tijd nodig had, dat ik gewoon moest wennen. Maar nu, na bijna een jaar, ben ik nog altijd niet gewend en vraag ik mij af of ik de enige ben. Vorige week plaatste een vriend van mij een bericht op Facebook over de website van de gemeente Purmerend. Hij kon iets niet vinden. Zie je wel! Dacht ik. Het ligt niet aan mij. Mijn vriend gaat verhuizen en las op purmerend.nl dat hij verplicht is om dit binnen vijf dagen aan de gemeente door te geven. Maar hij kon er nergens vinden hóe hij dat moest doen. Is daar een formulier voor? Moet daar dan een kopie van een paspoort bij? Kan het ook bij de balie burgerzaken worden geregeld? Een andere vriend bracht uitkomst: in de pagina op de hyperlink klikken en daarna in het navigatiemenu nog een keer klikken op Aanvragen. (Een verhuizing aanvragen?)
De website van de gemeente pretendeert dat je er alles kunt vinden door vragen te stellen. Maar als het erop aankomt moet je toch echt ouderwets, aanbodgestuurd, navigeren. Dát, in combinatie met een slechte zoekfunctionaliteit, is het probleem. In ieder geval mijn probleem.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Taxistress
Mijn grote zus Hester heeft Downsyndroom. Ze woont met veel plezier in een appartement in Weidevenne. Bijna dagelijks reist zij met de ETS taxibus. Het gaat in Purmerend gelukkig aardig goed met het aanvullend vervoer voor gehandicapten en ouderen – het kan altijd beter. Hoe anders was dat een aantal jaar geleden. De taxi’s reden niet op tijd, het inplannen van de ritten ging vaak mis en de chauffeurs waren nog wel eens onbeschoft. Het heeft voor veel stress en frustratie gezorgd bij mijn zus. Ik vond het vreselijk om te zien hoe mijn zus zich terugtrok uit haar sociale leven. Liever niet meer naar haar favoriete club dan nog één keer met die ellendige taxibus.
Gelukkig kon mijn vader bijspringen. Ook bij stichting Odion, waar mijn zus woont, regelden ze voor de ergste nood een alternatief vervoerssysteem, dat werkt met vrijwilligers. Om mee te kunnen doen in de samenleving, zijn veel ouderen en gehandicapten afhankelijk van het deur tot deur-vervoer dat de gemeente voor hen regelt.
Afgelopen weekend keek ik naar een uitzending van Zembla, ‘Stress door de taxibus’. Na afloop kookte ik van woede. Dat het in een fatsoenlijk land als Nederland bestaat dat men zo omgaat met de zwakkeren in de samenleving. Ook de gemeente Beemster kwam in de uitzending uitgebreid aan bod. Voor de Beemster Taxicentrale (BTC) is al twee keer faillissement aangevraagd, door werknemers die hun salaris niet krijgen. Ook is gebleken dat het bedrijf de pensioenpremies niet afdraagt. Chauffeurs schatten in dat meer dan de helft van de ritten te laat is. Maar de wethouder zegt tevreden te zijn over het bedrijf. Hij krijgt geen klachten. Dat komt omdat de klachten worden ingediend bij de BTC zelf. “Deugt uw controlesysteem dan wel”, vraagt de interviewer. “Nee… mijn controlesysteem deugt misschien niet”, stottert de wethouder. De gemeente Beemster heeft deze week het contract met BTC verlengd. On-be-grij-pe-lijk?! Het interview van Zembla heeft vóór die tijd plaatsgevonden. Je zou denken dat de wethouder er wat van heeft geleerd? De gemeente Beemster kan nog veel leren van Purmerend. Ineens begrijp ik waarom de voorgenomen samenwerking tussen deze twee gemeentes zo hard nodig is.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Aasgieren
Consumentenprogramma’s doen het goed bij de publieke omroep. De netmanagers van Nederland één, twee en drie vinden het alle drie bij het zogenaamd onderscheidende profiel van hun eigen zender passen. Radar, Kassa en RamBam doen alsof ze consumenten beschermen. In werkelijkheid zijn de makers erop uit zoveel mogelijk sensatie te maken. De makers gaan daarbij over lijken. Bij RamBam doen ze dat letterlijk. Met een verborgen camera probeerden de makers van RamBam laatst drie uitvaartverzekeraars erbij te naaien. Met een gefingeerde overledene werd een poging gedaan medewerkers van een begrafenisonderneming te verleiden misbruik te maken van de kwetsbare positie van de nabestaanden. Het werd gefilmd met een verborgen camera. De uitvaartverzekeraars stellen terecht dat de programmamakers een ethische grens hebben overschreden. Alles voor de kijkcijfers. Bij de publieke omroep.
