DirkZijn

Majesteit,

Twee weken na uw kersttoespraak heb ik behoefte er op terug te komen. Door mijn verontwaardiging over een deel van de toespraak heb ik een deel van de inhoud gemist. Omdat het mij niet los heeft gelaten heb ik de toespraak nog eens teruggelezen. De boodschap is overgekomen majesteit.  En u heeft gelijk als u zegt dat onze samenleving steeds individualistischer is geworden. ‘Persoonlijke vrijheid is los komen te staan van verbondenheid met de gemeenschap.’ Dat is  precies wat er aan de hand is.

Voor een deel is dat te wijten aan de technische vooruitgang. Internet en andere moderne vormen van communicatie hebben de mens inderdaad onafhankelijker gemaakt. Ook de welvaart zorgt daar voor. Men heeft minder hulp nodig en maakt automatisch minder contact om die hulp te krijgen. Dat wil niet zeggen dat er geen behoefte is aan contact. En de verworvenheid van persoonlijke vrijheid is natuurlijk ook een enorme rijkdom. Hoe lastig het ook kan zijn om met die vrijheid goed om te gaan.

In mijn beleving zitten we in een overgangsfase. De behoefte aan contact en saamhorigheid groeit. De leegte die is ontstaan door het wegvallen van de (kerk)gemeenschap als ontmoetingsplaats wordt langzaam opgevuld. Evenals de leegte die is ontstaan vanwege het wegvallen van de noodzakelijke behoefte aan burenhulp. Gemeenschappen organiseren steeds vaker evenementen waar men elkaar ontmoet. Mensen ontmoeten elkaar in het theater, tijdens (pop)concerten, op feesten in stad of dorp, of bij de barbecue in de straat. Vriendenkringen en familiebanden worden versterkt en nemen voor een belangrijk deel de rol van de burenhulp over. De contacten zijn niet oppervlakkig. In ieder geval niet oppervlakkiger dan vroeger bij het contact met de buren.

Het is op straat en de in openbare ruimte waar de contacten verharden. In de openbare ruimte zijn veel mensen in de haast van het bestaan licht ontvlambaar. Frustraties uiten zich zeker niet alleen op internet. Internet is er niet de oorzaak. Op dat punt ben ik het nog steeds met u oneens, majesteit.  Zoals ik u al eerder schreef, op internet worden mensen die zich ongenuanceerd of grof uiten nog gecorrigeerd. Op straat durven mensen dat vaak niet.

De mondialisering, en op kleinere schaal de verstedelijking, zorgen voor een situatie waar nog niet iedereen aan is gewend. Buiten de vertrouwde omgeving zijn er nieuwe ontmoetingen. Vroeger kwam dat nauwelijks voor. In de eigen buurt waren vrienden, familie, buren en voorzieningen binnen handbereik. Als iemand grensoverschrijdend gedrag vertoonde werd hij daar op aangesproken door de gemeenschap.

Omdat mensen zich onzeker voelen in de ‘nieuwe’ situatie heeft men de neiging anderen de mening op te leggen. Als je maar hard genoeg schreeuwt wat je van iets of iemand vindt, hoef je ook je mening niet bij te stellen en je onzeker te voelen. Vreemd is eng. Het is een primaire reactie van veel mensen om uit de buurt te blijven van verandering. Dat is helaas niet altijd mogelijk in deze moderne tijd.

Ik hoop dat in 2010 mensen meer bereid zijn om naar elkaar te luisteren. Het internet is bij uitstek het medium om deze trend een kans te geven. Op mijn weblog geef ik regelmatig mijn ongezouten mening. De reacties die ik krijg nuanceren mijn mening. Ik leer er van en stel mijn mening bij, voor iedereen leesbaar. En als ik onbedoeld iemand kwets dan bied ik  mijn excuus aan. Als het nodig is openbaar. Daarmee probeer ik een goed voorbeeld te geven.

Ik zou willen dat de bestuurders van dit land mijn voorbeeld volgen. Bijvoorbeeld in de tweede kamer, waar politici net als in de samenleving hard schreeuwend proberen elkaar van hun gelijk te overtuigen. Wouter Bos zoekt in tijden van verkiezingen tegenstellingen op, zegt hij. En hij is niet de enige. Ik zie zelden of nooit politici hun mening bijstellen. En als ze dat doen, dan worden ze een draaikont genoemd.

Uzelf, majesteit, heeft in uw kersttoespraak ook een duidelijke mening over uw landgenoten gegeven. Bent u in staat om van de reacties daarop te leren. Is de overheid in staat om de goede voorbeelden die er in de samenleving bestaan van saamhorigheid te herkennen. Om er van te leren. Ik hoop het van harte. Ik zou er graag eens met u over van gedachten wisselen. In een persoonlijk gesprek. Als dat niet lukt kunt u misschien iets laten blijken in uw volgende toespraak. Al is het maar een knipoog, voor mij persoonlijk.

Met vriendelijke groet,
Dirk