Sport
Voetbal op gras
Het was al weer jaren geleden. Zonder te overdrijven. In het vierde elftal van Purmerland op zondag. Dat is denk ik wel vijf jaar geleden. Het stond me toen tegen om elke zondag volledig aan voetbal te wijden. Dat wil zeggen, ‘s ochtends voetballen en ‘s middags en ‘s avonds niks meer waard zijn. Naar mate ik ouder word lijkt dat veld steeds breder en langer te worden. Trainen zou helpen, al was het maar een keer in de week. Maar dat lukte in dat laatste jaar bijzonder slecht vanwege een druk weekschema.
Elk jaar als het lente wordt – en het gras steeds groener – dan heb ik heimwee naar voetbal op gras. De geur, het buiten sporten en de lauwe thee met suiker in de afgetakelde kleedkamers. Dat allemaal, en nog veel meer. Het natte gras van de ochtenddauw, strijd met de tegenstander op het scherpst van de snede, een biertje na afloop. Ik mis het.
Zo langzamerhand heb ik steeds meer zin om weer te gaan voetballen bij een club. Helemaal na vandaag. Met zes docenten hebben we een partijtje gespeeld op de velden van Purmersteyn. De klassen van het Da Vinci College hebben daar gymles vanaf april. Heerlijk was het. Ik was kopot, al na vijf minuten. We hebben het bijna anderhalf uur volgehouden. In het begin wat onwennnig, maar het gevoel kwam wonderwel snel terug. De vlijmscherpe korte pass heb ik nog in huis. Ook weer zonder te overdrijven. Twee voorzetten vanaf de zijkant werden mooiteloos tot doelpunt gekopt.
Ik geloof dat er in Ilpendam nog wel een leuk elftal is waar ik misschien in zou passen. Maar eens horen binnenkort.
Randonneur
Fuck! Ik heb een Stevens Randonneur besteld bij Presto. Die zou inmiddels toch binnen moeten zijn?! Als ik er eerder aan had gedacht dan had ik hem kunnen ophalen vandaag. Maar dan zouden ze toch wel hebben gebeld? Ik ga fietsen in de meivakantie! Misschien wel van Brussel naar Parijs.
Update: Maastricht – Parijs lijkt mij ook wel een mooie route.
ViP Volleybaltoernooi
Met een team van docenten van SG Antoni Gaudí heb ik vrijdag meegedaan aan het Rabobank ViP scholenvolleybaltoernooi in sporthal De Vaart in Purmerend. Bijna had ik afgemeld, ik voelde mij de hele ochtend beroerd. Net op tijd opgeknapt, maar wel veel te laat vertrokken richting sporthal. Toen ik de hal in zicht had belde coach Bart. Hij was toch een beetje zenuwachtig of ik nog zou komen. Ik was niet de enige die laat was. Vijf minuten voor aanvang van de eerste wedstrijd waren er nog maar twee van de zes veldspelers. Inclusief speler-coach Bart. Eén minuut voor het begin van de eerste wedstijd stond ik op het veld. Niks geen ballen om in te slaan, gewoon op routine die ruim twee jaar de tijd heeft gehad om weg te zakken.
Wat een stelletje ongeregeld op het veld. Zeven man en vrouw sterk uiteindelijk. We waren met afstand het meest bonte team onder de docenten. Letterlijk en figuurlijk. Bart had het knaloranje schoolgymshirt van Gaudí aan. De rest van het team vulde dat aan met alle kleuren van de regenboog. Liza, de enige echte volleyballer in ons team, zag er profi uit, maar joeg de eerste tien ballen strak in het net. Ze had ook van die kussendingen voor de knieën, in het rood, passend bij haar schoenen. Dan zit je er op! volleybal. Ik had geen kniebeschermers, maar ik dook wel op elke bal. Kansloos. Nu zijn ook mijn knieën rood. Nakita was supergeconcentreerd. Helemaal klaar voor de bal stond ze in een onmiskenbare volleybal houding, wachtend op de dalende hoge bal. Helaas een meter van waar de bal lande. Van de service van Thijs moesten we het ook niet hebben. De scheidsrechter keurde zijn opslag, via de wand van de sporthal, af. De eerste twee wedstrijden pakten we alleen punten als de tegenstander fouten maakte. De docenten van Jan van Egmond en Da Vinci waren te goed. En ik verdenk ze ervan dat ze aan tactiek deden. Met de punt naar achter en de bal hard naar voren over het net. Strak in het tenue en irritant fanatiek. Nee dan wij, lang leve de lol, blij als je de bal raakt.