Een week geleden is mijn vader overleden. Ik heb veel respect voor de begrafenisondernemer die ons begeleidde bij het regelen van de uitvaart. Er was aandacht en zorg voor de nabestaanden en er was veel ruimte voor eigen inbreng. Verzekerde diensten in natura waar wij geen gebruik van maakten werden in mindering gebracht op het te betalen bedrag. Keurig. En toch voelde ik mij bij het doornemen van de begroting flink besodemieterd. Door de gemeente Purmerend wel te verstaan. Voor een begrafenis op zaterdag betaal je in Purmerend een toeslag van honderd (!) procent. Is de toeslag om te voorkomen dat er te veel vraag komt naar begraven op zaterdag? Het lijkt erop. Aan de andere kant: er is op zaterdag ruimte gereserveerd voor maximaal twee begrafenissen. Je zou ook kunnen zeggen: vol is vol. Waarom dan geld als onderscheidend middel hanteren? Het zal me aan m’n kont roesten dat ik 792 euro extra moet betalen voor een begrafenis op zaterdag. We kunnen het gelukkig betalen. Als dat niet het geval is, dan zit je vast aan een dag buiten het weekend. Begraven op zaterdag is in Purmerend voor de elite. Bovendien zullen mensen ook als ze geen geld hebben geneigd zijn de zaterdagtoeslag te betalen. Je wilt toch graag dat zoveel mogelijk mensen de gelegenheid hebben om afscheid te nemen. Van die kwetsbare positie van nabestaanden maakt de gemeente Purmerend misbruik.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Brandweerpost Beemster
Van een afstandje heb ik het gedoe rond de nieuwe brandweerpost voor de gemeente Beemster gevolgd. Het heeft voor nogal wat commotie gezorgd bij omwonenden. Zij vinden het ontwerp lelijk, de bakstenen te donker van kleur en de locatie verkeerd gekozen. Omdat het mijn interesse had gewekt – ik vond de afbeelding die in deze krant werd afgebeeld ook niet bepaald tot de verbeelding spreken – heb ik geprobeerd te achterhalen wanneer er in de gemeente Beemster over de brandweerpost zou worden gesproken. Via een bericht op Dichtbij.nl vond ik de agenda van de welstandscommissie. Ik klikte hoopvol door om te zien of de brandweerpost erop zou staan. Het bestand met de agenda leek nog het meest op een scan van een verfrommelde fax. Nauwelijks leesbaar en vooral nogal cryptisch. Ik kon er geen wijs uit worden. Op het digitale vod zes vergaderonderwerpen. Bouwwerken die worden aangeduid met een BWT-code? Gemandateerd of voor grote commissie? Soort aanvraag: BV, BN of P? Geen verdere uitleg. De enige concrete aanwijzing is het bouwadres. Zuiderpad dertien? Hmm. Dat zou het wel eens kunnen zijn. Maar voor mij net iets te onzeker. Ik moest me in allerlei bochten wringen om er bij te kunnen zijn. De kans dat dat voor niks zou zijn achtte ik net iets te groot. Twee dagen na de vergadering van de welstandscommissie viel het definitieve besluit tijdens een raadsvergadering. Met als belangrijkste aanpassing de kleur bakstenen werd het ontwerp nu goed genoeg bevonden. Het komt op mij nogal arrogant over. “We hebben toch naar jullie geluisterd, wat wil je nog meer dan?” De bewoners hebben het gevoel dat de brandweerpost hun door de strot wordt geduwd. Daar lijkt het inderdaad op.
