Top 2000 à gogo
Geweldige aflevering weer gisteren. Met Yvon Jaspers en Wouter Bos in de quiz. Ik kon zelfs naar Wouter Bos blijven kijken zonder neiging om weg te zappen. Maar vooral veel geweldige muziekfragmenten. Otis Redding, Nina Simone, Prince, Golden Earring, Sam Cooke, Aretha Franklin, het hield niet op. Leo Blokhuis is een held. Mijn hoogtepunt van de uitzending was toch wel de reportage over Dr. Alban, de Negeriaanse Rappert uit Zweden. Nostalgie, maar ook omdat het een leuke reportage is. Het herinnert mij eraan dat ik met vrienden op vakantie was in Frankrijk. Met een gehuurd hortsik busje reden we al schuddend op de beat van zomerhit Sing Hallelujah! van Dr. Alban de camping op. Hij zingt het betreffende nummer nu met een schoolkoor dat hem uitnodigde mee te doen aan hun competitie. Niet om aan te horen zo vals. Maar Dr. Alban blijft cool.
Reportage vanaf 37’40″. Vanavond weer een nieuwe aflevering.
Google Nexus serieuze bedreiging iPhone
Nexus One! Dat wordt serieus een concurrent voor de iPhone. Het gaat Google weer lukken om de markt te vergroten. Internet wordt al geregeerd door Google, alleen jammer dat steeds meer internetpagina’s vanaf de mobiele telefoon worden geopend. Daar hadden ze nog niet zoveel kaas van gegeten bij Google. Die markt lag nog open. Maar dat is definitief voorbij. Het Android besturingssysteem is over de kinderziektes heen. De application manager van Android doet het goed. Er zijn nog niet zoveel applicaties als voor iPhone maar dat is een kwestie van tijd. En nu hebben ze dus ook de hardware die het op kan nemen tegen de aantrekkelijke iPhone. De nexus is een pracht apparaat. Op de plaatjes tenminste. En de specificaties liegen er niet om. Ik kan niet wachten tot ik hem dinsdag 5 januari 2010 in de winkel kan bewonderen. Lang leve de Google wereldheerschappij!
South Park: walvisbescherming hypocriet
De serie Whale Wars over de piraten van Sea Shepherd heeft ook de aandacht getrokken van de makers van South Park. Whale Whores, worden de activisten van Sea Shepherd genoemd in de gelijknamige aflevering. Geil voor aandacht van de media. En ja, dat is zo. Maar tegelijk zijn de mannen van Paul Watson wel de meest effectieve bestrijders van de illegale walvisvangst. En ze zijn niet alleen mediageil, maar ook nog eens oprecht in hun strijd. Vechten voor het goede doel met gevaar voor eigen leven. Ze gaan nog nét niet over lijken. Niet voor de camera tenminste.
Op aanraden van de whalewatchers van Nova Atlantis heb ik een aantal jaar geleden het boek Ocean Warrior over Sea Shepherd gelezen. Het is een soort dagboek opgeschreven in de tijd dat ze nog niet zo veel aandacht van de media kregen. Het is een bewuste stratiegie om zo hard en medogenloos mogelijk te zijn. Boten laten zinken en andere sabbotage. En filmen met gevaar voor eigen leven. Zelfs als ze worden beschoten door walvisvaarders draaien de camera’s door. Dat levert zendtijd op en media-aandacht is nodig om druk te zetten op bijvoorbeeld de Japanse overheid. Ze hebben de zendtijd ook nodig om zelf te overleven. Zonder aandacht voor Sea Shepherd was het onmogelijk om fondsen te werven. Het was op een houtje bijten in die tijd. Niet bepaald romantisch.
De aflevering van SouthPark stelt dat de strijd tegen walvisvangst hypocriet is. Als de mens geen walvisvlees eet dan worden er wel andere beesten afgeslacht voor consumptie. De aflevering eindigt met het wraaknemen van de Japanners op het westen. Alle kippen, koeien en andere beesten geschikt voor consumptie worden met banzai! en samurai zwaarden afgemaakt. Ja, daar heeft South Park natuurlijk wel een punt. Maar ik zou willen dat de strijd tegen de bioindustrie net zoveel effect zou hebben als de missie van Sea Shepherd. Liever wat meer daden dan woorden dus.
Paul Watson geeft op de website van Sea Shepherd commentaar op de parodie van Sout Park. En hij is natuurlijk blij met de media-aandacht. Goed voor de missie. Reactie van Paul Watson hier. Aflevering van South Park hier.
Bergkamp maakt mooiste Arsenal-goal
Van de afgelopen 10 jaar. Vinden de fans van Arsenal.
En terecht. De top tien goals van Dennis Berkamp hier.
P3 is te duur
Ik heb hem bestudeerd, de jaarrekening. Nu ben ik aardig gewend om naar jaarrekeningen te staren, maar dan meestal met een iets meer uitgebreide toelichting. Ik heb dus nog wel wat vragen over de jaarrekening van P3.