Maar wij hadden – naast de meeste lol – zonder twijfel de meest fanatieke aanhang. De jongens van Gaudí deden het als supporter net zo goed als op het veld. En net zo luidruchtig als de docenten in het veld. Van wie zouden ze het hebben? 
De leerlingen stonden aan het eind van de middag mooi wel in de finale. De docenten pakten drie sets en een gelijkspel. Het spel werd ook tweehonderd procent beter. Overspelen, hier een daar een prima setup met geslaagde afronding, een succesvolle duik van Dirk naar de zoveelste bal, ace service van Nakita en meer goed ballen van alle teamleden. De finale bleef ver uit zicht, maar het was wél een leuke middag.
Druk
Ik ben bezig met de eerste opdrachten voor mij bedrijf. Leuk werk. Veel verschillende opdrachten ook. Tekstschrijven, loopbaanbegeleiding, websites ontwikkelen, videoproductie. Straks krijg ik het nog druk.
Verder ben ik vorige week op bezoek geweest bij Webregio en ga ik voor hun een gastcolumn schrijven. Als ik het leuk vind, en als zij ook nog eens tevreden zijn, dan lijkt het mij leuk om dat vaker te doen. Ik ben nu aan het bekenken waarover ik mijn eerste column zal schrijven. Iemand een idee? Iets wat te maken heeft met de regio. Natuurlijk.
Gisteren bij Presto in Amsterdam een mooie fiets besteld. Nadat ik een kritisch artikel had geplaatst op dirkzijn.nl kreeg ik al snel de winkel aan de telefoon. Lang leve Google Alerts. Zij nodigde mij van harte uit in de winkel in Amsterdam. Daar ben ik geweldig goed geholpen en als het een beetje mee zit kan ik vrijdag 9 september mijn Stevens Randonneur ophalen. Mark! Ik kom eraan hoor!
Hartslagmeter gezocht
Zit je lekker op de racefiets, mooi weer, mooie omgeving, lekker in het ritme, zegt de hartslagmeter dat je te hard gaat. Volgens schema. Of te langzaam. Constant naar die cijfers op dat stomme ding staren helpt niet echt om te genieten van het fietsen. Ik heb op een gegeven moment zo’n pleurishekel aan de hartslagmeter gekregen, dat ik de borstband niet meer om deed. Of nee, eerlijk, eigenlijk ben ik de borstband kwijt geraakt. Toen ik daarna voor het eerst zonder harstlagmeting fietste, voelde dat als een bevrijding. Weg ermee dus. Nou ja goed, dat was ie dus al, weg. Ligt misschien nog in de kelder van een rode Honda Civic. Daar achtergelaten na de mislukte Amstel Goldrace van 2009. Dat was de laatste keer dat ik een hartslagmeter heb gebruikt. Je voelt het vanzelf wel, wanneer je forceert. Als je tong tussen de spaken komt moet je het wat rustiger aan doen.
Maar ik moet er toch weer aan geloven, geloof ik. Voor de hardlooptraining is het toch wel handig. Je kan trainen op een bepaald percentage van je maximale hartslag. Als je snel resultaat wilt zien van je trainingsinspanning is dat nodig. Met intervaltraining afgestemd op de juiste hartslag, bouw je snel conditie en snelheid op.
