Betaalbare zorg en PGB
door Marc Chavannes
Soms lijkt het of Mark Rutte alles kan verkopen. Woensdag probeerde hij het schrappen van 90 procent van alle ‘persoonsgebonden zorgbudgetten’ als een ‘kwaliteitsimpuls voor de langdurige zorg’ aan de man te brengen. Het ging wat ver. Zeker voor een liberaal, die met zijn kabinet teruggrijpt op centrale sturing in de hoop de kosten te drukken.
Moed is het kabinet niet te ontzeggen. De zorgkosten blijven sterk toenemen. De premier overdrijft amper als hij zegt dat straks het onderwijs en, ja daar was ie weer, de veiligheid niet meer betaald kunnen worden als de gezondheidszorg een nog groter aandeel van de collectieve uitgaven opeist. En de nu gepresenteerde ingrepen willen alleen maar de groeivan de zorgkosten afremmen.
De verantwoordelijke staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten is verpleeghuisarts van beroep. Zij weet als geen ander hoeveel persoonlijke rampen achter al die afkortingen en begrotingsposten schuilgaan. In haar brief aan de Kamer geeft zij ook blijk die veelvormige werkelijkheid te overzien. En toch is de gekozen invalshoek vooral een financiële. En niet een die de kern van het vraagstuk aanpakt.
De echte bron van uit de pan rijzende zorgkosten ligt, afgezien van de vergrijzing, erin dat te veel mensen zorg krijgen die zij niet nodig hebben en niet de zorg krijgen waar zij wel behoefte aan hebben. Dat zal zo blijven zolang het marktmechanisch denken de discussie domineert.
Klik HIER voor het complete artikel op NRC weblogs.
Beschaving
Menzis boekt in 2010 voor de 2de keer op rij een winst van 130 miljoen euro op de zorgpolis van u en mij. Weet u het nog toen het ziekenfonds werd afgeschaft? Het zou er niet duurder op worden eerder goedkoper door de marktwerking.
Nou dat hebben we geweten, inmiddels betalen we het dubbele en stijgen de zorgpremies ieder jaar. En het ergste is nog wel, het is verplicht. Dus iemand die nauwelijks gebruikt maakt van zorg, want tandarts controle betaal ik zelf en verder heb ik een eigen risico van 150 euries, mag niet eens zelf besluiten om geen gebruik te maken van de reguliere zorg, want zorgpremie betalen is verplicht in Nederland.
Nou blijkt Menzis een organisatie te zijn zonder winstoogmerk, dus gaat het geld naar de reserves. Wat dat ook mag inhouden. Ik durf echter te wedden dat een aardig gedeelte naar de aandeelhouders en directie gaat in de vorm van bonussen. En Menzis zal heus niet de enige zorgverzekeraar zijn die een aardige winst geboekt heeft over de ruggen van onze zieke medemens.
Iedereen in het circuit pinkt een graantje mee, de specialist, want de zorg wordt ieder jaar weer duurder, het ziekenhuis want de zorg wordt ieder jaar weer duurder, de pharmaceutische industrie want die patenten moeten toch ergens van betaald worden, tot en met de ingehuurde interim manager aan toe. Ondertussen wordt door onze huidige regering onze opgebouwde verzorgingstaat steen voor steen afgebroken met alle bezuinigingen en het afschaffen van het PGB bijvoorbeeld. Terwijl de JFS straaljagers belangrijker worden geacht dan onze zieke medemens. En allemaal zodat een klein groepje mensen nog rijker kan worden dan ze nu al is. Dat heet dan beschaving.
Mantelzorger straks uitgestorven?
Vandaag kopte nu.nl met ‘mantelzorgers in de problemen door bezuinigingen’.
45% van de ondervraagde mantelzorgers denkt het werken voor mensen met beperkingen niet vol te kunnen houden in de toekomst vanwege de bezuinigingen die het kabinet heeft doorgevoerd in het PGB stelsel. Dit PGB (persoongebonden budget) was in het leven geroepen om mensen met een beperking meer regie over eigen leven te kunnen geven.
Het afhankelijk zijn van of en wanneer en wie van de thuiszorg langskomt geeft nogal wat extra beperkingen op het leven van de cliënt. Veel mensen met een beperking willen nog werken of op een andere manier een zinvolle besteding van hun dag hebben, zonder op ieder moment te kunnen worden gestoord of te moeten wachten op hulp bij de dagelijkse beslommeringen zoals wassen, aankleden en dergelijke.