Toch de conclusie: P3 is te duur voor de gemeenschap. De netto omzet bedraagt €769.129. De inkopen voor horeca, productie, verhuur en andere projecten bedragen €638.045, waarvan €370.625 wordt besteed aan het inkopen van producties. Er blijft netto dus maar weinig over van de omzet. Daarnaast zijn er nog kosten voor onder andere hypotheek en personeel. Al met al moest er de afgelopen jaren ruim €1.200.000 per jaar bij, om de begroting sluitend te krijgen.
Cultuur is leuk en nodig enzo, maar je moet het je wel kunnen veroorloven. En de gemeente moet flink bezuinigen. Onder andere vanwege een zwaar op de begroting drukkende erfenis van de stadsverwarming. De gemeente is niet over een nacht ijs gegaan en P3 was zeker niet het enige onderwerp van bezuinigingen. In het boek van maatregelen bij de programmabegroting worden de voorstellen tot bezuinigingen een voor een toegelicht. Op bladzijde twaalf een toelichting op het voorstel om P3 commercieel te exploiteren. Toelichting samengevat: de gemeente geeft teveel geld uit aan kunst en cultuur en maakt liever een principiële keuze die hout snijdt, dan pappen en nathouden met een iets lagere subsidie voor P3. Nou, dat is uiteindelijk toch pappen en nathouden geworden.
Toch zonde. P3 heeft potentie en wordt lang niet optimaal benut. Zo blogde ik al eens dat de programmering wel commerciëler kan. En meer toegesneden op het Purmerendse volk. Maar ook op avonden dat er grote bands spelen valt er meer uit te halen. Laat een regionaal bandje in het voorprogramma spelen. Desnoods voorafgaand aan het vaste en vaak verplichte voorprogramma bij de hoofdact. De optredens zijn nooit uitverkocht en het zorgt al snel voor een stijging van de kaartverkoop met honderd stuks. En je hoeft de ‘kleine’ bandjes niet meer op een andere avond ‘de kans’ te geven voor een hond en een halve paardenkop. Of combineer een artiest met een aansluitend dance-event in de naastgelegen zaal. Muziekstijl beetje aanpassen op de act. Of juist niet. Of draai een film. Ofzo. Stand-up commedie? Combineren op één avond en verschillende doelgroepen aanspreken. Zo doen ze dat al jaren in de Melkweg. Discotheek in Purmerend is dan ook niet meer nodig. Ja, ik lul ook maar wat, schrijf het op zonder pauze om na te denken.
En het pand verhuren dan?! Het staat meer dan negentig procent van de tijd leeg te zijn. Er zijn toch wel partijen die behoefte hebben aan een podiumzaal of theaterzaal? De ruimte voor Theater de verbeelding wordt 50 keer per jaar gebruikt. De rest van de tijd staat het leeg. Ongelofelijk vind ik dat. Vestig er een dansstudio, iets met latin en salsa, lekker hip. En daarna even chillen met een hapje en een drankje erbij in de foyer.
Ik heb niet echt de indruk dat de medewerkers en directie van P3 ontzettend hun best doen om de omzet te vergroten. Voorlopig hoor ik ze in de media alleen maar jammeren over het korten op de subsidie. Stop met zeiken en ga aan de slag, zeg ik. Je kan wel hopen dat die subsidie volgend jaar vanzelf weer stijgt, maar ik heb daar een hard hoofd in. Gratis tip voor P3 van DirkZijn: lees het boekje Wie heeft mijn kaas gepikt?
Kopke Vintage Port uit 1974
Twee jaar oud was ik toen deze port in de fles werd gegoten. De fles is afkomstig van mijn ome Nico, heus gediplomeerd vinoloog. Ik ben nieuwsgierig. Ook naar de prijs trouwens.
Hoe smaakt Port van 35 jaar oud? De kurk was duidelijk over de houdbaarheidsdatum heen. Draaien, klooien, kruimels graaien en uiteindelijk toch nog het restje kurk in de fles zien verdwijnen. Niet lekker. Dus souvenir-sangria-aardewerk-schenkkan om port in te gieten pakken. Schijnt goed te zijn ook, decanteren, voor port. Met filter, maar wat voor? Zeef, theezeefje, nee, niet fijn genoeg. Panty dan? Neuhj, bah, ook schoon niet lekker. Koffiefilter?! Dat is het. Schenken… aha… jammer. Heb je toch eigenlijk een koffiefilterhouder voor nodig. Nu zakt het goedje met gruis en al, na een minuut door het stukgeweekte filter heen. Geen koffiefilterhouder, want die stinkt naar koffie, trechter dan? Ja! Even afsoppen, koffiefilterpapier bijvouwen en gaan. Drup, drup. Na een klein uurtje zit de prachtige port in de sangriakan. Pfff, kan wel een borrel gebruiken.