Ik zou een nieuwe borstband kunnen bestellen natuurlijk. Maar zo simpel is het helaas niet. Mijn Ciclosport Hac4 fietscomputer met hartslagmeter, heeft al voor heel wat frustratie gezorgd. Vooral omdat hij niet werkt bij regen. Als het even vochtig wordt dan stopt de snelheidsmeter ermee. Héél irritant. Ik had al een haat-liefde relatie met dat ding, dus dan moet hij wel werken, anders slaat de balans door naar haat. Dat komt dus nooit meer goed. Bovendien zijn zowel borstband als Hac4 nergens meer op internet te koop. Het merk is op zijn retour. Gggh. Gek!
Op zoek naar wat nieuws dus. Over Polar heb ik nog nooit iemand horen klagen. Die dingen zijn gewoon goed. Ik denk dat het deze wordt. Wel weer pokke duur.
Trekkingbike. Ik kan niet kiezen
Al weken, nee maanden, zitten de verkopers van Presto Cycle Sport Oostzaan achter mij aan. Ik kan maar niet beslissen wat ik wil. Het begint wel te kriebelen nu de zon schijnt. Ik kan niet wachten om met mijn waterdichte tassen van Ortlieb, bepakt en bezakt, weer een tocht te gaan maken. Tent mee, slaapzak, gascomfort, verder zo weinig mogelijk. Fietsen in Nederland, Frankrijk, Duitsland, maakt niet uit waar. Heerlijk die vrijheid. Kaart in de waterdichte hoes op de stuurtas en gaan. Fietsen tot het donker wordt of stoppen wanneer je zin hebt. Van camping naar camping zonder vast einddoel. Ik kan het iedereen aanraden.
Bij Presto in Oostzaan kocht ik vier jaar geleden mijn racefiets. Een Stevens Aspin, afgemonteerd met Shimano Ultegra onderdelen. Een hele fijne fiets die mij afgelopen zomer, tijdens La Marmotte, veilig over vier Alpencols heeft gevoerd. Stevens is een fantastische keus voor mensen die kwaliteit willen voor een prettige prijs. Fietsen met meer glamour en uitstraling kosten al gauw vijftig procent meer. Ik hou van no nonsense dus voor mij is deze degelijke, bijna saaie fiets ideaal.
Tot nu toe heb ik voor mijn fietstochten met bepakking altijd een trekkingbike geleend van een goede vriend. Nu wordt het tijd voor een eigen fiets. Maar wat voor een? Omdat ik tevreden ben over mijn racefiets valt mijn oog op Stevens. Urenlang ben ik bezig geweest met research. Zijn er ook nog andere fietsen die aan mijn wensen voldoen? Kan ik die betalen? Heb ik het geld er voor over?
Mooie fietsen zijn er zat, maar ze zijn wel erg duur. Ik vind de fietsen van Snel heel mooi, of anders die van Santos. Maar ook hier geldt dat de prijs voor vergelijkbare kwaliteit veel hoger ligt. In dit geval wel bijna honderd procent hoger dan de fiets van Stevens die ik heb uitgekozen. De Stevens Primera Lite kost €799,-. Een vergelijkbare fiets van Snel begint bij €1450,-. Op beide fietsen heb ik een proefrit gemaakt en eerlijk is eerlijk, de fiets van Snel fiets fijner. Een stuk prettiger zelfs. Maarja, die prijs…
Uiteindelijk ben ik – vanwege ongeduld en gebrek aan geld – voor de Stevens Primera gegaan. Op naar de winkel in Oostzaan. Daar werd ik heel snel heel chagrijnig van een bijzonder irritante verkoper met snor. Ineens had ik er geen zin meer in. Maar na zo’n lange voorbereiding lukt het mij niet rechtsomkeer te maken. Dus toch mijn plan doorgezet en het formulier van nationale fietsprojecten ingevuld. Eenmaal thuis had ik spijt en begon het twijfelen weer in alle hevigheid. Ik wil die fiets misschien wel kopen, maar niet bij die snor. Minstens een keer in de maand bellen ze mij nu. Of ik het formulier al heb ingeleverd bij de afdeling P&O? “Nee, nog niet maar ik denk wel dat ik het ga doen. Oh, jullie hebben de extra onderdelen al besteld? Ik dacht dat jullie zouden wachten tot het geld binnen was?” Ik heb al tegen ze gezegd dat ze mij niet meer moeten bellen, maar ze doen het toch. Ik zou de fiets bijna kopen om er vanaf te zijn. Maar dát gun ik ze niet. Maar dan heb ik ook geen fiets. En het is mooi weer. En ik wil fietsen. En. En…
Ik denk dat ik het maar ga doen. Maar ik ga de fiets opnieuw bestellen, bij de vestiging van Presto in de Haarlemmerstraat in Amsterdam. Kan ik meteen even zeuren over die vervelende meneer met snor, en zeggen dat ze hem moeten ontslaan.