De nu heersende mening dat men blij moet zijn dat er hulp is in de vorm van thuiszorg en dat er vooral niet meer gewenst moet worden steekt mij enorm.
Juist in deze tijd waarin iedereen die kan, moet werken en deelnemen aan het maatschappelijke verkeerd zou je verwachten dat er dan ook aan alle kanten meegedacht en geholpen zou moeten worden met het creëren en in stand houden van de randvoorwaarden om dit mogelijk te maken.
Een rolstoelafhankelijke alleenstaande kan simpelweg niet wachten tot half tien tot er een thuishulp is die kan helpen en er een baan op na houden. Ook het steeds weer door een ander aan- en uitgekleed worden is, vooral voor de jongere generatie hulpbehoevenden geen optie.
Door het PGB is ervoor gezorgd dat er meer mensen met een beperking weer aan het werk kunnen en dus geld opleveren voor deze maatschappij. De arbeidsparticipatie van (arbeids) gehandicapten moest omhoog en dat is gelukt. Mede dankzij het PGB.
Nu het PGB komt te vervallen zullen veel mensen die nu, met behulp van dit budget en de onvermoeibare inzet van vrijwilligers en mantelzorgers nog zelfstandig konden wonen en werken, in een instelling belanden. Het moge duidelijk zijn dat dit de gezondheid verre van tegoed komt.
Zelfstandigheid en autonomie hebben een grote invloed op de beleefwereld van een gehandicapte. Door zelf de regie te houden behoudt men een stuk eigenwaarde. Door alles uit handen te moeten geven verliest men dit. Dit zal in een grote groep mensen resulteren tot het nog verder achteruit gaan van de (psychische) gezondheid en een nog hogere druk op de gezondheidszorg die zelf al niet al te gezond meer is.
Veel partners van mensen met beperkingen zijn mantelzorgers die vaak minder zijn gaan werken om te zorgen voor hun zieke partner en dit verlies van inkomen gecompenseerd zagen door het PGB.
Dit verdwijnt dan. Niet iedereen zal ervoor kiezen een levenspartner ook als verzorgende te hebben, maar voor veel mensen is het erg moeilijk een vreemde en dan ook vaak meerdere vreemden steeds weer toe te moeten laten in hun huis.
Vergeet niet dat een mantelzorger ook nog een eigen leven heeft. Veel doen het ernaast, naast eigen werk en eigen gezin. Het percentage burn-out onder mantelzorgers is opvallend hoog te noemen.
Veel mensen zullen het straks niet meer willen of kunnen doen.
En dan? Wie zorgt er dan voor degenen die het zelf niet meer kunnen?
Waar blijft de belofte van de verzorgingsstaat?
Waarom ook alweer?
Een poging uiteen te zetten hoe ik me voel tijdens en na een stootkuur methylprednisolon.
Ik heb dus MS. Ooit in 2006 begonnen. Ik ben begonnen met de RR-MS variant KLIK
Afgelopen weken, ook vooral na het gedoe rondom het houden van werk ging het toch wel een stuk slechter met mij. Ondanks al mijn optimisme en positieve gedrag moest ik toegeven dat de werkzaamheden van de linker kant van mijn lichaam danig te wensen overliet.Een gevoel van verdoving aan de buitenkant van mijn been en arm en een hypersensitief beeld aan de binnenkant van mijn ledematen maakten lopen en vooral trap lopen tot een ware olympische sport. Daarbij een vermoeidheid optellend en het constante gevoel van een leger mieren die over mijn lijf marcheren maakt het beeld compleet.
Ik, die gezworen had nooit, maar dan ook nooit weer een methylkuur te gaan doen, zat afgelopen maandag toch op de spoedpoli neurologie. Want het ging niet meer…
Na onderzoek bleek inderdaad dat mijn linkerkant besloten had even iets minder enthousiast mee te doen. Toen we eens gingen nalopen hoe het mij vergaan was sinds de vorige kuur in july 2010 bleek dat er van aanval en herstel geen sprake meer was. Iets waar ik altijd rekening mee heb gehouden werd nu, het zij erg voorzichtig, hardop uitgesproken. Ik heb ‘progressieve componenten’. Dus niet meer een aanval en dan 100% herstellen. Volgens de literatuur zal ik steeds minder aanvallen gaan krijgen maar wel steeds meer invalide raken. Dit alles kan nog jaren duren, maar de aanzet is er.
