Sport
Firma List en Bedrog
Ik had me voorgenomen rustig aan te doen. Echt!! Maar je laat je er niet zomaar af fietsen, toch? Vijfentwintig kilometer was het worstelen tegen een harde en ijzig koude noordwestenwind. Kop over kop met Olaf, Jerry en Lester. De rest achteraan. Toen het op z’n kant ging verloren we de eerste van de groep. Met verzuurde benen draaien we richting de dijk bij Scharwoude. Even let ik niet op, even iets te ver naar achter. Dom! In de bocht versnellen Jerry en Olaf. Ik zet de turbo aan maar krijg het gat niet kleiner dan vijf meter. Er neemt niemand over en we moeten ze laten gaan. Met vier man zetten we de achtervolging in, maar de groep is wat vermoeid. Leegwater senior hoor ik hijgend nog iets roepen van “Even rustig aan, mannen!” En toen waren er nog maar drie. Langzaam zien we het gat groter worden.
“Was het afgesproken werk?” vraag ik bij de koffie in Edam. Nee, natuurlijk niet. En anders zouden ze het nooit toegeven. Jerry nam in het stuk met tegenwind lamlendig de kop over, alsof hij slechte benen had. Olaf vertelde uitgebreid over zijn knieklachten en de marteling die hij moest ondergaan bij Rob de sadist. Wrijvend over zijn knie, zich afvragend of het wel zou lukken vandaag. Dan weet je het wel, het is oppassen geblazen. En toch er nog ingetrapt. Getverdegetver. Maar wat fijn dat ik er weer bij ben! En wat héb ik er van genoten. Met dank aan de Firma List en Bedrog. 
Donker water
De timing was perfect. De route ook. Buienradar gaf neerslag aan boven de Beemster. Bij Spijkerboor dus linksaf richting Westknollendam. Een zilverreiger steekt fel af tegen het groene gras aan de rand van de brede vaart. De zon schijnt en de reiger lijkt wel licht te geven. Bij Wormer richting Zaanstad, over de Zaanse Schans waar je ook op een koude winterochtend moet slalommen tussen toeristen door. Een Japans stel installeert een drone op de weg vlak bij een molen. Dat filmen vanuit de lucht zal vast prachtige beelden opleveren. Het is bijna windstil en ook de molens en gebouwen op de Zaanse Schans worden prachtig verlicht door de zon. En dan dat donkere water met dat goudgele riet erbij. Het is een plaatje. Ik snap wel dat ze daarvoor deze kant op komen. En ik ben toerist in eigen land.
In het Twiske hebben twee Meerkoeten de lente al in hun hoofd. Een Fuut zet zijn kuif op, maar er is geen soortgenoot in de buurt om er van onder de indruk te zijn. Er word hardgelopen door trainingsgroepjes in het Twiske. Ze zijn gewend aan passerende wielrenners en gaan gedisciplineerd rechts van het fietspad lopen als ik nader. Er hangen vlaggen en er staan bordjes die richtingen aangeven voor verschillende afstanden. De langste afstand is 21 km. Morgen waarschijnlijk een halve marathon in het Twiske. Bij Den Ilp steek ik dwars door het Ilperveld naar Ilpendam. Vervolgens langs het kanaal weer naar huis. Het was prachtig.
Mooi Volendam
Vanmorgen met frisse tegenzin op de racefiets. Met frisse tegenwind, ook. Vooral op de dijk van Etersheim naar Edam. In Volendam over de dijk, slalommend tussen de toeristen door. In de zomer hoef je dat niet te proberen, in de winter is het met een beetje beleid te doen. Het heeft wel wat.
Na de snelle rit van vorig weekend heeft de knie het aardig goed gehouden. Een beetje een zeurende pijn. Maar de knie werd niet helemaal uit zijn verband getrokken door overbelaste spieren. Ik heb knopen gehad op alle mogelijk plekken in mijn linkerbeen. Binnenkant kuit, buitenkant kuit, knieholte, links boven knie, rechts boven knie, linker bovenbeen en linker bil. Allemaal vakkundig weggepoetst. Hardhandig met naaldjes, door beul Rob. Of hardhandig zonder naaldjes, ook door beul Rob.
Afgelopen woensdag uit voorzorg een sportmassage ondergaan. Twee benen van bil tot teen los gemasseerd. Donderdag waarschijnlijk iets te veel gewicht weggetrapt bij de krachttraining in de sportschool. Knie protesteerde in ieder geval. Vandaar vandaag een testrit, met frisse tegenzin. Met fietsen nauwelijks last. In het begin een klein kraakje, maar na rustig warmfietsen ging dat over. Dat is een goed teken. Morgen als het even wil mee met de B. Van de OKP.
Tweebenen.nl
BAM!! Gemiddeld 33,7 km per uur. Dat moet een persoonlijk winterrecord zijn. Nieuwe ketting erop, fiets flink gepoetst. De Stages powermeter voorzien van een nieuwe batterij (kolereding hapert nog steeds). Droog wegdek, een sluimerend winterzonnetje, klein beetje wind: ideale omstandigheden voor een rondje Beemster. Voor het eerst weer op de Canyon, sinds heul lang. Op de een of ander manier pak ik het oude Stevens-beestje als ik fiets met knieblessure. Omdat het dan toch niet hard kan, of zoiets.
En nu kon het wel. Bij het warm fietsen werd ik ingehaald door een vijftig-plusser die flink door reed. Maar heel groot werd de afstand niet en het motiveerde mij ook wel om stevig aan te zetten. Toen het tempo van mijn haas omlaag ging haalde ik hem bij. Van Hobrede tot Oosthuizen bleef hij in mijn wiel. Daar ging ik linksaf en hij niet. Mijn gemiddelde stond op 33 per uur, terwijl de wind schuin tegen was. Daarna lukte het om het tempo 43 km lang vast te houden.
