DirkZijn

Toen ik op de middelbare school zat zijn we een keer met de klas naar het Scapino ballet geweest. Lang heb ik gedacht scapino stond voor dansen met het licht uit. Bij de schoolvoorstelling waren de bewegingen van de dansers te volgen door de fluorescerende kleding en accessoires die oplichtten in het black light. Modern was het zeker. Het maakte indruk op mij.

Daar wilde ik dus nog wel eens naar toe. Poëzie en rock & roll kopte de omschrijving op de website van theater de Purmaryn. Klinkt spannend. Mijn vrouw danst graag en wilde mee. Afgelopen dinsdag begon om half acht begon een inleiding op de voorstelling. Dat was wat te vroeg voor ons. Tien minuten voor aanvang kwamen wij gehaast de foyer binnenstormen. Daar was het opvallend stil. Vast en zeker omdat de andere bezoekers wél op tijd waren voor de inleiding, dacht ik. Niet dus. Toen we de zaal in mochten bleek die voor iets meer dan de helft gevuld.
Het eerste deel heette Pierrot Lunaire, van choreograaf Marco Goecke, is vernoemd naar het gelijknamige muziekstuk van Arnold Schönberg. De gebruikte muziekopname was met zang van sopraan Christine Schäfer. Dat beloofde wat. En inderdaad. Wat een martelgang. Tenenkrommend irritante muziek. Hoe bedenk je het?! En hoe haal je het in je hoofd om er een choreografie op te maken?! We keken elkaar aan, en daarna om ons heen of we nog weg konden. Kon niet. We zaten in het midden van de zaal. Dat wordt een lange avond dacht ik. Dan maar proberen ervoor open te stellen. Zenn… Geen beginnen aan. De dansers en danseressen deden dertig minuten lang hun best een vogel na te doen. Met veel gewapper met de vleugels. Een kruising tussen de paringsdans van een pinguïn en een ooievaar. Zoiets. Het geluid gaven de vogels er gratis bij. Oe Oe aa aa Roepi Roepi. Zoiets. Mijn emotie hield het midden tussen huilen en schaterlachen. Dat dit bestaat zeg?! Dit was dus Rock & Roll volgens de folder?! Dat mensen hier serieus van kunnen genieten?! Dat moet wel een verdomd goeie inleiding zijn geweest wil je hier iets van snappen.

Het tweede deel van dezelfde choreograaf begon na een kort intermezzo. Het kon in ieder geval niet veel slechter. Schrik! Toen het gordijn open ging stond opnieuw een zwerm vogels op het podium met hun vleugels te wapperen. Ander kostuum, andere vogels. Wel iets sierlijker, minder spastisch. Toen de muziek begon werd het veel beter en soms zelfs mooi. Zowel muziek als dans. Eindelijk tijd voor bewondering. Ongelofelijk knap wat die dansers kunnen met hun lichaam. Wat een beheersing en expressie. Het maakte de avond goed en deed ons besluiten niet weg te gaan in de pauze. Veel bezoekers dachten daar anders over. De zwangere mevrouw die voor de pauze naast mij zat was er in ieder geval niet meer. Ach, het derde deel was wel aardig. Framework, van choreograaf Georg Reischl. Het moet iets weghebben van poëzie. Maar ook daarvoor had je vast de inleiding nodig. Ik ben wel nieuwsgierig geworden naar meer ballet. Bestaat er modern ballet wat mij aanspreekt? Ik heb op teevee gezien dat dat zo is. Ook wil ik een keer naar klassiek ballet in Het Muziektheater in Amsterdam. In april zijn er voorstellingen van Het Nationale Ballet. Die voorstelling wordt het niet. ‘Briljante (spitzen)techniek, atletische dynamiek, een virtuoze ode aan pure, abstracte dans, beste nieuwe choreografie voor een klassiek gezelschap’. Het klinkt mij te modern.