DirkZijn

Na een fase van ontkenning is de aap dan toch uit mouw gekomen. Dé zoen! Er was geen ontkomen aan ik heb mijn best gedaan. Zoals gezegd ik was vroeg op school de ochtend van de eerste schooldag na de kerstvakantie. Maar… niet vroeg genoeg. Aaiii… gillend en zwetend wakker worden uit een nachtmerrie.

Ik was echt vroeg, echt. Kwart over acht en dat terwijl ik in de vakantie mijn eerste kopje koffie echt niet voor 10 uur dronk. Ik kom de medewerkerskamer binnen en ben opgelucht, blij. Ik ben niet de eerste maar er zit een handje vol collega’s. Voornamelijk mannen dus er hoeft nauwlijks gezoend te worden. Ik werk het kleine kringetje af en de zoenpartners kan ik hebben. Opgelucht haal ik daarna een kopje koffie bij de automaat. Oh ja, dat valt dus tegen. Van heerlijke cappucino gezet met versgemalen koffiebonen naar automaten oploskoffie. Dat is even slikken. Ik draai me om, dubbel slikken, bijna stikken in mijn koffie. Aaaaaaah… daar staat ze: de allergrootste zoenverschrikkelijke collega van in ieder geval De Koogmolen en waarschijnlijk van Waterland en ver daar buiten. Bezweet van het fietsen is ze en ze lijkt nog steeds sprekend op ma Flodder, maar dan blond. Ik zie de blonde stoppels al schitteren in het felle tl-licht. Shit, shit, wat nu? Ik leun licht achterover maar daar neemt een collega uit je eigen kernteam zeker geen genoegen mee. Ze trekt me al handenschuddend naar zich toe en zoent: één, twee, drie keer. Aauuwww! Nee echt, niet overdreven. Ik zoen vrienden met flinke baardgroei vriendschappelijk zonder problemen, maar dit. Vlijmscherp, echt vlijmscherp, achteraf voelen of het niet ergens bloed, zo scherp.

Kut, kut, weer mislukt. Ik ben de hele dag van slag. Ik ga naar de rookkamer waar het lekker rustig is. Niet om komende zoenpartijen te ontvluchten maar om bij te komen van de enige zoenpartij waarvoor ik het de moeite waard vond om vroeg, heel vroeg, op school te komen. Helaas! Een heel jaar om na te denken over een nieuwe tactiek.