Nummerrrrrrr één (een een) van de TOXS 31
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Het is wel zo’n beetje op. Na dertig liedjes ben ik volledig door mijn superlatieven heen. Ik had dit stukje eigenlijk af willen doen met een dooddoener als ‘woorden schieten tekort’ en dan hup, filmpje eronder en klaar. Maar dat zou slap zijn. Als je mooie woorden over hebt voor al die andere nummers, waarom dan niet voor de beste popsong aller tijden? Maar goed, nu weet ik dus niet hoe ik in godsnaam moet uitleggen waarom dit liedje boven al die andere meesterwerkjes uitsteekt. Laat ik een poging doen. Waar sommige mensen stemmen in hun hoofd horen, daar hoorde Beach Boys-bandleider Brian Wilson muziek. De arrangementen die hij schreef waren in feite directe transcripties van de geluiden die door zijn hoofd spookten. Toen hij halverwege de jaren zestig zijn depressies te lijf ging met een nieuw goedje genaamd LSD, zorgde dat ervoor dat de muziek in zijn hersenpan steeds grootsere en vreemdere vormen begon aan te nemen. Langzaam liet Wilson alle poplogica los, om zich volledig te laten leiden door zijn hersenschimmen. Als je God Only Knows probeert te ontleden, zul je dan ook werkelijk niks vinden dat maar in de verste verte lijkt op een ander popnummer. De arrangementen en het instrumentarium zijn eerder klassiek dan rock & roll – er kwam in de studio geen Beach Boy aan te pas, alleen huurlingen – en ook de akkoordenschema’s waren (en zijn) voor popmuziek ongekend. Maar hoor je dat ook als je gewoon oppervlakkig luistert? Nee. Dan ligt God Only Knows juist zo ontzettend prettig in het gehoor dat je (nou ja, ik) ‘m het liefst de hele dag door zou willen draaien. En daar zit ‘m de kunst. In de renaissance waren er componisten die dachten dat de Heilige Graal geen beker was maar een muziekstuk, dat met behulp van wiskundige formules geschreven zou moeten worden. Lijkt me nogal onzin: alsof je muzikale creativiteit kunt vangen in wiskunde. Maar toch, als ik God Only Knows hoor… Het is algemeen bekend dat Brian Wilson een pure gevoelsschrijver was, anders zou je bijna gaan denken dat die perfecte samensmelting van ongehoorde arrangementen, de zo vertrouwd klinkende melodie, de hartverwarmend mooie tekst van Tony Asher en de hemelse zang van Brian’s broer Carl Wilson het resultaat is van keiharde hoge wiskunde. God Only Knows als enige echte Heilige Graal, ik zou er prima mee kunnen leven.
2. The Beatles – A Day In The Life
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
A Day In The Life voldoet eigenlijk nauwelijks aan de criteria voor een perfect popliedje. Véél te lang. En een ambachtelijke couplet-refreinstructuur is ook al niet te bespeuren. Ontroerend vind ik het nummer daarentegen weer wel. En dat komt vooral door de manier waarop John Lennon het zingt. De man was bepaald geen naturelle popzanger, zoals collega-Beatle Paul McCartney. Lennon blonk vooral uit als hij zijn stem mocht gebruiken als menselijke verfbrander. Twist & Shout, Dizzy Miss Lizzy, I’m The Walrus, Come Together, dat was zijn jachtgebied. Hield hij zich in, dan klonk het al snel bibberig en valsig: dat was niet per definitie lelijk (luister maar naar Imagine), maar vaak had je toch het idee dat er meer in had gezeten. In A Day In The Life was hij echter op z’n best. Kwam het door zijn strenge aciddieet? Door zijn prachtige druipsnor? De maharishi mag het weten. Feit is dat Lennon in A Day In The Life zo mooi en zo high en zo aangenaam dromerig langs je trommelvliezen waait, dat je al snel zoiets hebt van: ik wil wat hij slikt. Dat de afsluiter van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band verder nog een aantal grensvernietigende muzikale vondsten bevat, maakt het genot er alleen maar groter op.(…)
Waar Nike de mosterd haalt ;)
Video Nike – Write the Future (muziek start na 45 seconden)
Video Dirk Zijn – Fuck de Babyboomer
3. R.E.M. – Fall On Me
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Dan zijn we nu aanbeland bij mijn favoriete categorie: het perfecte popliedje. Wat dat is? Ieder zal daar zo zijn eigen opvattingen over hebben, maar voor mij is de perfecte popsong het brouwsel dat onstaat bij een ideale balans tussen vakmanschap en gevoel. In andere woorden: het liedje is compact, ambachtelijk geschreven en de melodie alleen al kan me spontaan aan het janken brengen – zonder dat ik enig idee heb waar de tekst over gaat. Dat zal ook voor een groot deel mijn voorliefde verklaren voor het vroege werk van dit bandje: R.E.M. Ik denk dat geen enkele popartiest bewust op zoek is naar het perfecte popliedje, maar het combo uit Athens, Georgia is een paar keer akelig dicht in de buurt geweest. Dat begon al op de eerste plaat Murmur met Perfect Circle, daarna kietelde So. Central Rain perfectie en ook Losing My Religion kwam heel dichtbij. En dan is er nog het album Life’s Rich Pageant, dat wat mij betreft zo’n beetje in zijn geheel in aanmerking komt.(…)
De illusie van deregulering
Je zou denken dat door privatiseren van overheidsinstellingen de behoefte aan controle afneemt? Merkwaardig genoeg is het tegenovergestelde waar. Op het weblog ‘De vrije economie’ staat een uitstekend artikel waarin, als voorbeeld, de toegenomen regeldruk in ziekenhuizen wordt uitgelegd: ‘De illusie van deregulering’. Een waarheid als een koe. Lezen!