Wat mij verder verbaast? De gemeente Beemster overweegt nauwe samenwerking met de gemeente Purmerend? Waarom dan een brandweerpost bouwen als de brandweerkazerne in Purmerend op een steenworp afstand ligt? Wacht dan tenminste tot duidelijk is of die verregaande samenwerking tot stand komt. Als dat niet zo is kan er altijd nog gebouwd worden. Maarja, ik ben een leek als het om politiek gaat. En met gemeentelijke diensten die zo zuinig zijn met het geven van (leesbare) informatie zal dat voorlopig wel zo blijven. www.dirkzijn.nl
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
EBS: Erbarmelijk Bestuur Stadsregio
Veranderen gaat nooit zonder slag of stoot. Maar de overname van Arriva door EBS verloopt wel heel erg moeizaam. De chauffeurs van EBS (dochter van het apartheid bevorderende Egged uit Israël, maar dat terzijde) zijn er zichtbaar chagrijnig van. Vooral het geklungel rond de gewijzigde route in Monnickendam verdient geen schoonheidsprijs. Wie is er verantwoordelijk voor dit gepruts?
De haltes van de oude route door Monnickendam worden niet meer gebruikt. En dat terwijl ze nog maar kort geleden volledig zijn gerenoveerd om ze beter toegankelijk te maken voor minder validen. Dat heet geld over de balk smijten. Heeft de Stadsregio Amsterdam dit niet kunnen voorzien? Of anders de gemeente Waterland, daar heeft men vast wel meegedacht over de nieuwe route?
Voor de nieuwe route zijn er tijdelijke haltes gemaakt van betonplaten. De nieuwe route kent een proeftijd van een maand maar de Monnickendammers zijn er na een week al uit en dreigen met blokkades om de onveilige situatie die is ontstaan onmiddellijk te beëindigen. Ze vinden bovendien dat de gemeente Waterland hen slecht heeft geïnformeerd.
Het was de bedoeling dat de nieuwe route zou leiden tot een bezuiniging op het brandstofverbruik. De kortere route zou op jaarbasis een besparing van een ton moeten opleveren. De praktijk is anders. Waar voorheen een dubbele bus kon worden ingezet kan dat nu vanwege een te nauwe doorgang niet meer. Er rijden nu dus twee enkele bussen waar voorheen één dubbele bus reed. Dat is het tegenovergestelde van bezuinigen. Dubbel brandstof en twee chauffeurs in plaats van één. Om je groen en geel te ergeren.
En dan heb je nog de tariefsverhoging van bijna 50 procent. Bij de aanbesteding van het openbaar vervoer in de Stadregio Amsterdam concessie Waterland is EBS als winnaar uit de bus gekomen. EBS heeft gewonnen omdat ze goedkoper was dan de concurrentie. Ja. Goedkoper voor de Stadregio. Niet voor de reiziger.
Wie heeft hier niet goed nagedacht? Is alleen de Stadregio verantwoordelijk, of hebben ook de gemeentes in de concessie Waterland zitten slapen? Voor de reiziger valt er in ieder geval genoeg te klagen. En bij wie doe je dat bij voorkeur? Juist! Bij de chauffeur. Zou ik ook chagrijnig van worden.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Geen brug te ver
Ik kan niet wachten tot de ‘Milky Way Bridge’ af is. Het lijkt wel of ik de enige ben die enthousiast is? Nooit hoor ik mensen er iets positiefs over zeggen. Meestal gaat het erover dat de brug te duur is. Veel verder gaat de kritiek ook niet. Je kunt je afvragen of de kritiek terecht is. Wat is duur? Er staan wel meer grote uitgaven op de begroting van de gemeente. Het gaat erom of de brug het geld waard is.