Update: De dag na het verschijnen van dit artikel werd ik gebeld door de vestiging in Amsterdam. Lang leve Google Alerts. Ik heb afgesproken dat ik woensdag een bezoek breng aan de vestiging Haarlemmerstraat.
Hardlopen: mijn linker been is terug
Echt schrikken hoe slecht mijn linker been mee komt bij het hardlopen. Het was voor mij een belangrijke reden om dit jaar te gaan hardlopen. Minder fietsen dus. Bij het fietsen kan je stiekem smokkelen en meer kracht met rechts geven om links te ontzien. Bij hardlopen is dat minder makkelijk. De beste oefening, voor een van een achillespees blessure herstellend been, is langlaufen. Op de crosstrainer in de sportschool doe ik dat. Om in evenwicht te blijven móét je wel dezelfde beweging maken met links en rechts.
Bij de eerste training op de atletiekbaan kon mijn linkerbeen helemaal niks. De technische oefeningen, skipping en trippling, zagen er nog debieler uit dan bij de andere start-to-runners. Ook de rondjes op de sintelbaan voelde alsof ik ze alleen met het rechterbeen liep. Met het linkerbeen als vijfde wiel aan diesel Dirk. ‘Dit is niet goed’ dacht ik. Ik maakte mij er wel een beetje zorgen over.
Vandaag ben ik met Ellen gaan hardlopen na het werk – het is al lekker lang licht ‘s avonds. Mijn been doet het weer! Het kost wel moeite maar het lukt, als ik er heel bewust op let. Goed knie optillen, voet vooruit, door linker knie buigen – rechts gaat vanzelf. Niet vergeten voet helemaal af te wikkelen en goed afzetten. Na twee minuten heel geconcentreerd hardlopen ben ik dan echt toe aan een wandelpauze.
9, 9+, 9,5
Henk Spaan heeft genoten deze week. Spaan geeft hoge punten in zijn rubriek in het Noordhollands Dagblad. Urby Emanuelson krijgt een 9. Spaan spreekt zijn verbazing uit over de geruchten dat Ajax van hem af wil. Het zal wel een lastige jongen zijn? Zo komt hij niet over op teevee.
De andere twee voetballers die Spaan positief heeft beoordeeld, heb ik zelf niet gezien. Wesley Sneijder en Lionel Messi. Fuck, toch weer die Sneijder. Ik hoop stiekem dat hij slecht speelt en niet mee hoeft naar Zuid-Afrika. Aan de andere kant, als hij zo goed speelt wil ik hem ook niet missen. Dan maar een eikel in de selectie.
9+ Wesley Sneijder
José Mourinho is de Geert Wilders van het internationale voetbal. Elke uitspraak is een provocatie, altijd is hij bezig met het scheppen van tegenstellingen. Dinsdag had hij naar Londen het stadscomando meegenomen dat Internationale heet. De enige die was gekomen om te voetballen was Wesley Sneijder, die geweldig speelde. Als hij in Zuid-Afrika dezelfde ballen gaat neerleggen voor Robin van Persie, kan Nederland ver komen.
9,5 Lionel Messi
Als Mourinho Wilders is, dan is Barcelona Femke Halsema: mooi, speels en intelligent.
Lionel Messi is met niemand vergelijkbaar. Hij heeft de linkervoet van Puskas, de dribbel van Wilkes, de kopbal van Kocsis en het statuur van Maradonna.