Citaat: ‘Een tekenende tendens hierin is het sentiment dat meer privatisering ook meer regulering vereist. Er is geen vertrouwen in de markt. Men wil niet de zaken aan de ziekenhuizen overlaten en zeggen zoek het maar uit samen met de consumenten. De slechte ziekenhuizen zullen failliet gaan en kwaliteit zal uiteindelijk overleven. Dit is voor de meeste mensen geen aanvaardbare optie. Dus wordt er gekozen voor een model waarbij de privatisering ingebed wordt in een strakke omgeving van regelgeving. Daarbij vraag ik mij sterk af of we hier nog wel het woord privatisering moeten gebruiken. Dat is hetzelfde als zeggen dat de NS geprivatiseerd is. De NS rijdt op rails van de staat, wordt gesubsidieerd door de staat, heeft een prestatiecontract met de staat en de staat is de enige aandeelhouder. Toch wordt dit privatisering genoemd en dat maakt het heel erg verwarrend.’
4. Nick Drake – River Man
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Nick Drake was bij leven al een vergeten artiest. Of laat ik het beter zeggen: zijn liedjes verdienden meer dan die paar elitaire geitewollensokkenhippies die trouw zijn plaatjes kochten. In 1974 overleed de singer/songwriter aan een overdosis antidepressiva. Sindsdien is zijn gevolg weliswaar groter geworden, maar het staat nog altijd niet in verhouding tot de ongekende schoonheid van het drietal albums dat hij bij leven maakte. Nou geef ik wel toe dat Drake luisteren geen eitje is: de liedjes ontsproten uit een letterlijk zieke geest – en hoewel ze lang niet altijd even neerslachtig klinken, moet je er wel voor in de stemming zijn, zeg maar. Eén liedje overstijgt wat mij betreft iedere gemoedstoestand en dat is River Man.(…)
Censuur en regelzucht
In zijn column op Geenstijl.nl schrijft bankencriticus Peter Verhaar de frustratie van zich af. Peter is boos op de overheid. Boos over het voorstel van de ministers De Jager en Opstelten om de oproep tot een ‘bankrun’ strafbaar te stellen. Of, zoals verwoord in de brief van de ministers: “Publieke uitlatingen die tot een ondergang van een bank kunnen leiden, is dan ook uiterst laakbaar en dient strafbaar te worden gesteld”. Nederland is veranderd in de Goelach Archipel volgens Verhaar. De voorgenomen censuur op bankencritici is daar volgens hem het zoveelste bewijs van.
De Jager en Opstelten proberen het controleprobleem op te lossen door het ontwerpen van een nieuwe wet. Typerend voor de Nederlandse overheid. Als we dan toch voor het gemak even aannemen dat regels en wetten in dit land de oplossing zijn voor alle problemen, dé manier om controle te houden op de steeds verder ontsporende samenleving, dan mag Den Haag beginnen met wat wetten en regeltjes voor zichzelf bedenken. Ik weet er nog wel een paar: een niet-in-de-hol-van-Amerika-kruip regel; een verbod op wachtgeld regel; een bij wet geregelde vacaturestop voor alle functies bij de besturende overheid; een verbod op gedogen; een verbod op proefballonnetjes; een verbod op achterlijke volksvertegenwoordigers…
De behoefte aan regels en wetten komt voort uit de naïeve gedachte dat regels en wetten controle vergroten. Tijd voor bijscholing. Tweede kamer, doe eens gek! Ga een keer op cursus. Met z’n allen. Honderdvijftig man op de hei. Vooruit, het mag. Google eens op ‘behoefte aan controle bij organisaties’ en sla bij de eerste de beste workshop rechtsaf van de digitale snelweg. Of begin voorzichtig, met een boek.
