DirkZijn

Elk jaar gaan er in Nederland honderden mensen dood door versterving. Meestal gaat het om oudere mensen aan het eind van hun Latijn. Versterving wordt op wikipedia omschreven als het ‘overlijden als gevolg van niet geforceerd toedienen van vocht en voedsel wanneer een patiënt daar zelf niet meer om vraagt’. Klinkt vredig, maar de praktijk is nog wel eens anders. Mijn tante, die non was, smeekte op haar sterfbed om water. De artsen en verpleegkundigen deden niets. Ze kreeg geen water omdat door het katholieke ziekenhuis was besloten tot versterving over te gaan. Mijn moeder kon het niet aanzien en heeft ingegrepen. Voor zolang het bezoek duurde tenminste.
Iemand die het leven moe is een spuitje geven en vredig in laten slapen mag niet. Het infuus eruit trekken en een mens dood laten gaan door uitdroging en honger mag dan weer wel.

De Stichting Voorlichting Palliatieve Zorg geeft informatie over versterving. Op palliatievezorg.nl worden onderzoeken aangehaald om aan te tonen dat: ‘Uitdroging in de terminale fase een symptoomarm toestandbeeld is, waarbij een patiënt, door een daling van het bewustzijn, een verminderde pijnbeleving en een verminderde kans op kortademigheid en braken, veelal een rustig sterfbed heeft’ [...] ’Dorst en honger ten gevolge van uitdroging en het niet meer tot zich nemen van voedsel in de beginfase van een terminaal stadium soms voorkomen, maar dat deze ‘symptomen’ vrijwel altijd met eenvoudige lokale maatregelen, zoals een goede mondverzorging, zijn te verhelpen’.

Ik vind dit onderzoeksresultaat niet bepaald geruststellend. Het klinkt als: even de lippen nat maken en dan houdt het oude bessie wel op met zeuren. En wie vertelt mij of de persoon die op sterven ligt als hij niet meer kan praten ook geen pijn meer ervaart. God mag het weten.

Onze buurlanden gaan er anders mee om: ‘Versterven is in buitenland onacceptabel’. In het volkskrant-artikel: T. Malfliet, secretaris-generaal van de overkoepelende Belgische artsenvereniging, veroordeelt de handelwijze van de Nederlandse artsen. Het moedwillig afwijzen van sondevoeding noemt hij ‘een vreselijke vorm van euthanasie’. Een verhongerende patiënt lijdt volgens hem vreselijk. ‘Een arts moet het leven dragelijk maken.’