Niet dat ik dit wil toegeven, ergens in mijn foggy brein zit nog steeds een stem die zegt: ‘Als je nou dit of dat doet, dan….’. Maar jah, wie geeft je die zekerheid…
Ik mocht meteen blijven, had gelukkig geregeld dat mijn uit-logeren koffer diezelfde middag nog door vriendlief gebracht zou kunnen worden.
Optimisme vierde nog steeds hoogtij, het ging allemaal goedkomen en he, wie weet viel het deze keer wel mee!
Al met al viel het ook deze keer niet mee en snap ik echt niet waarom ik ja gezegd heb…
De drie dagen kuur zit erop en ik ben woensdagmiddag weer naar huis gekomen.
Ik ben moe, moe, moe en heb meer pijn dan voorheen. Ben ongeinteresseerd, lusteloos en een zielig hoopje mens. Voel me ver, heel ver bij de werkelijkheid vandaag.
De klachten waarvoor ik de kuur kreeg zijn nog onverminderd aanwezig. Plus de bijwerkingen.
Ben vocht aan het vasthouden, niets smaakt me en heb hoofdpijn. Ben onrustig en slaap niet bepaald goed.
Het effect van zo’n kuur kan 4 – 6 weken op zich laten wachten. Afwachten wat er aan functie terugkomt dus. Intussen volgende week de passing voor mijn eigen rolstoel.
En afwachten wat het UWV hiermee gaat doen. Vast vrij weinig. Want ik zal op een gegeven moment best wel een uurtje wat kunnen doen. Dat ik dan liever een boek lees of even wandel zal ze een worst wezen. Werken zal ik! Tot ik er letterlijk bij neerval…. No way dus. Deze meid geeft op… Ik ga niet meer mijn best doen om mij aan te passen aan wat ‘de maatschappij’ van mij wil. De tering kunnen ze krijgen. Ik doe niet meer mee.
Toch heb ik nog een aantal dingen in het vuur…bepaalde dingen die ik uit wil proberen om te kijken wat voor effect het heeft. En dan vooral geen medicatie.Nu moet ik er eerst weer bovenop komen. Zorgen dat ik weer een fijne, gezellige vriendin/stiefmoeder wordt. Want zo hebben ze helemaal niets aan mij… Met of zonder volledig functionerend lichaam. De geest lijkt me ook wel belangrijk.
Waarom was ik hier ook alweer aan begonnen??
leeftijdscontrole op afstand.
Ik wilde vandaag bij mijn slijter 3 koude biertjes meenemen. Dat was geen probleem maar of ik dan wel even met mijn tronie in de camera wilde kijken van de Ageviewer. Ehhhh come again? stamelde ik.
Ja zei de slijter dat moet en zonder dat u leeftijd gecheckt is, mocht hij mij geen koude blikjes bier meegeven. Maar is dat verplicht dan, vroeg ik. Nee, nog niet, zei de slijter. Het moet nog door de 2de kamer maar wij zijn de eerste die het gaan gebruiken. Ik zei maar slijter ik zie er toch niet zo goed uit dat u mij jonger schat dan 18 (ik ben in de 40!) ik wilde desnoods mijn ID kaart laten zien zodat hij in 2 seconden kon zien wat hij allang wist. Maar nee, hij bleef onverbiddelijk.
Want hij als slijter, zo zei hij, wilde niet verantwoordelijk zijn voor coma-zuipende jongeren of alcoholisme. Waarop ik vriendelijk opperde dat het wellicht een beter idee had geweest om geen slijterij te beginnen. Want als ik 5 kratten bier koop en die vervolgens aan de jeugd doorverkoop is het comazuipen niet opgelost. Maar dat is strafbaar zei de slijter. “Ja, dus?”, zei ik. Voor moord krijg je tegenwoordig bijna een taakstraf en de politie heeft nu al geen tijd om aangiftes op te nemen, laat staan iedereen op leeftijd te controleren wat betreft drank.
Ik gaf aan dat ik vind dat dit soort apparaten zijn doel een beetje voorbij gaan, ik bedoel wat is nou sneller dan even iemand aankijken en bij twijfel naar ID, die iedereen verplicht op zak moet hebben, te vragen. En wat gebeurt er precies met deze info.
Volgens de slijter was het allemaal in orde en zou de informatie nergens opgeslagen worden en gelijk vernietigt. Hmmmm, jaja. Op de vraag hoe hij mij dit kon garanderen zei hij precies wat in de bijgeleverde folder stond. Dus ik begon even te lezen.
