DirkZijn

Als mentor van mijn mongoloïde zus ontving ik afgelopen week een zorgelijke brief van Odion, de zorgstichting waar ze woont. In de brief roept Odion familie en cliënten op om samen met hen te protesteren tegen de bezuinigingen op het gehandicaptenvervoer. Nou, bij deze dan.

Ik schreef in deze column al eens dat het gehandicaptenvervoer voor verbetering vatbaar is. Als je naar een vereniging reist is een geaccepteerde marge van een half uur bij het brengen en ophalen heel vervelend. De taxi is dan vaak of te vroeg, of te laat op de plaats van bestemming. Voor een gehandicapte extra vervelend. Als je in een rolstoel zit bijvoorbeeld, dan heb je het buiten vaak koud – als je niet beweegt is er minder bloedcirculatie. Als je dan een half uur buiten in de regen of de kou moet wachten voordat je aan de gymnastiekles kan deelnemen, gaat de lol er wel vanaf. Nú al is dat voor medebewoners van mijn zus reden om hun lidmaatschap op te zeggen en liever thuis te blijven. De bezuinigingen die in het Lenteakkkoord zijn opgenomen zorgen daarbovenop voor een dramatische verslechtering. Ik kan er met mijn volle verstand niet bij dat zogenaamd sociale partijen als ChristenUnie, CDA, D66 en GroenLinks hun handtekening onder zo’n asociale maatregel hebben durven zetten. In de brief van Odion wordt uitgelegd wat de bezuinigingsmaatregel inhoudt: ‘De voorgenomen bezuinigingen op het gehandicaptenvervoer leiden ertoe dat er vanaf 2013 onvoldoende geld is om mensen nog naar de dagbesteding te vervoeren. […] Door het Lenteakkoord wordt het gemiddelde tarief voor rolstoelvervoer van 19,50 euro per persoon per dag teruggebracht naar 8 euro. De zorginstellingen en de gehandicaptenzorg moeten er gemiddeld 25 euro voor betalen. Odion wordt hiermee 69% gekort ten opzichte van het huidige budget.’

Het is helaas niet zo dat zorginstellingen zwemmen in het geld. Deze klap kan niet worden opgevangen. De gevolgen zullen dramatisch zijn voor de cliënten, en dus ook voor mijn zus. Deze maatregel uit het Lenteakkoord treft vele gehandicapten in de kern van hun bestaan, hun bewegingsvrijheid wordt er ernstig door beperkt. Ik roep de politiek op in actie te komen tegen deze vorm van ‘huisarrest’.

Deze column verscheen eerder in Dagbald Waterland.