Daar istieweer!
Jaaahoooorrr, daar istieweer! De Tjiftjaf. Ik heb hem gehoord vanmorgen.
Antibiotica in veeteelt levensgevaarlijk voor de mens
De Partij voor de Dieren heeft woensdag 24 maart een motie ingediend waarin ze de tweede kamer vraagt het gebruik van antibiotica in de veeteelt te verbieden. Er moet nog over de motie worden gestemd. De toelichting op de motie, van Marianne Thieme, is duidelijk:
‘Voorzitter, Het zou onbestaanbaar zijn dat als één peuter oorontsteking heeft, de hele school met de zwaarst denkbare antibiotica zou worden behandeld. En toch is dat precies wat -in strijd met de wet- gebeurt in de pluimvee-industrie. En voorzitter, het zou ondenkbaar zijn wanneer mensen massaal hun antibioticakuren niet zouden afmaken. En toch is dat precies wat overal in vee-industrie gebeurt. Volgens het RIVM, is het heel wel mogelijk dat het eten van kippen er ook voor kan zorgen dat ménsen resistent worden tegen antibiotica. Resistentie tegen deze laatste-redmiddel antibiotica heeft al tot dodelijke slachtoffers onder mensen geleid en maakt behandeling van multi-resistente bacteriën vrijwel onmogelijk.’ Lees meer
Trekkingbike. Ik kan niet kiezen
Al weken, nee maanden, zitten de verkopers van Presto Cycle Sport Oostzaan achter mij aan. Ik kan maar niet beslissen wat ik wil. Het begint wel te kriebelen nu de zon schijnt. Ik kan niet wachten om met mijn waterdichte tassen van Ortlieb, bepakt en bezakt, weer een tocht te gaan maken. Tent mee, slaapzak, gascomfort, verder zo weinig mogelijk. Fietsen in Nederland, Frankrijk, Duitsland, maakt niet uit waar. Heerlijk die vrijheid. Kaart in de waterdichte hoes op de stuurtas en gaan. Fietsen tot het donker wordt of stoppen wanneer je zin hebt. Van camping naar camping zonder vast einddoel. Ik kan het iedereen aanraden.
Bij Presto in Oostzaan kocht ik vier jaar geleden mijn racefiets. Een Stevens Aspin, afgemonteerd met Shimano Ultegra onderdelen. Een hele fijne fiets die mij afgelopen zomer, tijdens La Marmotte, veilig over vier Alpencols heeft gevoerd. Stevens is een fantastische keus voor mensen die kwaliteit willen voor een prettige prijs. Fietsen met meer glamour en uitstraling kosten al gauw vijftig procent meer. Ik hou van no nonsense dus voor mij is deze degelijke, bijna saaie fiets ideaal.
Tot nu toe heb ik voor mijn fietstochten met bepakking altijd een trekkingbike geleend van een goede vriend. Nu wordt het tijd voor een eigen fiets. Maar wat voor een? Omdat ik tevreden ben over mijn racefiets valt mijn oog op Stevens. Urenlang ben ik bezig geweest met research. Zijn er ook nog andere fietsen die aan mijn wensen voldoen? Kan ik die betalen? Heb ik het geld er voor over?
Mooie fietsen zijn er zat, maar ze zijn wel erg duur. Ik vind de fietsen van Snel heel mooi, of anders die van Santos. Maar ook hier geldt dat de prijs voor vergelijkbare kwaliteit veel hoger ligt. In dit geval wel bijna honderd procent hoger dan de fiets van Stevens die ik heb uitgekozen. De Stevens Primera Lite kost €799,-. Een vergelijkbare fiets van Snel begint bij €1450,-. Op beide fietsen heb ik een proefrit gemaakt en eerlijk is eerlijk, de fiets van Snel fiets fijner. Een stuk prettiger zelfs. Maarja, die prijs…
Uiteindelijk ben ik – vanwege ongeduld en gebrek aan geld – voor de Stevens Primera gegaan. Op naar de winkel in Oostzaan. Daar werd ik heel snel heel chagrijnig van een bijzonder irritante verkoper met snor. Ineens had ik er geen zin meer in. Maar na zo’n lange voorbereiding lukt het mij niet rechtsomkeer te maken. Dus toch mijn plan doorgezet en het formulier van nationale fietsprojecten ingevuld. Eenmaal thuis had ik spijt en begon het twijfelen weer in alle hevigheid. Ik wil die fiets misschien wel kopen, maar niet bij die snor. Minstens een keer in de maand bellen ze mij nu. Of ik het formulier al heb ingeleverd bij de afdeling P&O? “Nee, nog niet maar ik denk wel dat ik het ga doen. Oh, jullie hebben de extra onderdelen al besteld? Ik dacht dat jullie zouden wachten tot het geld binnen was?” Ik heb al tegen ze gezegd dat ze mij niet meer moeten bellen, maar ze doen het toch. Ik zou de fiets bijna kopen om er vanaf te zijn. Maar dát gun ik ze niet. Maar dan heb ik ook geen fiets. En het is mooi weer. En ik wil fietsen. En. En…
Ik denk dat ik het maar ga doen. Maar ik ga de fiets opnieuw bestellen, bij de vestiging van Presto in de Haarlemmerstraat in Amsterdam. Kan ik meteen even zeuren over die vervelende meneer met snor, en zeggen dat ze hem moeten ontslaan.
