Berichten met de tag: „Patrick Oxsener“
Nummerrrrrrr één (een een) van de TOXS 31
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Het is wel zo’n beetje op. Na dertig liedjes ben ik volledig door mijn superlatieven heen. Ik had dit stukje eigenlijk af willen doen met een dooddoener als ‘woorden schieten tekort’ en dan hup, filmpje eronder en klaar. Maar dat zou slap zijn. Als je mooie woorden over hebt voor al die andere nummers, waarom dan niet voor de beste popsong aller tijden? Maar goed, nu weet ik dus niet hoe ik in godsnaam moet uitleggen waarom dit liedje boven al die andere meesterwerkjes uitsteekt. Laat ik een poging doen. Waar sommige mensen stemmen in hun hoofd horen, daar hoorde Beach Boys-bandleider Brian Wilson muziek. De arrangementen die hij schreef waren in feite directe transcripties van de geluiden die door zijn hoofd spookten. Toen hij halverwege de jaren zestig zijn depressies te lijf ging met een nieuw goedje genaamd LSD, zorgde dat ervoor dat de muziek in zijn hersenpan steeds grootsere en vreemdere vormen begon aan te nemen. Langzaam liet Wilson alle poplogica los, om zich volledig te laten leiden door zijn hersenschimmen. Als je God Only Knows probeert te ontleden, zul je dan ook werkelijk niks vinden dat maar in de verste verte lijkt op een ander popnummer. De arrangementen en het instrumentarium zijn eerder klassiek dan rock & roll – er kwam in de studio geen Beach Boy aan te pas, alleen huurlingen – en ook de akkoordenschema’s waren (en zijn) voor popmuziek ongekend. Maar hoor je dat ook als je gewoon oppervlakkig luistert? Nee. Dan ligt God Only Knows juist zo ontzettend prettig in het gehoor dat je (nou ja, ik) ‘m het liefst de hele dag door zou willen draaien. En daar zit ‘m de kunst. In de renaissance waren er componisten die dachten dat de Heilige Graal geen beker was maar een muziekstuk, dat met behulp van wiskundige formules geschreven zou moeten worden. Lijkt me nogal onzin: alsof je muzikale creativiteit kunt vangen in wiskunde. Maar toch, als ik God Only Knows hoor… Het is algemeen bekend dat Brian Wilson een pure gevoelsschrijver was, anders zou je bijna gaan denken dat die perfecte samensmelting van ongehoorde arrangementen, de zo vertrouwd klinkende melodie, de hartverwarmend mooie tekst van Tony Asher en de hemelse zang van Brian’s broer Carl Wilson het resultaat is van keiharde hoge wiskunde. God Only Knows als enige echte Heilige Graal, ik zou er prima mee kunnen leven.
2. The Beatles – A Day In The Life
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
A Day In The Life voldoet eigenlijk nauwelijks aan de criteria voor een perfect popliedje. Véél te lang. En een ambachtelijke couplet-refreinstructuur is ook al niet te bespeuren. Ontroerend vind ik het nummer daarentegen weer wel. En dat komt vooral door de manier waarop John Lennon het zingt. De man was bepaald geen naturelle popzanger, zoals collega-Beatle Paul McCartney. Lennon blonk vooral uit als hij zijn stem mocht gebruiken als menselijke verfbrander. Twist & Shout, Dizzy Miss Lizzy, I’m The Walrus, Come Together, dat was zijn jachtgebied. Hield hij zich in, dan klonk het al snel bibberig en valsig: dat was niet per definitie lelijk (luister maar naar Imagine), maar vaak had je toch het idee dat er meer in had gezeten. In A Day In The Life was hij echter op z’n best. Kwam het door zijn strenge aciddieet? Door zijn prachtige druipsnor? De maharishi mag het weten. Feit is dat Lennon in A Day In The Life zo mooi en zo high en zo aangenaam dromerig langs je trommelvliezen waait, dat je al snel zoiets hebt van: ik wil wat hij slikt. Dat de afsluiter van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band verder nog een aantal grensvernietigende muzikale vondsten bevat, maakt het genot er alleen maar groter op.(…)
3. R.E.M. – Fall On Me
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Dan zijn we nu aanbeland bij mijn favoriete categorie: het perfecte popliedje. Wat dat is? Ieder zal daar zo zijn eigen opvattingen over hebben, maar voor mij is de perfecte popsong het brouwsel dat onstaat bij een ideale balans tussen vakmanschap en gevoel. In andere woorden: het liedje is compact, ambachtelijk geschreven en de melodie alleen al kan me spontaan aan het janken brengen – zonder dat ik enig idee heb waar de tekst over gaat. Dat zal ook voor een groot deel mijn voorliefde verklaren voor het vroege werk van dit bandje: R.E.M. Ik denk dat geen enkele popartiest bewust op zoek is naar het perfecte popliedje, maar het combo uit Athens, Georgia is een paar keer akelig dicht in de buurt geweest. Dat begon al op de eerste plaat Murmur met Perfect Circle, daarna kietelde So. Central Rain perfectie en ook Losing My Religion kwam heel dichtbij. En dan is er nog het album Life’s Rich Pageant, dat wat mij betreft zo’n beetje in zijn geheel in aanmerking komt.(…)
4. Nick Drake – River Man
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Nick Drake was bij leven al een vergeten artiest. Of laat ik het beter zeggen: zijn liedjes verdienden meer dan die paar elitaire geitewollensokkenhippies die trouw zijn plaatjes kochten. In 1974 overleed de singer/songwriter aan een overdosis antidepressiva. Sindsdien is zijn gevolg weliswaar groter geworden, maar het staat nog altijd niet in verhouding tot de ongekende schoonheid van het drietal albums dat hij bij leven maakte. Nou geef ik wel toe dat Drake luisteren geen eitje is: de liedjes ontsproten uit een letterlijk zieke geest – en hoewel ze lang niet altijd even neerslachtig klinken, moet je er wel voor in de stemming zijn, zeg maar. Eén liedje overstijgt wat mij betreft iedere gemoedstoestand en dat is River Man.(…)
5. Living Colour – Cult of Personality
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Er zullen legio popprofessoren zijn die vinden dat een nummer als Cult Of Personality nog niet in de schaduw mag staan van échte hardrockklassiekers als Whole Lotta Rosie, Smoke On The Water of Stairway To The Overkant. Misschien hebben ze wel gelijk. Maar hé, dit is toevallig mijn lijst. En waar ik die andere nummers ooit voor kennis heb aangenomen, daar heeft dit nummer mijn leven veranderd. Dus roep ik bij deze Cult Of Personality van Living Colour officieel uit tot beste hardrocksong ooit. Het zal ergens eind ’88 begin ’89 geweest zijn. Ik was alleen thuis en keek naar MTV. Voor de jongsten onder ons: MTV zond vroeger alleen videoclips uit en daar ging je dan je hele vrije dag naar zitten kijken(…)
6. Billie Holiday – Stange Fruit (1956)
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens Patrick Oxsener. Het aftellen is begonnen.