En hij smaakt heerlijk! Echt de moeite waard. Inclusief het avontuur dat nodig was om hem überhaupt in een glas te krijgen. Ruikt goed. Sterk, maar lekker. Hij smaakt als hele dure lang gerijpte whiskey, maar dan naar port. Steranijs, of zoiets spannends proef ik. Karamel en mokka ook. Kan niet van de koffiefilterhouder zijn. En veel alcohol! Zou dat door blijven gisten in zo’n fles? Kan me niet voorstellen dat het nog de 21% is die op het etiket staat vermeld. Heb genoten van de port. Als aperitief, voor de kerstmaaltijd, eigenlijk heel erg ongeschikt. Dit hoor je te drinken op een avond met wijn en/of whiskey liefhebbers. Liefst met sigaren en rook erbij. Hmmm, krijg weer trek.
Jezus was oké. En Schillebeeckx ook
Jezus was oké. De Vlaams-Nederlandse theoloog Schillebeeckx was een held. En de paus is een machtsgeile kabouter met een puntmuts.
Ik werd laatst verrast door een artikel over Schillebeeckx. Die naam kwam mij zo bekend voor. De beste man is vlak voor de kerst aan kanker overleden en zijn levensverhaal werd beschreven. Artikel hier. Als zijn theologische opvattingen het hadden gewonnen van die van Ratzinger – de huidige paus – dan was ik nu heel misschien nog kerkelijk geweest. En mijn vader nog priester.
Ergens in mijn puberteit heb ik het geloof vaarwel gezegd. Of eigenlijk, de kerk. Ik had grote moeite met mijn kerkgang in Ilpendam, het dorp waar ik woonde. Ik vond het bijvoorbeeld onverteerbaar dat mensen die oneerlijk en gemeen waren tegenover hun medemens, na het opdreunen van een schuldbeleidenis van tien regels, met een gerust hart weer naar huis konden gaan. Vrij van zonden. Nee, dan liever nog de ouderwetse kerk, waar je dagelijks moest biechten en rozekransjes bidden tot je een ons woog, om te zorgen dat je niet in de hel terecht kwam. Maar mijn afkeer van de kerk was niet alleen principieel. Ik vond het er vooral te saai voor woorden en voelde mij totaal niet verbonden. Ik weet niet of er een God bestaat, maar ik weet óók niet zeker dat hij niet bestaat. Dat heeft met geloven te maken, geloof ik. Ergens vind ik het een prettig idee dat er een hiernamaals is.
Mijn moeder werd als onderwijzeres de heilige juf genoemd en mijn vader is een ex-priester. Ik ben ik nogal gelovig opgevoed, zeg maar. Alle verhalen uit de kinderbijbel gingen er in als koek, ik ben gedoopt, heb eerste communie gedaan en ik ben gevormd. De lessen over de bijbel vond ik nooit vervelend. Vooral de verhalen over Jezus spraken mij aan. Ik ben er van overtuigd dat Jezus een bijzonder mens was. Jezus kwam op voor de armen, de zwakkeren en de zieken. Heb u naaste lief zoals uzelf. Dat is zo’n beetje zijn lijfspreuk. En hij deed er zelf behoorlijk zijn best voor als je de verhalen mag geloven.
Het verschil tussen Jezus’ credo en de kerk is enorm. In de kerkelijke gemeenschappen is de naastenliefde nog wel aanwezig, maar het instituut kerk is voornamelijk bezig macht te behouden. Kardinaal Ratzinger – de huidige paus – was een tijdgenoot van Schillebeeckx. Ze waren tegenpolen. Ratzinger van de oude stempel en Schillebeeckx verlichter pur sang. Ze hebben elkaar ontmoet op het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965). Schillebeeckx was daar adviseur van de Nederlandse bisschoppen en het brein achter de vernieuwingsbeweging binnen de rooms-katholieke kerk. Hij wilde onder andere het celibaat loskoppelen van het priesterschap. Het Vaticaan, met Ratzinger als vooraanstaand expert, maakte gehakt van de ideeën van Schillebeeckx. Ze hebben hem verkettert maar nog net niet uit de kerk verstoten. Met als waarschijnlijk enige reden dat Schillebeeckx ongekend populair was. ‘Schillebeeckx’ vele boeken zijn in de hele wereld in onwaarschijnlijk hoge oplagen verkocht, aan christenen en niet-christenen.’
Schillebeeckx had het – niet verwonderlijk – niet zo op Ratzinger. Hij zag in hem een kardinaal met maar één doel: de volgende paus worden. Deze uitspraak van hem daarover vond ik in een artikel van Trouw. “Na de dood van Johannes Paulus II was hij de onbetwiste leider. Hij kon het zich veroorloven een profiel van de nieuwe paus te schetsen dat zonder meer een zelfportret was.“
Schillebeeckx schreef onder andere het boek ‘Jezus, het verhaal van een levende’. Misschien ga ik het wel lezen.
Hyves biedt Bea account aan
Goeie actie! Artikel hier.