Update: De dag na het verschijnen van dit artikel werd ik gebeld door de vestiging in Amsterdam. Lang leve Google Alerts. Ik heb afgesproken dat ik woensdag een bezoek breng aan de vestiging Haarlemmerstraat.
Scapino ballet in De Purmaryn
Toen ik op de middelbare school zat zijn we een keer met de klas naar het Scapino ballet geweest. Lang heb ik gedacht scapino stond voor dansen met het licht uit. Bij de schoolvoorstelling waren de bewegingen van de dansers te volgen door de fluorescerende kleding en accessoires die oplichtten in het black light. Modern was het zeker. Het maakte indruk op mij.
Daar wilde ik dus nog wel eens naar toe. Poëzie en rock & roll kopte de omschrijving op de website van theater de Purmaryn. Klinkt spannend. Mijn vrouw danst graag en wilde mee. Afgelopen dinsdag begon om half acht begon een inleiding op de voorstelling. Dat was wat te vroeg voor ons. Tien minuten voor aanvang kwamen wij gehaast de foyer binnenstormen. Daar was het opvallend stil. Vast en zeker omdat de andere bezoekers wél op tijd waren voor de inleiding, dacht ik. Niet dus. Toen we de zaal in mochten bleek die voor iets meer dan de helft gevuld.
Het eerste deel heette Pierrot Lunaire, van choreograaf Marco Goecke, is vernoemd naar het gelijknamige muziekstuk van Arnold Schönberg. De gebruikte muziekopname was met zang van sopraan Christine Schäfer. Dat beloofde wat. En inderdaad. Wat een martelgang. Tenenkrommend irritante muziek. Hoe bedenk je het?! En hoe haal je het in je hoofd om er een choreografie op te maken?! We keken elkaar aan, en daarna om ons heen of we nog weg konden. Kon niet. We zaten in het midden van de zaal. Dat wordt een lange avond dacht ik. Dan maar proberen ervoor open te stellen. Zenn… Geen beginnen aan. De dansers en danseressen deden dertig minuten lang hun best een vogel na te doen. Met veel gewapper met de vleugels. Een kruising tussen de paringsdans van een pinguïn en een ooievaar. Zoiets. Het geluid gaven de vogels er gratis bij. Oe Oe aa aa Roepi Roepi. Zoiets. Mijn emotie hield het midden tussen huilen en schaterlachen. Dat dit bestaat zeg?! Dit was dus Rock & Roll volgens de folder?! Dat mensen hier serieus van kunnen genieten?! Dat moet wel een verdomd goeie inleiding zijn geweest wil je hier iets van snappen.
Het tweede deel van dezelfde choreograaf begon na een kort intermezzo. Het kon in ieder geval niet veel slechter. Schrik! Toen het gordijn open ging stond opnieuw een zwerm vogels op het podium met hun vleugels te wapperen. Ander kostuum, andere vogels. Wel iets sierlijker, minder spastisch. Toen de muziek begon werd het veel beter en soms zelfs mooi. Zowel muziek als dans. Eindelijk tijd voor bewondering. Ongelofelijk knap wat die dansers kunnen met hun lichaam. Wat een beheersing en expressie. Het maakte de avond goed en deed ons besluiten niet weg te gaan in de pauze. Veel bezoekers dachten daar anders over. De zwangere mevrouw die voor de pauze naast mij zat was er in ieder geval niet meer. Ach, het derde deel was wel aardig. Framework, van choreograaf Georg Reischl. Het moet iets weghebben van poëzie. Maar ook daarvoor had je vast de inleiding nodig. Ik ben wel nieuwsgierig geworden naar meer ballet. Bestaat er modern ballet wat mij aanspreekt? Ik heb op teevee gezien dat dat zo is. Ook wil ik een keer naar klassiek ballet in Het Muziektheater in Amsterdam. In april zijn er voorstellingen van Het Nationale Ballet. Die voorstelling wordt het niet. ‘Briljante (spitzen)techniek, atletische dynamiek, een virtuoze ode aan pure, abstracte dans, beste nieuwe choreografie voor een klassiek gezelschap’. Het klinkt mij te modern.
Kardinaal Simonis liegt
Wat een slappe smoes van Kardinaal Simonis bij Pauw en Witteman. “Wir haben es nicht gewusst”, dat zegt hij letterlijk. Ammehoela! Volgens Simonis is het niet zo gek dat de bischoppen het niet wisten. Volgens Simonis werd voor bisschoppen het nodige verborgen gehouden. Dat kwam omdat de kerkleiders van klooster en provincie het onder de pij hielden. Dat geloof ik graag. In het zelfde interview zegt Simonis dat hij zich – precies?- tien gevallen van misbruik kan herinneren. Hoe bedoel je ‘ik wist van niks’?! En wat heeft meneer de kardinaal daar dan mee gedaan? Ook onder de pij gehouden natuurlijk! Al probeert Simonis uit te leggen van niet. Wat is er nog erger dan een politicus? Precies: een kardinaal. Arroganter bestaat écht niet. Simonis is de uitvinder van het woord patriarchaal.