De brug met de strategische ligging getuigt van stedenbouwkundige visie. De brug vormt meer dan alleen een fysieke verbinding tussen het oude centrum en de nieuwbouwwijk Weidevenne. Het verbindt de twee wijken letterlijk én figuurlijk. In de voorlichting beschrijft de gemeente het als volgt: ‘Door de bouw van de Melkwegbrug wordt de historische verbinding van de Melkweg met het oude centrum hersteld. De brug bestaat uit twee componenten: een route voor het fietsverkeer die met een brede slinger de oversteek maakt, en een hoge boog voor de voetgangers waarmee een hoogte van circa elf meter bereikt wordt. De brug wordt daarmee méér dan de snelst mogelijke overgang; het wordt een doel en een attractie op zich.’ Niks op aan te merken. De verbinding moet er komen en een stad heeft markeringspunten nodig. Kerken, parken, pleinen, bruggen en gebouwen vormen het gezicht van een stad of dorp. De plek bij het Tramplein schreeuwt om een markeringspunt. Ik bewonder de bedenker van het stedenbouwkundig plan. En de wethouder, die ondanks forse kritiek doorzet.
Grote projecten gaan nooit zonder slag of stoot, en zo hoort dat ook. Je moet je als stadsbestuur pas echt zorgen maken als niemand zich meer druk maakt over zulke grote uitgaven. De renovatie van de Koemarkt had eveneens heel wat voeten in de aarde. Zelfs toen het werk gedaan was moest er nog een bank in tweeën worden gesplitst om een belofte aan de kritische bewoners in te lossen. Ik geloof dat er nu geen Purmerender meer is die vindt dat de renovatie niet goed is uitgevoerd, of dat die teveel heeft gekost. Ik hoop dat het zo ook zal gaan met de Melkwegbrug.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Geachte burgemeester Bijl,
Ik zou graag even tegen u aan twitteren, maar dat kan helaas niet, want u twittert niet. Ik zou willen twitteren dat er volgens mij niet hinderlijk wordt getwitterd tijdens vergaderingen. Als het al gebeurt, dan is het sporadisch en op momenten dat het niet stoort in de vergadering. Ik heb de afgelopen maanden een paar keer een vergadering bijgewoond en heb bepaald niet de indruk gekregen dat er vanwege het twitteren minder aandacht is voor elkaars verhaal.
In het Dagblad Waterland van vandaag staat een citaat van u, over het twittergedrag van de Purmerendse polititci: “Die signalen zijn bij een aantal politieke partijen binnengekomen, maar ik heb het ook zelf gehoord van mensen. Dat is niet goed. Dat raads- en commissieleden ordentelijk en respectvol met elkaar omgaan, en dus niet twitteren tijdens vergaderingen is één ding, maar de beeldvorming naar het publiek is net zo belangrijk.” Maar wat voor beeld geeft dat dan volgens u? Als ik tijdens een vergadering een raadslid zie twitteren dan zou ik denken dat hij contact heeft met de samenleving. Ik zou het wel waarderen als ik via Twitter op de hoogte wordt gehouden van de ontwikkelingen in een debat. Mijn inschatting is dat een negatief beeld slechts kan bestaan bij mensen die geen ervaring hebben met Twitter of andere sociale media.
Mijn algemene beeld is dat Twitter het bestuur van de stad juist dichter bij de mensen brengt. Ik vind het prettig dat de raadsleden, commissieleden en wethouders iets van zichzelf laten zien via Twitter. Het maakt de politiek menselijk. Het toont mij dat beslissingen in de raad genomen worden door mensen, die allemaal het beste voor hebben met de stad. Ook al ben ik het niet altijd eens met genomen besluiten, ik heb er wel respect voor gekregen. Zo discussieerde ik laatst met twitterende raadsleden en wethouders over de omstreden woontoren. Dat helpt mij enorm om wat meer begrip te hebben voor de uiteindelijke beslissing van de raad. Dat was zonder Twitter nooit gelukt. Daar kan geen Politiek café of Praat met de raad tegenop.
Nogmaals, ik vind het jammer dat u niet twittert. Ik kan het u van harte aanraden. U had dan, als u mij zou volgen, automatisch een link naar deze blog gekregen, in een tweet. Maar misschien is er een raadslid, commissielid of wethouder die een linkje naar u wil doorsturen. Of misschien is er zelfs wel iemand die het voor u uit wil printen. 
Met hartelijke groet,
Dirk Olsthoorn