Het begint al met een tranentrekkende maatschappelijke verantwoordelijkheid:
Wij als verstrekkers van alcohol, willen natuurlijk niet verantwoordelijk zijn voor drankmisbruik door jongeren/minderjarigen. Een sluitend leeftijdscontrolesysteem kan ons daarbij helpen . Daarom heeft het leeftijdcontrolesysteem ‘Ageviewers’ die lastige taak van de kassamedewerkers overgenomen. Dankzij dit systeem wordt voorkomen dat jongeren / minderjarigen bij ons alcohol kunnen kopen.
Dit laatste is natuurlijk gewoon bullshit, je laat gewoon iemand die 18 is jouw alcohol kopen en geen Ageviewer die dit tegenhoudt. Onderaan de folder staat met grote letters: Er kunnen geen beelden worden opgeslagen.
Nou werd dat ook gezegd van die luchthaven scanners, maar achteraf bleek men te kwartetten met de foto van de tieten van mevrouw a uit b die net door de scanner gegaan was. Dus laten we even de achterkant lezen van de folder van deze Ageviewer.
Geachte klant,
Blablabla, natuurlijk doen wij aan leeftijdscontrole, aangezien ze maatschappelijk ondernemen hoog in het vaandel hebben staan, maar dat is minder eenvoudig dan men denkt.
Hoezo niet eenvoudig? Mis ik iets? je kijkt of iemand ouder dan 18 is en bij twijfel vraag je om ID. 2 seconden werk, what’s the problem?
Hoe werkt zo’n ageviewer die geen info bewaard, omdat deze volgens de slijter geen connectie naar buiten heeft behalve dan het internet? De folder gaat verder :
Met ageviewers wordt de leeftijd op afstand gecontroleerd. Vanuit een met een camera voorzien kastje bij de kassa komt de klant , na een druk op de knop , in beeld bij een extern leeftijdscontrolecentrum. Hier wordt beoordeeld of de klant de vereiste leeftijd heeft. Is dit duidelijk het geval, dan kan meteen worden afgerekend. Dit proces duurt ongeveer 3 seconden.
Bij de geringste twijfel wordt de koper gevraagt een legitimatiebewijs te tonen aan de ageviewer.
Als klant heeft u natuurlijk een keuze, u bent namelijk niet verplicht om aan deze leeftijd controle mee te werken. In dat geval kunt u de gewenste artikelen echter niet meenemen.
Zucht, dit land begint met de dag gekker te worden. Welke zieke vrucht heeft in godsnaam besloten dat het sneller en veiliger is om een externe medewerker op afstand iets te laten doen wat jij als slijter vele male sneller kan. Want die 3 seconden is natuurlijk bullshit. En wat is hiervan in godsnaam het nut? En als mijn gegevens via internet naar een externe partij worden verstuurd kan deze ook worden opgeslagen.
Moraal van dit verhaal?
De slijter is een klant kwijt, want ik haal mijn koude biertjes gewoon zonder poespas bij de snackbar die mij al verzekerde dat er geen wettelijke verplichting was voor hem om zo’n belachelijk apparaat aan te schaffen. En de jongen in de snackbar wist mij te vertellen dat hij laatst 5 minuten voor die camera gestaan heeft en alsnog zijn ID moest laten zien.
Jezus is terug op aarde
Het schilderij van mijn zus is ergens in de nacht van vrijdag of de vroege zaterdagmorgen gaan spoken. Het hangding-haakje dat al ruim een jaar vastklemt aan het dikke visdraad, heeft plotseling besloten dat het geen zin meer heeft. Het schilderij is een meter gezakt.
Mijn zus zegt dat het een portret van Maria is. Het zal wel, ik heb er altijd Jezus in herkend. Hij is terug op aarde, de Messias! Of in ieder geval een stukje dichterbij, op de rand van de bank. Ik ben niet gelovig, laat staan bijgelovig, maar wat kan dit betekenen?
Uitgerangeerd (2)
Ik dacht kom, laat me een update schrijven.