Simonis is vergeten dat hij zelf ook koorknaapje is geweest. Hij heeft alle lagen van de katholieke kerk doorlopen en is als kerkleider overal in Nederaland geweest. Dus Adje, ga mij nou niet vertellen dat je er niks van wist. Je liegt. Ik zie het aan je ogen. De ogen van een leugenaar. Vanaf 0’54″.
Whoeehaaa! Dirty Jobs Snake Bite
Dat was lachen zeg. Net wakker en even kijken naar Dirty Jobs op Discovery. Het vuile werk deze keer: waterslangen vangen bij Lake Erie. Met de blote hand?! Gewoon even onder die rots in het water voelen, waar je net nog dat schattige koppie naar je zag gluren. Respect voor presentator en slachtoffer Mike Rowe. Dit is de eerste baan in Dirty Jobs die ik hem niet na doe. Mike werd vol in zijn hand gebeten. Het leek wel dat de waterslang er uren in bleef hangen voordat hij losliet. Mijn lijf verkrampte alsof ik bij de tandarts in de stoel lag. Ik bescheurde het van het lachen, een combinatie van zenuwen en leedvermaak. Met de nadruk op zenuwen.
Ik heb een slangenfobie, opgelopen in de Provence, Frankrijk. Als jochie van 7 jaar bracht ik het grootste deel van de dag door aan de ruige en betoverende oever van de rivier Le Glandon d’Anduze. Af een toe een duik in de rivier om af te koelen, maar het grootste deel van de tijd stenen doormidden hakken in de zinderende hitte. Ronde stenen, gladgeslepen door de rivier in de loop der eeuwen. Bij elke steen was het weer een verrassing wat er in verscholen zat. Grijs zwart gespikkeld met zilveren glinsters, turquoise blauw kristalvormig, strepen met koper er door, maar vaak ook niks bijzonders. Het was de kunst om de stenen die bijzonder waren te herkennen. Ik had mijn zinnen gezet op een steen aan de rand van de rivier. Een grote grijze steen die mij opviel vanwege de gestreepte structuur die je ondanks de gladgeslepen buitenkant nog kon herkennen. Het was een zware steen dus met al mijn kracht tilde ik het ding een eindje boven het water. AaAAAHHHhh! Slaááng! Ik liet de steen in een fractie van een seconde vallen en kon nog net zien dat de opgerolde kluwen slang gekleurde ringen had. In één adem ben ik door het hoge dorre gras naar de camping gerend. Bij de caravan kwam ik langzaam bij van de schrik. Ik heb die vakantie geen steen meer aangeraakt.
Geestelijk gehandicaptenzorg groeit explosief
Bizar verhaal. Syp Wynia legt in zijn wekelijkse column in Elsevier haarfijn uit wat de reden is van de explosieve groei in de zorg voor geestelijk gehandicapten. En dat terwijl het aantal geestelijk gehandicapten niet is toegenomen volgens het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP).
(…) De grootste klapper bij de uitbreiding van de zorg voor geestelijk gehandicapten werd vijf jaar geleden op poten gezet door CDA-staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Clémence Ross-van Dorp. Met steun van de linkse en de christelijke partijen (VVD en D66 waren tegen) breidde zij de overheidszorg voor geestelijk gehandicapten uit naar zwakbegaafden, als die ‘bijkomende problemen’ hadden. Door haar toedoen kregen 2,2 miljoen Nederlanders – want zoveel zwakbegaafden zijn er – plotseling toegang tot de overheidszorg die tot dan toe was voorbehouden aan geestelijk gehandicapten.
Dat gebeurt werkelijk nergens ter wereld. ‘Opmerkelijk’ noemt het SCP dat. Waar elders een bovengrens wordt aangehouden bij een IQ van 70 of hooguit 75, heeft Ross die in 2005 opgerekt to 85 (en bij autisten tot boven de 90).
Ja, dan moet je niet verbaasd zijn als de zorg voor geestelijk gehandicapten in korte tijd meer dan verdubbelt en de komende jaren blijft doorgroeien. Dat was zo bij de WAO en de Ziektewet, die hier zo toegankelijk waren, dat het leek of Nederland het ziekste land ter wereld was.
Dat gebeurt nu bij de zorg voor geestelijk gehandicapten. De definitie is zo opgerekt, dat een op de zeven Nederlanders er recht op kan laten gelden. En wat kan, dat gebeurt. Dat leergeld zouden we nu toch wel betaald moeten hebben.
Geen goede zaak. Het gaat op de lange duur ten koste van de geestelijk gehandicapten die de zorg écht nodig hebben. Daar maak ik me zorgen om.