Het gebeurt niet vaak meer de laatste jaren, dat ik zó overdonderd wordt door een liedje dat ik naar lucht loop te happen. Februari 2010 was het weer eens zo ver. Vervelend, want ik zat net in de auto en ademloos autorijden is een hachelijke bezigheid. Dus parkeerde ik mijn ouwe Japanner voor de plaatselijke supermarkt (waar ik toevallig toch moest zijn) en luisterde het nummer tot de laatste seconde uit. En daarna nog een keer. En nog een keer. Bij de eerste keer wist ik eigenlijk al dat Strange Fruit van Billie Holiday een van de meest revolutionaire nummers was die ooit is gemaakt. Lady Day (vreemde bijnaam voor een onverbeterlijke nachtbraker) heeft meerdere versies van Strange Fruit opgenomen. De eerste uit 1939 is de bekendste: prachtig, maar hij haalt het niet bij deze vergeten versie uit 1956. Waar het origineel nog een redelijk geëikte jazzorkestratie heeft, daar is het arrangement in de latere uitvoering volledig teruggebracht tot een onheilspellend laag brommende piano en een Mexicaanse trompet. Daar overheen zingt Holiday met een stem die een nieuwe dimensie toevoegt aan het begrip ‘doorleefd’. (…)
7. The Beatles – I Want You (She’s So Heavy)
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens Patrick Oxsener. Het aftellen is begonnen.
7. THE BEATLES – I Want You (She’s So Heavy)
Zoals er een Beatles- en een Stones-kamp is, zo heb je onder Beatles-fans onderling ook altijd onderscheid tussen Lennon- en McCartney-aanhangers. Ik doe daar niet aan mee, maar toch viel het me bij het samenstellen van deze lijst op dat mijn favoriete Beatles-liedjes stuk voor stuk door John Lennon geschreven zijn – de credit Lennon, McCartney is ooit overeengekomen om de inkomsten zo netjes mogelijk te verdelen, maar feitelijk schreven de twee nauwelijks samen. I Want You (She’s So Heavy) staat op Abbey Road, het laatste album dat the Beatles samen opnamen. Dat hadden ze zo afgesproken en op een of andere werkte dat bevrijdend voor de bandleden, die elkaar tijdens de opnames van The White Album en Let It Be nog bijkans de tent uit hadden gevochten.
Alternatief voor Top 2000
Patrick Oxsener heeft de TOXS 31 in het leven geroepen. God zij dank. Een meer dan welkom alternatief voor de Top 2000 van radio 2 en Van Nieuwkerk & Co.. Wie zit er nog te wachten op Hotel California of Bohemian rhapsody? En vooral, wat boeit het welk van deze twee klassiekers op 1 staat? In de TOXS 31 nummers van Elliott Smith en de Beastie Boys, van Harry Nilsson en Primus, van Sia en Chet Baker. Kortom, geen standaard meuk.
LEES die columns die de dagelijkse update van de hitlijst begeleiden!!! Het handschrift van een vakman. Voormalig recensent en eindredacteur van muziekbladen Aloha en Revolver is het schrijven over muziek niet verleerd. De wandelende popencyclopedie verrast telkens weer, met interessante achtergrondinformatie en anekdotes.
Over smaak valt niet te twisten, je houdt van Tool, of je houdt er niet van. Het zei je vergeven Patrick, deze uitglijder maakt nog geen deukje in mijn rotsvaste vertrouwen. Tot het eind van het jaar volgt Dirk Zijn jouw TOXS 31 op de voet.
8. TOOL – Eulogy
Zo, eens even kijken of ik een stukje kan maken dat korter is dan dit nummer. Dat moet niet moeilijk zijn, want Eulogy van Tool telt liefst 8:29 min. En daar zit werkelijk geen één saaie seconde tussen. Neem alleen het tergend spannende begin al. Heel lang heb ik me afgevraagd wat voor instrument die merkwaardige staccato melodie speelde. Tot ik er tijdens een concert achterkwam dat dit gewoon de getructe (en fashionably blauw geverfde) zanger Maynard James Keenan was. De bandleden van Tool mogen dan stuk voor stuk een aardig mopje kunnen spelen, Keenan is in Eulogy de absolute ster.