Laatste keer dat ik in een eenzaam rondje zo hard gefietst heb was in juni. De dag daarna lag mijn knie finaal in de kreukels. Maar dat was nog in het eenbenige tijdperk. Nu fiets ik met twee benen. Dus ik hoop op een betere afloop. En anders heb ik in ieder geval één winterse dag in januari heel erg genoten.
Rondje Wijk aan Zee
Zon, wind en hagel. Op een winterse dag tussen kerst en oud en nieuw. Eindelijk weer pijnvrij geniet ik van elke kilometer. Het zijn er 77 deze keer. Van hagel word je niet nat, dat scheelt. Een oud en vertrouwd rondje door de duinen. Bij Wijk aan Zee linksaf, terug dwars door Zaandam. Ik bewonder veel te dure auto’s in Poelenburg. Met verzuurde benen zet ik nog even aan vlak voor het bochtige stukje in het Twiske. Wind mee bereik ik een topsnelheid van net geen 50 km per uur. Dat kan harder. Op Zwift verpulverde ik dinsdag nog mijn record op de sprint met 816 Watt. Bijna 150 Watt meer dan mijn vorige maximale vermogen, van toen ik nog in topvorm was. En dat na bijna een jaar blessureleed. Dat verschil is het resultaat van vier maanden onafgebroken twee keer per week krachttraining in de sportschool. Dodelijk saai, maar mijn linkerbeen doet weer mee. Mijn kuit heeft weer vorm en lijkt weer op een kuit. En toch is de kracht nog amper de helft van mijn goede rechterkant. Het gaat lang.zaam. Nog drie maanden stug volhouden en ik ben klaar voor mijn beste seizoen ooit.
Ik kan weer fietsen
Durf het bijna niet hardop te zeggen, MAAR IK KAN WEER FIETSEN!!! Na ruim zes weken blessureleed. Dat was wel even slikken. Als je gewend bent om elke week gemiddeld 225 km te fietsen, gemiddeld 8 uur per week op de fiets te zitten en al twee jaar lang 10.000 km per jaar fietst.
Als ik met Ellen een weekje op vakantie ben, dan heb ik het al zwaar na drie dagen. Dan moet er toch echt ergens iets gevonden worden waarop ik een stukje kan fietsen. Onmiddellijk! Een antieke mtb of piepende krakende toeristenfiets, als er maar gefietst kan worden. Na zes weken blessureleed piep ik wel anders. Ik raak totaal van slag. Ik wordt chagrijnig, heb minder energie en mijn eetpatroon begrijpt mij niet. Als je blijft eten wat je gewend was kom je per week wel een kilo aan, omdat je al die calorieën niet meer verbrandt. Daar ben ik te ijdel voor, dus zit ik al een paar weken aan de bonen, sla, linzen, rauwkost en meer van die gezonde bende zonder koolhydraten. Best lekker. Zeg ik vooral om mijzelf te overtuigen. lees verder >>
Buiten fietsen met de OKP
Zwift is leuk, maar buiten fietsen is nog veel leuker. Zeker op zondag, met de Oostzaanse kerkploeg. Die zo heet, omdat er wordt verzameld bij de kerk in Oostzaan. Maar dat is logisch. Verslag van een heroïsch ritje. In opdracht van Paul, want volgens Paul schrijft de winnaar het verslag.
Vandaag heb ik de kerk niet gezien. We verzamelden met de Purmerendse bende bij de Melkwegbrug. Om stipt 9.30 uur vertrokken Renzo, Percy, Peter en ik richting Oostzaan. Via de Melkweg richting Purmerland en ergens bij een fietsviaduct moet ik door glas zijn gereden. Terwijl de rest doorfietste had ik ongeveer 20 minuten de tijd om mijn binnenband te vervangen. Ik haalde een scherp stuk glas van bijna een centimeter lang uit mijn band. Met een klein rotpompje duurde het tien minuten voordat ik de nieuwe band enigszins op spanning had gekregen. Ondertussen was Olaf aan komen rijden. Vanwege een blessure zou Olaf met de B-ploeg meerijden. Maar hij bedacht zich en we reden samen richting Oostzaan. Vlak voor Oostzaan kwam het peloton aangeraasd, ze hadden er zin in. We hadden maar net genoeg tijd om te keren en moesten even flink aanzetten om te kunnen volgen. lees verder >>
Zwiften
Als ik thuis kom van werk is het donker. Ondanks goede verlichting op de racefiets vind ik het niet prettig om in het donker te fietsen. Ook de kou maakt het minder aantrekkelijk om op de fiets te stappen. Drie lagen fietskleding, muts, col, handschoenen en overschoenen, voordat ik ben aangekleed ben ik een half uur verder. En als ik na zo’n winterse tocht thuis kom ben ik soms zo verkleumd dat het de rest van de dag duurt om weer op te warmen. Op zoek dus naar een alternatief.
Ik heb vroeger ooit eens een hometrainer gehad. Na een half uur op dat kreng had ik het dan helemaal gehad. Daar hielp geen muziek of televisieserie tegen, ik vond het doodsaai. Maar nu is er Zwift en stap ik iets minder noodgedwongen op de Tacx. Sterker nog, ik geloof dat ik er een beetje verslaafd aan ben. Gameverslaafd dat is. Zwift is een virtuele fietswereld, een computergame die je koppelt aan je Tacx via ANT+ of Bluetooth. Je tegenstanders komen van over de hele wereld, van Japan tot Nieuw Mexico en van Zweden tot Zuid Africa. Net als jij zitten ze zich op een zolderkamer in het zweet te trappen. lees verder >>