Afgelopen maandag werd ik geacht op het spreekuur van de verzekeringsarts te komen. Met rolstoel en al toog ik dan ook naar het UWV te Breda. Geen minuut te vroeg rolde ik, nadat ik door een voor mij onbekende voetganger het trottoir opgeholpen moest worden omdat de oprit zo stijl was dat ik er niet bij omhoog kon komen, het gebouw binnen. De arts die mij sprak vroeg weinig en wist mij meerdere malen te vertellen dat hij ‘de regels’ volgde en dat ik te maken had met een ‘verzekering’, what ever that means. Ik werd binnen tien minuten geschikt geacht voor het werk wat ik bij mijn laatste werkgever deed. Mijn protesten dat ik burn-out raakte van de werkdruk maakten niets uit. Dingen als werkdruk en reistijd zijn even subjectief als ‘slechte dagen’ en ‘vermoeidheid’. Hij zou kijken of ik in aanmerking kon komen voor de arbeidsgehandicaptenstatus waar ik het in mijn eerdere blog al over had. Ik moest dan voldoen aan drie strenge criteria en hij wist niet met zekerheid te zeggen of ik daar aan zou voldoen. Hij zou een arbeidsdeskundig mijn (vorige) functie in kaart laten brengen en uitzoeken of ik eventueel ook voor een urenbeperking in aanmerking zou kunnen komen. Ik hoefde nergens op te rekenen.
Op mijn vraag of ik, wanneer ik een baan zou vinden van zegge 24 uur, voor de overige 10 uren (ik werkte gemiddeld 34 uur per week bij mijn vorige werkgever) nog een uitkering zou kunnen ontvangen en of mijn aanvraag voor een arbeidsgehandicaptenstatus dan gewoon door kon gaan, moest hij ontkennend antwoorden. Als ik met 24 uur per week evenveel verdiende als nu in de ziektewet zou de uitkering komen te vervallen en nog erger, werd mijn aanvraag voor de status als ongegrond beschouwd. Lekker, want, als ik nou bijvoorbeeld een baan van 24 uur zou vinden en dan weer zou uitvallen, zou mijn ziektewetuitkering dan nog maar 70% van dat loon zijn. Een steeds kleiner wordend inkomen dus. En de laatste keer dat ik keek, daalden mijn vaste lasten niet evenredig met mijn inkomen. En geloof me, ziek zijn is duur…
Vandaag ben ik dus op een eerste gesprek geweest bij een bedrijf voor een functie voor 20 – 24 uur per week. Ontzettend leuk en ik hoop dan ook dat ik het krijg. Hoe het moet als het weer misgaat wil ik niet over nadenken. Als hulpeloos schepsel in de klauwen van het UWV te blijven en te moeten blijven smeken en vechten voor wat ik nodig heb, zie ik al helemaal niet zitten. Ik verdom het nog meer zelfstandigheid en autonomie op te geven omdat ‘de regels’ er blijkbaar alleen maar zijn om me zowel emotioneel, fysiek en financieel uit te kleden. Ik ben verdomme geen crimineel. Ik ben iemand met beperkingen die hulp wil om te kunnen blijven werken. Eigenlijk ben ik gek dat ik nog mee wil doen in deze maatschappij…
Spaan geeft punten
Henk Spaan geeft soort van advies, voor de opstelling van Ajax, aanstaande zondag. Jan Vertonghen is dé man bij Ajax. Spaan geeft punten, in het Noordhollands Dagblad:
9 Jan Vertonghen
FC Twente heeft Theo Janssen, Ajax Jan Vertonghen. Ze steken met kop en schouders boven de rest uit. Wie van hen morgen de grootste vorm heeft, beslist de wedstrijd. In de Kuip was het Janssen, hoewel de opstomende Vertonghen er een paar lichaamsschijnbewegingen uitgooide die een centrale verdediger zelden op zijn repertoire heeft staan. Lescott van Manchester City niet en Djourou van Arsenal ook niet, evenmin het bonkige duo van Liverpool, allemaal clubs waarmee Vertonghen in verband wordt gebracht. Stel je voor dat hij naast Kompany zou staan bij Manchester City, met Nigel de Jong ervoor. Daar komt, om in voetbaltermen te blijven, geen muisje meer doorheen.
Intussen heeft iedereen deze week zijn varianten zitten tekenen en bediscussieerd met de buurt. Enoh op Janssen? Maar ja, wat als Enoh per ongeluk de bal krijgt? Wordt het geen tijd om Van der Wiel op de bank te zetten? Liet Chadli als een pupil binnendoor komen. Heeft iemand bij Ajax nog vat op hem? Is Greg rijp voor het buitenland? Absoluut niet! Moet Ajax hem verkopen? Zo snel mogelijk. Via, via, hoorde ik een oplossing van Johan zelf: Eriksen als Messi in de spits en Siem de Jong er achter. Klinkt niet slecht, nee. Toch laat ik de tactiek graag over aan Frank de Boer die, wat er morgen ook gebeurt, de afgelopen periode als Ajax’ nieuwe hoofdtrainer grote indruk heeft gemaakt.